روزا تند تند میگذرن

اصلا باورم نمیشه که اینطور زود میگذره. یک هفته دیگه باید این خونه ای که هستم رو ترک کنم و هنوز جایی رو پیدا نکردم. میخواستم برگردم دالاس و یه دکتری چیزی برم ولی دیگه اونجا ماشین ندارم فکر نکنم برم. دوست دارم برای عید خانواده امو ببرم ارمنستان. شاید یه سری هم به ایران بزنم. اینقدر زود میگذره که آدم نمیدونم چکار باید کنه. انگار همین هفته پیش بود که آمدم کالیفرنیا.

پروژه ای که روش کار میکنم یه روند خیلی کندی ای رو تا اینجا داشته. سعی کردم توی این کار یه عالمه چیزای جدید هم یاد بگیرم که علت اصلی کندی کار هست. الان فکر میکنم که شاید بهتر بود که از چیزایی که بلد بودم استفاده میکردم که زودتر کار جلو بره. احتمالا تا اول دسامبر میرسه به جایی که میخوام و بعدش میرم دنبال کار مشاوره ای کردن. نمیدونم که چقدر واقع بینانه دارم فکر میکنم. اینقدر تمرکز لیزری گذاشتم روی این کار که حتی کارهای دیگه ای که میخواستم بکنم رو هم نکردم.

به زندگی اینجا هم عادت کردم. زندگی خوبیه ولی به هر کسی که میگم میگه لس آنجلس بهتره. یادم سال اول هم که رفته بودم اونجا لس آنجلس رو خیلی دوست داشتم مخصوصا اون تپه های هالیوود و کوه هاش رو.

الان یک هفته ای میشه که دارم میگردم که یه جای خوبی برای زندگی اونجا پیدا کنم ولی هنوز پیدا نکردم. دوست دارم یه جایی مستقل برای خودم باشه و دیگه یه اتاق توی یه خونه نباشه. این مدت خیلی اینطوری زندگی کردم. دلم برای زندگی که قبلا توی دالاس داشتم تنگ شده. اینکه خونه برای خودم بود و هر چند وقت یکبار همه دوستامو دعوت میکردم که بیان خونه من. خونه من یه جورایی پذیرایی سرا برای همه مهمونی ها بود. الان دو سال و نیمی هست که خونه هم ندارم.