حس عدم تعلق

یه نگاهی که به گذشته میندازم میبینم که انگار روزهای کمی بوده که نسبت به جایی  یا چیزی یا کسی حس تعلق داشته باشم. نمیدونم چرا اینطوری شد شاید بچه بودم اینطوری نبود. انگار که زندگی من به جای اینکه از مسیر اصلی بزرگراه بره همیشه توی کوچه پس کوچه هایی رفته که اصلا معلوم نیست راه در رو داره یا بن بسته.

اولین باری که این حس عجیب رو داشتم مدرسه راهنمایی ام بود. مدرسه نمونه مردمی قبول شده بود و اونجا رتبه 50 بودم. اما آدمای اونجا انگار خیلی برام عجیب غریب بودن. همه بچه خرخون بودن و من یه آدم معمولی بودم. درس هام همینطوری داشت افت میکرد و من نمیفهمیدم که چطوری اینا شیمی رو بهتر از استاده بلدن وقتی که هنوز درس نداده. هنوزم حس عجیب اون کلاس ها یادم نمیره. اینکه معلم جلسه اول میامد سئوال میکرد و تنها دستی که بالا نمیرفت جواب بده من بودم و یکی دو نفر دیگه. همه کلاس 20 میگرفت و من 18. انگار که فقط من توی اینا عجیب غریب بودم. یک ماه بیشتر اونجا نبودم که به خاطر اجاره نقل مکان کردیم. 

 دیگه مدرسه خوبی کنار خونه نبود. یه مدرسه دورتر میرفتم و همه چیز خوب بود. اونجا شاگرد اول مدرسه نبودم اما شاگرد سوم چهارم میشدم. بعضی کلاس ها شاگرد اولشون من بودم. 

سال اول دبیرستان خانواده منو فرستادن یه مدرسه نزدیکتر که بتونم برادرهامو ببرم و بیارم. دبیرستان اصلا خوب نبود. تقریبا هر هفته کلاس ها تعطیل میشد چون بچه ها دست به یکی میکردن که سر کلاس نرن. معلم هم جلسه بعد میامد عصبانی به همه نمره کم میاد. بعد میگفت حالا که اینطوره منم درس نمیدم و امتحان میگیرم و از چیزایی که درس نداده بود امتحان میگرفت و تقریبا هیچ کسی بالای 10 نمیگرفت. منم به زور 12-14 میشدم. اون سال معدلم به زور 17 شد. ولی اصلا به اونجا هم تعلق نداشتم. خدا رو شکر خانواده متوجه شدن و منو فرستادن یه مدرسه خوب و اینبار همه چیز فرق کرد. 

دبیرستان فردوسی فرق میکرد. مدیرش یه آدم خیلی توانا و خوبی بود و اونجا رو خیلی دوست داشتم. شاید با آدمای اونجا هم فرق میکردم اما روزای خوبی داشتم.

پیش دانشگاهی هم که نفهمیدم چی شد. اینقدر کلاس ها بزرگ و شلوغ بودن و منم درگیر کنکور که معلوم نشد اون سال چطوری گذشت. فقط میدونم که خیلی سخت بود. به اونجا هم حس تعلق نداشتم.

از قضای روزگار هم که افتادم دانشگاه آزاد یه شهر کوچیک که همه انتخاب هفتمی بودن و تنها کسی که کد رشته رو اشتباهی زده بود من بودم. بالاترین تراز اونجا با تراز من 1400 تا فاصله داشت! اینقدر با همه فرق میکردم که اصلا باورکردنی نبود. تجربه متفاوتی بود اما هنوزم نمیدونم که چرا مسیر زندگی من اینطوری گذشته. حتی برای کارشناسی هم که آمدم آزاد شیراز باز خیلی فرقی نکرد اما باز یه گروهی از دوستان بودن که با هم خوش بودیم.

فوق لیسانس هم حس میکردم خیلی از بچه های دانشگاهمون کمتر بلدم و همینطور هم بود. شاید تنها جایی که حس تعلق داشتم بهش همینجا بود با وجود اینکه درسم به خوبی بچه های اونجا نبود. هم استاداشو دوست داشتم و هم اینکه شهر خودم بود و هم به قول داداشم همه دانشجوهاش هم شبیه من بودن! 

...

این سالهای امریکا هم همینطوری گذشته. حس میکنم دانشگاه فوق لیسانس ام از دانشگاه دکترام بهتر بود.

شرکت اولی که سه سال کار کردم هم همینطور بود. من تنها دکترا بودم. تنها مجرد سن بالا بودم. تنها آدم تخصصی بودم که هر مشکلی رو میتونستم حل کنم. بیشتری ها یه سری هندی بودن و یا بعضی مدیرهای امریکایی که تخصص فنی نداشتن. به اینجا هم حس تعلقی نداشتم ولی مجبوری موندم.

شرکت آخری هم که میدونین. اونم یه استارت آپ که شاید سه چهار ماه اول حس میکردم که بهش تعلق دارم اما دیری نپایید که فهمیدم به اینجا هم برای من نیست. شاید به خاطر کم تجربگی بنیانگذارهاش بود. به هر حال این چند سال هم گذشت.

الان هم دارم برای کارهای مختلف اپلای میکنم. باز میبینم که به هیچ شرکتی نمیتونم تعلق داشته باشم. شرکت بزرگ؟ نه. شرکت کوچیک؟ نه. دالاس؟ نه. لس آنجلس؟ نه. سیاتل؟ نه... پس کجا؟

حتی دو سال پیش که برگشتم ایران به تهران هم دیگه حس تعلق نداشتم. انگار که من واقعا غربیه بودم اونجا. اینجا به ما میگن alien و به آدم فضایی ها هم همینو میگن. اولین بار که شنیدم برام لفظ عجیبی آمد اما الان فکر میکنم که شاید واقعا همینطور باشه.

حتی حس میکنم که به این دنیا هم تعلق ندارم. یعنی انگار به هیچ کسی و هیچ چیزی و هیچ جایی وابستگی و تعلق ندارم. شاید فقط خانواده ام ولی با اونا هم خیلی فرق کردم و نه منو میفهمن و نه من میفهممشون.

به نظرم این بالاترین حس غربته که به خودت هم تعلق نداشته باشی.