یک ماه استراحت و سرگردانی

یه مدتی رفتم پورتلند و بیست روزی هم سیاتل بودم. دیروز رسیدم لس آنجلس. این یک ماه خیلی دلگیر بودم. هم حوادث دور و اطراف و هم مشکلات زندگی. نمیدونم چرا اینقدر کم انرژی شدم. بیشتر این مدت سعی کردم که خودم رو سرحال نگه دارم. اگرچه حالم بد نبود ولی خوب هم نبودم. یه نگاهی کردم دیدم اون سه ماهی که سانفرانسیسکو بودم روزای خوب زیادی داشتم. احتمالا به خاطر اینکه شرایط ام مشخص بود و میدونستم دارم چکار میکنم. این مدت که هی جا به جا میشدم و میشم خیلی خسته شدم.

هفته دیگه باید برگردم دالاس. پلیس هنوز گزارش دزدی ماشین رو بهم نداده و برای اینکه زودتر انجام بشه باید برم دالاس حضوری بگیرم. بیمه هم نوشته بود یه issue ای توی بیمه ام هست که برگشتم دالاس زنگ بزنم صحبت کنم باهاشون. خدا کنه که نخوان بازی دربیارن و پول ماشین رو ندن. امسال دیگه خیلی از نظر مالی ضرر کردم اگر پول ماشین رو هم ندن که دیگه هیچی. 

الان تقریبا 11 سال هست که امریکا هستم. هیچوقت فکر نمیکردم بعد از این همه سال توی این شرایط باشم. حس میکنم که کمی بدشانس بودم. شایدم بلد نبودم که خودم شانس خودم رو درست کنم. انگار از آپریل امسال هم درآمدی نداشتم . این چند ماه هم تنها چیزی که درست کردم یه محصول نصف و نیمه هست که به دردی نمیخوره.

روزای زندگی خیلی سخت میگذره. انگار که زمان هر روز تند و تندتر میشه و منم سر جای خودم ایستادم. از یه بابت دوست ندارم دوباره برگردم سر کار چون فرصت های بزرگ آینده رو از دست میدم. از یه بابت هم میگم کدوم فرصت وقتی این چند ماه هیچی نشده. از یه بابت هم درآمدی ندارم و میدونم اینطوری نمیتونم خیلی طولانی دوام بیارم. هر چی هم از مارکت کار دور باشی دوباره برگشتن و کار گرفتن سختتر میشه.