مشکل من محاسبه اشتباه ریسک اتفاقاتی هست که کنترلش دست من نیست

امروز بعد از چند روز یه کم حالم بهتر شده. چند روز گذشته بازم سرگیجه داشتم و شبا هم خیلی خوب نخوابیدم که احتمالا علت سرگیجه هام همونه. چون دیشب که یه کم بهتر خوابیدم خوب شد. ایران که بودم یک هفته حالم خوب خوب خوب بود. نوشته بودم. دیروز برگشتم دیدم که چه چیزی توی اون یک هفته بود که من خوب بودم. داروها رو بذاریم کنار دو تا چیز اصلی بود. یکی تغذیه و یکی ذهنیت.

وقتی آدم خونه ثابت نداره و مدام جا به جا میشه تغذیه اش خراب میشه. این بدترینش هست. خونه ثابت میشه یه عالمه چیزایی که جزو برنامه غذایی هست تهیه کرد و توی یخچال و کمد نگه داشت ولی نمیشه همه اینا رو با ماشین آدم با خودش بکشه ببره.

اونجا برای خودم برنامه ریزی کرده بودم که برگشتم یه کار پردرآمد میگیرم که نگران مسائل مالی نباشم و یه شرکت خوب کار کنم. همین ذهنیت که یه درآمد بالایی داشته باشم که خیلی از مخارج برام مهم نباشه خودش خیلی کمک کرد که ذهنم خالی باشه. 99 درصد مشکلاتی که برای من مشکلات هست تقریبا با چند هزار دلار اضافه حل میشه.

از ایران که برگشتم باز رییس شرکتمون رای ام رو زد که اگر بری همه زحماتت اینجا به هدر میره و ما داریم پول میگیریم و بعدش کار ات آسون میشه و درآمدت رو زیاد میکنیم و همه این چیزا. منم فکر کردم چند ماه دیگه بمونم ببینم چی میشه. این به نظرم خیلی اشتباه بود. اگر همون موقع دنبال اون کار پردرآمد بودم اصلا به اینجا نمیرسید. مشکل من دیگه انگیزه نیست. این نیست که نمیدونم چی میخوام. این نیست که بی حوصله ام و افسرده ام. همه اینا هست ولی مشکل اصلی اینه که خودم رو برای طولانی مدت توی شرایط ناپایدار نگه داشتم. جایی که حتی حقوقم رو نداده بودن و بیخود منتظر معجزه بودم که یه پولی بگیرن.

بعد هم تصمیم برای کار استارت آپ که رفتم سانفرانسیسکو. من شرایط ام خیلی ناپایدار بود. از اینطرف درآمدی نداشتم. از اونور کسی که میخواستم باهاش کار کنم آدم این کار نبود حداقل باید یه درصدی ریسک میدادم به اینکه این کار نشه. شایدم زودتر باید میفهمیدم و میکشیدم کنار ولی همش میخواستم که یه جوری حتما انجامش بدم. یه نفری خیلی کارا سختتره.

به جای رفتن سانفرانسیسکو باید دالاس میموندم و دنبال یه کار پردرآمد میگشتم و بهشون میگفتم دو سه ماه دیگه شروع میکنم و این دو سه ماه هم روی پروژه خودم کار میکردم که به این نقطه فعلی برسه. اینطوری هم ناپایدار نبودم و این همه انرژی ذهنی نمیذاشتم که حالا کجا برم و چکار کنم و هم اینکه توی همین شرایط بودم.

دزدی ماشین هم برای من دردسر مضاعف شد. اگر دالاس بودم شاید این اتفاق نمیافتاد. اگرم میفتاد خب راحتتر میتونستم برم دنبال پلیس و کارهاش نه اینکه الان دو ماهه که هیچ خبری نشده.

بعضی وقتا فکر میکنم که ریسک ها رو درست در تصمیماتی که میگیرم لحاظ نمیکنم. مثلا ریسک اینکه من چند ماه بدون درآمد بمونم وقتی شرکت نتونه پول بگیره رو نزدیک به صفر در نظر گرفته بودم و خیلی چیزای دیگه. حس میکنم که خوشبینی بیش از حد من توی زمینه هایی که کنترلش دست من نیست باعث میشه که اینطوری کار دست خودم بدم. احتمالا ریشه اش اینه که من آدم خوش بینی هستم و فکر میکنم که چیزا باید درست پیش برن. از طرفی آدم توانایی هستم و معمولا کارهایی که بخوام انجام بدم رو انجام میدم. این احتمالا باعث شده مغز من همه ریسک ها رو بر اساس خوشبینی من و توانایی من در نظر بگیره در حالی که اکثر موارد اینطوری نیست. مثلا توی پروسه اپلای من خیلی خوشبین بودم مخصوصا اینکه سال اول ادمیشن بدون فاند هم داشتم ولی بازم به اشتباه ریسک اینکه فاند نگیرم رو صفر در نظر گرفته بودم. اگرچه معجزه شد و بالاخره یه جورایی با فاند آمدم ولی همیشه هم معجزه نمیشه مخصوصا وقتی کنترلش دست خود آدم نباشه.

این دو سه روز همش داشتم فکر میکردم که چکار کنم. از یه بابت میخواستم که لس آنجلس بمونم تا همینجا کار پیدا کنم و همینجا هم زندگی کنم. از یه بابت هم میترسم اگر بمونم و بیمه بخواد اذیت کنه و پول ماشینم رو نده خیلی ضرر میکنم. فکر کردم که با پرواز برم و بیام اما اینجا جایی رو ندارم و مدیریت اش خیلی سخت میشه. حداقل دالاس یه دوستانی هستن که کمک کنن.

فکر کنم که اشتباه کردم. همون روزی که ماشینم رو دزیده بودن باید برمیگشتم و پی کارهاش رو میگرفتم و فکر نمیکردم که اینطور بشه که دو ماه بگذره و بیمه هنوز منتظر گزارش پلیس باشه. بازم همین که ریسک همچین اتفاقی رو نزدیک به صفر در نظر گرفتم در مورد چیزی که تصمیمش دست من نیست.

الان فکر میکنم باید ریسک اینکه بیمه بخواد اذیت کنه و پول رو نده باید لحاظ کنم و بر این اساس باید برگردم دالاس و اینقدر بمونم تا چک ام رو بگیرم. ماشین من خیلی گرون بود و نمیشه از پولش بگذرم. اگر دالاس نباشم و کار بخواد به شکایت و دادگاه اینا بکشه و بخوام کالیفرنیا بمونم که فقط برای خودم دردسر مضاعف ایجاد کردم. چون نمیدونم چی میشه فکر کنم که بهترین کار اینه که برگردم و چون نزدیک تعطیلات هست و ممکنه هم که طول بکشه بهتره این ماشینی که کالیفرنیا خریدم رو هم با خودم ببرم چون اینجا بذارمش دوباره معلوم نیست چه بلایی سرش بیاد و به علاوه اینجا بیمه و همه چیز هم گرونتره.

باز برنامه ریزی اش هم اگر مسئله پول نبود که آسونتر بود. خودم با هواپیما میرفتم تقریبا 150 دلار بلیت و ماشین رو هم شیپ میکردم که حدود 700-800 دلار اینا میشه. تقریبا 1000 دلار که از لس آنجلس برگردم دالاس. اما الان که درآمد ندارم و مخارجم هم نمیدونم چند ماه آینده چی میشه فکر کنم بهترین کار اینه که رانندگی کنم و هزینه بنزین و روغن و... احتمالا کمتر از 300 دلار میشه. دو روز راهه و خیلی خسته میشم و از نظر وقتی اصلا نمیارزه ولی ظاهرا چاره ای نیست. بدون ماشین نمیشه دالاس موند و اونجا اجاره کردن هم دردسرهای خودشو داره.

این مدت به نظرم ماراتن تصمیم گیری بود. هر روز هر هفته هر ماه یه تصمیم مهم اینکه چکار کنم و کجا برم و چی بخرم و... فکر کنم آدما توی زندگیشون هر چند سال یکبار مجبور میشن همچین جوری تصمیم گیری کنن. مثلا یه کار میگیرن یه ایالت دیگه و یه بار تصمیم میگیرن که برن یا نرن و وقتی میرن چند سال دوباره اونجا هستن. همینطور معمولا اینقدر پول دارن که مثلا از یه جایی میخوان برن یه جای دیگه صد بار فکر نمیکنن که حالا با ماشین برم یا هواپیما بگیرم یا چطوری ماشینم رو شیپ کنم یا برم کی میگردم و صد تا چیز دیگه. امیدوارم که این ماراتن تصمیم گیری که این چند وقته تجربه اش کردم بعدا یه جایی به یه دردی بخوره.

دیروز خیلی فکر کردم. توی زندگیم خیلی جاهای کمی هست که اگر برگردم عوض اش میکنم. یکیش همینه که اگر برگردم این استارت آپی که کار میکردم و بعد از اینکه گرین کارتم آمد یا بعد از برگشتن از ایران عوض میکردم. به نظرم هنوزم دارم هزینه این تصمیم اشتباه رو میدم. اگر همون موقع یه کار ثابت که خیالم ازش راحت باشه رو میداشتم هیچوقت به این مشکلات امروز برخورد نمیکردم. الان داشتم توی یه آپارتمان یا خونه همونجایی که دوست داشتم زندگی میکردم و دو تا ماشین داشتم و شاید حتی یه رابطه خوب هم داشتم نزدیک به ازدواج بود. الان ولی به جز پول پس اندازی که توی حسابم هست و هر ماه داره کمتر میشه نقطه صفرم.