این روزا

خیلی وقته ننوشتم و دارم روی مدارک گرین کارتم کار میکنم که این هفته تموم میشه و تا قبل از تعطیلات میفرستم. این مدت با یه شرکت کوچیک توی سان فرانسیسکو صحبت کردم و یه پیشنهاد خوب ازشون گرفتم ولی به خاطر گرین کارت جا به جا نشدم و تصمیم بر این شد که باهاشون نیمه وقت کار کنم تا گرین کارتم بیاد و بعد جا به جا بشم. البته بدم نمیاد که فعلا جا به جا هم نشم. منصور چند وقت پیش دعوت کرده بود برای تولد بچه اولش و رفتم سن حوزه و بعد از سالها دیدمش. اون میگفت همه ایالت های امریکا رو رفته و بهترین جا همین کالیفرنیا و مخصوصا سان فرانسیسکو و Bay area و دومین بهترین جا دالاس هست. 

این روزا روزی 12 تا 14 ساعت کار میکنم و تقریبا به هیچ جای زندگی نمیرسم اما این چند روز به خاطر اوضاع و شرایط ایران واقعا تمرکز فکری ندارم. هر روز دارم با خانواده ام تلفنی تماس میگیرم که از حالشون باخبر باشن. چند ساعتی که جواب نمیدن کلی دل نگران میشم. بعضی وقتا دلم میخواد که یه نیروی جادویی داشتم که و میتونستم جلوی اون گلوله رو  که شلیک شده که قلب یک بیگناه رو بشکافه درست قبل از اینکه برسه بگیرم. قلب من این روزا با مردمی هست که بی دفاع کشته میشن و فریاد رسی ندارن. مطمئنم این ظلم ها بی جواب نمیمونه و یه روزی میشه مشکلات اقتصادی همه رفع میشه. 

وکیل شرکت خودمون همچنان در هر حال وقت تلف کردن هست. نمیدونن که من یه کار دیگه گرفتم و هر وقتی اراده کنم میتونم برم. بعد هم  

 و وکیل خودم هم دیر به دیر جواب میده و واقعا روی اعصابه. اصلا این وکیل هم از روز اول انتخاب درستی نبود. کیسی که برام نوشته اصلا کیس خوبی نیست. شرکتی که کالیفرنیا باهاشون صحبت کردم هم وکیل اشون با من هم نظر بود که کیسی که تهیه کرده فقط 50 درصد کارهایی که من کردم رو پوشش داده و بهتر بود که پروژه هایی که توی شرکت کار کردم رو هم بیارم. به هر حال دیگه نمیخوام که فرستادن این کیس رو به تعویق بندازم. اینو که بفرستم دوباره زندگی به روال عادی بر میگرده و اینبار ایشاله برای همیشه.