جاده

کنار استخر نشستم و روی تاب لم دادم. چه خونه قشنگی ایه اینجا. زمستونه ولی هوا خیلی خوبه. انگار نه انگار که هفته پیش داشتم توی سیاتل یخ میزدم. شاید اگر زودتر آمده بودم لس آنجلس یه خونه اینطوری خریده بودم. چه فایده اینم که داره طلاق میگیره. پنج سال پیش ازدواج کرده بود با یه دختر خوشکل ایرانی که همه خانواده اش هم اینجا هستن و تحصیل کرده ان. بعد از چند سال دیده دیگه نمیتونه باهاش زندگی کنه و تموم. حالا باید خونه و همه چیز رو بفروشن و خرج وکیل و طلاق کنن. همسن منه ولی میگه که دوباره به نقطه صفر رسیده. دختره حاضر نیست که رضایت بده و میخواد تا جایی که میشه ماجرا رو طول بده و هر دفعه هم یه دردسری براش درست میکنه و کلی باید خرج وکیل کنن.

بعضی وقتا حس میکنم آدما زندگی ای که من میخواستم رو زندگی کردن ولی به جایی رسیدن که حاضر نیستم به هیچ قیمتی به اونجا برسم و تجربه اش کنم. میگفت که شانس آورده که بچه نداره وگرنه تا آخر عمر باید با همچین آدمی در ارتباط می بود. الان فقط باید دو سال و نیم ماهی 3500 دلار اینطورا بهش بده و همه دارایی هاشونو بفروشن و نصف کنن و شاید بعد از همه خرج ها هیچی براش نمونه. واقعا سخته کسی که عاشقش بودی و باهاش ازدواج کردی حالا بزرگترین دشمن ات باشه و بخواد تا جایی که میتونه تو رو اذیت کنه. نه من حاضر نیستم همچین زندگی ای رو تجربه کنم.

فکر کردم ماشینو بذارم اینجا پیشش هم دردسر میشه که دوباره برگردم.  ممکنه وسط زمستون هم باشه و دیگه نتونم کاری کنم. از لس آنجلس تا دالاس رو رانندگی کردم. جاده خشک و بی آب و علفی بود. حتی تا ساعت ها شهرهای کوچیک و بزرگ هم بین راه دیده نمیشد.

به ته جاده نگاه میکردم. جاده صاف صاف بود عین نقاشی های پرستکتیو. تنها سواری توی جاده ماشین من بود که از لاین سمت چپ از همه کامیون های لاین سمت راست سبقت میگرفتم. ماشین رو روی کروز کنترل گذاشته بودم و محو جاده بودم. چه حس عجیبی. ماشین خودش میره و من تماشاچی هستم. انگار که هیپنوتیز شده بودم. جاده منو مسحور خودش کرده بود.

از آهنگ های تکراری خسته شدم. برگشتم ببینم یه لیست بهتری پیدا میکنم یا نه. دیدم یه جا نوشته Forgotten Favorites (دوست داشتنی های فراموش شده). همینو انتخاب کردم. با خودم گفتم باید خوب باشه که آهنگ هایی که دوست داشتم و یادم رفته رو دوباره بشنوم. وای اصلا یادم نیست آخرین بار اینو کی شنیدم. این یکی رو. یادش بخیر میرفتم سر کار اینو توی ماشین میشنیدم... این آهنگه آشناست. یادم رفته ولی. کی بود؟ All I know is morning when I woke... باورم نمیشه. این آهنگه. اون دو تا بچه...

من باید خیلی باهوش باشم که همه حس های خوبم رو توی این آهنگ ها ذخیره کردم تا یه روزی بتونم دوباره احساسم رو برگردونم... نه بابا اتفاقا خیلی هم ساده بودی که فکر میکردی هیچ چیزی برای تو ناممکن نیست. اینم خدا میخواسته و به خاطر قلب پاک اون روزها...

- آخه من باید چکار میکردم؟

- تو خودت میدونی. چند بار میپرسی؟ چند بار باید بهت بگم و میگفتم؟

-  گفتی؟ آره گفتی... ولی چطوری؟

- یادته اون روز که گفتم از اینجا باید بپری؟

- آره ولی میترسیدم. الانم میترسم. نمیتونم بپرم. میفتم. افتادم قبلا. ببین همه جام زخمی و شکسته

- باید میپریدی. الان هم خودت میدونی باید چکار کنی

- نه نمیدونم. تو رو خدا بهم بگو

- واقعا نمیدونی؟

- (سرم رو میندازم پایین) چرا میدونم. صد بار گفتی ولی نمیتونم. در توان من نیست. میترسم

- راهش همونه فقط. راه دیگه ای نداره. نترس و بپر

- نابود میشم. همین چیزی هم که ازم مونده از بین میره

- خود دانی...

-------

کجا رفتی؟ چرا ساکت شدی؟ حالا چکار کنم؟ واقعا باید بپرم؟ آخه چطوری؟ من که اصلا بال ندارم. زیرش آبه یعنی؟ بیفتم کی منو میگیره؟ من که کسی رو ندارم دیگه. اصلا اون بالا اکسیژن هست؟ نمیشد برم زیر خاک راحت بشم؟ 

خب ببین هم میخوای پرواز کنی و هم میترسی که بپری. نمیشه که. 

بذار یه کم فکر کنم. اگر بپرم... 

بابا بس کن فکر کنم فکر کنم. این چیزا که مهندسی نیست که بشینی تحلیل کنی. یه بار میپری فوقش میفتی. 

میفتم؟ آره میفتم. من همش دارم میفتم. برای همینم میترسم.

باید به ترس ات غلبه کنی و نذاری شکست ات بده