حداقل آزادمرد باشه

مهمترین چیز اینکه انسان از خودش رضایت خاطر داشته باشه. شاید به خاطر افسردگی ای که دارم بعضی وقتا شدیدا خودم رو سرزنش میکنم که چرا بهتر از چیزی که هستم نیستم و همین خیلی روی روحیاتم تاثیر گذاشته اما به گذشته که نگاه میکنم میبینم که حداقل آزاده زندگی کردم. اون روزی که تصمیم گرفتم از ایران برم به خاطر این رفتم که حس کردم اگر بمونم باید زیر یوغ ستم و ظلم به ظالم خدمت کنم و حاضرم بمیرم ولی اینطور نکنم. الانم سالهاست که زندگیم رو وقف درست کردن ابزارهای پزشکی کردم که هیچ کسی نتونه باهاش به کسی ظلم کنه. 

از سال 88 حتی یک برنامه از صدا و سیما نگاه نکردم. وقتی که ما چند میلیون توی خیابون های تهران فریاد زدیم "رای ما کو" و جوابمون کهریزک و گلوله شد چرا باید برنامه های رسانه ای رو ببینم که حتی یک کلمه نگفت. حتی با دوستان و آشنایانی که درکی از ماجرا نداشتن بعد از بحث های بی نتیجه به طور کامل قطع ارتباط کردم. امسال اولین سالی هست که حتی جام جهانی فوتبال رو که خیلی دوست دارم نگاه نمیکنم. حتی تیلور و هر کس دیگه ای که این روزا چیزی از شرایط ایران ننوشته و نمینویسه رو به طور کامل حذف کردم. شاید کاری از دست من برنیاد اما حداقل میتونم آزادمرد باشم و حامی کسی که پشت مردم نیست نباشم. بعضی وقتا فکر میکنم آدم باید شرف رو از خودش شروع کنه و حداقل از این راضی هستم که توی زندگیم "بی شرف" نبودم و نیستم و امیدوارم که هیچوقت هم نباشم.