روحیه ام خوب میشه؟

این مدت که ایران بودم چند جلسه روانکاوی پیش یه مشاور معروف رفتم اما هر بار که از اتاقش آمدم بیرون حس کردم که حالم خیلی بدتر شده. بهم گفت که مشکلم اینه که اعتماد به نفس ام رو از دست دادم. بهم تمرین داد که یه مثلا از خوبی های خودم بنویسم و روزی دو سه بار جلوی آینه با احساس تکرار کنم. حتی یکبار هم انجام ندادم چون به نظرم مشکل منو درست تشخیص نداد. مشکل اصلی من این نیست که اعتماد به نفس ندارم. مشکل من اینه که عوامل بیرونی به شدت منو محدود کردن و خیلی تحت فشار بودم تا اونجایی که شکستم. عوامل جسمی هم بی تاثیر نبود. یکی از بزرگترین مشکلات کم کاری تیروئید همین افسردگی هست که اونم باز روی همه چیز تاثیر میذاره. الان که قرص تیرویید میخورم مشکل جسمی باید کم کم رفع بشه اما متاسفانه افسردگی مونده.

 الانم دارم سعی میکنم که بلند شم اما واقعا خسته ام و هر بار که بلند میشم به خودم انرژی میدم اما اینقدر انرژی ام زیاد میشه که شب خوابم نمیبره. کم خوابی شب باز دوباره باعث خستگی شدید میشه و افسردگی میاره. الان تقریبا دو ماهی میشه ایران هستم اما به جز چند روز معدود حالم خیلی خوب نبوده که بتونم کاری به جز کارهای شرکت رو انجام بدم. اولا فکر میکردم که به خاطر کار زیاد هست ولی این چند روزی که شیراز بود اصلا کار نکردم و روز سومی که اونجا بودم نه چیزی توی تغذیه ام عوض شده بود و نه خواب و نه اصلا کار کرده بودم اما حالم اصلا خوب نبود. برای همین بدون شک مشکل از روحیه ام هست.

این شاید یکی از طولانی ترین دوره هایی باشه که من خوب نبودم. از Feb پارسال شروع شد و تمام مدتی که مسافرت بودم و الان ایران هستم ادامه پیدا کرده. امیدوارم بودم که با شروع این قرص ها روحیه ام هم بهتر بشه اما به جز یکی دو روز خیلی تغییری نکردم. انرژی بدنم به طور کلی خیلی بهتر و بیشتر شده اما هنوزم روحیه ام خرابه و خیلی سخت میتونم کارهایی که دوست دارم رو انجام بدم.

امروز سه چهار ساعتی وقت گذاشتم که از اینترنت یه چیزایی پیدا کنم. از یوتیوب یه دکتر رو پیدا کردم که میگفت مشکل اصلی افسردگی اینه که آدم یه هدفی داشته که بزرگتر از ظرفیت اش بوده اما نتونسته بهش برسه. بعد هر چی بیشتر تلاش کرده بیشتر پایین رفته و الان خیلی سخت شده که از چاهی که توش افتاده بیرون بیاد. روش اش اینه که اهداف خیلی خیلی کوچیکتر داشته باشه و روی اونا کار کنه تا کم کم دوباره این ظرفیت ایجاد بشه که بتونه اهداف بزرگتر داشته باشه. اهداف هم باید کوچیک و قابل اندازه گیری و به احتمال 95 درصد قابل دستیابی باشن و دستیابی اش وابسته به دیگران نباشه. مثلا اینکه هفته ای دو بار برای راه رفتن بیرون برم.  

https://www.youtube.com/watch?v=4oOrGfGibEw

البته که افسردگی دلایل دیگه ای میتونه داشته باشه اما شاید این موردی که میگفت به من میخورد. من خیلی این چند ساله برای اهدافم تلاش کردم اما محیط اطرفم اینقدر منو محدود کرده بودن که هر چی تلاش میکردم به هیچ جایی نمیرسیدم. بعد هم چون نمیتونستم راحت محیط ام رو عوض کنم فشار و استرس کار منو مریض کرد. بعد از اینکه محدودیت ها برداشته شدن اما دیگه خیلی خسته و زخمی بودم. بعد هم ذهنیت ام عوض شد. این شد که من به هر چی که میخواستم رسیدم. چرا دیگه بخوام برای اهداف بزرگتر تلاش کنم. اصلا زندگی بسه دیگه!

یکی از این ویدئوها رو که نگاه میکردم میگفت دکترش ازش یه سئوال کرده: "ترجیح میدی که زنده باشی و خوشحال زندگی کنی یا اینکه بمیری" این سئوال یه دفعه به من شوک وارد کرد. کسی که تعریف میکرد هم میگفت که اصلا انتظار همچین سئوالی رو نداشته. فکر کردم واقعا من کدومش رو میخوام؟ درسته که خسته شدم اما باز ترجیح ام اینه که که زنده باشم و شاد زندگی کنم تا اینکه بمیرم. میدونم بعضی ها شاید فکر کنن که اصلا مگه میشه که کسی با شرایط من اینقدر روحیه اش خراب باشه. من بهترین کاری که یه نفر میتونه داشته باشه رو دارم یعنی کاری که دوست دارم و از انجامش لذت میبرم. بیشتر قاره امریکا رو گشتم. ماشینی دارم که خود امریکاییها هم که میبینن میان بهم تبریک میگن! هر جای دنیا بخوام برم خیلی راحت میتونم برم و نه هزینه اش برام مشکلی داره و نه نگران کارم هستم. یعنی دیگه چی میخوام؟ اما خب همه چیز اینا نیست.

من خیلی چیزا میخواستم که نتونستم بهشون برسم. شاید تقصیر رو گردن عوامل خارجی میندازم اما واقعیت اینه که در همه مراحل راه حل ها هم جلوی روم بودن اما میترسیدم که ریسک کنم. مثلا دو سال اولی که کار میکردم حقوقم خیلی کم بود. خب میتونستم کارم رو عوض کنم اما به خاطر پروسه گرین کارت نکردم. اگر کرده بودم شاید به نفعم شده بود. اصلا گرین کارت رو همون سال فارغ التحصیلی میتونستم اقدام کنم. با وکیل هم حرف زدم اما به خاطر اینکه خیلی خسته بودم دنبالش نرفتم. یعنی راه حل مشکلم باز دست خودم بود اما هزینه اشو ندادم و مجبور شدم چندبرابر هزینه رو بعدا بدم و و و و و

اینم منو اذیت میکنه. اینکه چرا اینقدر میترسیدم. چرا وقتی جواب مسئله رو داشتم سعی نکردم یا حداقل به موقع سعی نکردم. شب چند ساعتی وقت گذاشتم که بشینم و مشکلاتم رو بنویسم و براشون راه حل پیدا کنم.