تجربه عمل چشم

صبح رفتیم بیمارستان نور. پسرخاله ام هم باهام بود. مامانم خیلی دوستش داره و گفت که اونم با من بیاد و اگر بشه اونم عمل کنه. دیروزش هم با هم رفتیم مطب دکتر. هزینه عکس اول شد 150 هزار تومن. دلار تقریبا 26 هزار تومنه. عکس برداری که کردن برای من گفت که باید یه عکس دیگه هم ازت بگیرم. هزینه عکس دوم هم شد 350 هزار تومن. برای پسرخاله ام همون عکس اول گفت که میتونه عمل کنه اما برای من یه عکس دیگه نوشت. یه کمی نگران شدم که شاید نتونم عمل کنم اما خب با عکس دوم گفت که مشکلی نیست و میتونم فرداش برم عمل کنم.

توی سالن برامون فیلم آموزشی گذاشتن. کارمندهای بیمارستان خیلی خوش اخلاق بودن. برخلاف جاهایی که قبلا توی ایران رفته بودم و همه اعصابا خراب اینجا خیلی خوب بودن. اولش نمیخواست بهمون وقت بده اما بعدا وقتی که گفتیم مسافر هستیم ما رو هم توی برنامه جا داد.

روز عمل من استرس داشتم. صبح رفتیم بیمارستان. پسرخاله ام بیمه داشت و رفت دنبال کارهای بیمه ایش. منو صدا زدن. رفتم داخل. گفت که یه روپوش رو بپوشم. باید دستامو داخل آستیناش میکردم اما گیج بودم. یه نگاهی کردم داشتم فکر میکردم که اینو چطوری بپوشم. یه دختر خوشکلی بود گفت که دستاتونو از اینجا بیارین. منم یه لحظه فکر کردم که اینطوری که این دختره روپوش رو گرفته و من دستامو اینطوری بیارم که میره دور کمرش بغلش میکنم که! گفتم ببخشید من خیلی باهوش نیستم نمیدونم چطوری یه لباس رو بپوشم. اصلا انتظار این حرف رو نداشت و یه دفعه زد زیر خنده. خانم عکاس هم که اونورتر بود باهاش زد زیر خنده. گفت نه این چه حرفیه. خلاصه روپوش رو پوشیدم و حواسم رو جمع کردم که یه فاصله ام رو هم حفظ کنم.

بعد از عکس رفتیم توی سالن تا تو چشممون قطره بریزن. دو تا دختر اونوری بعد از قطره هی میگفتن که چشمامون میسوزه. منم یه کم نگران و گیج شده بود. گفت آقا ابروهاتو نگاه کن. فکر کردم که من تا حالا ابروهام رو به عمرم به جز توی آینه ندیدم! گفتم ابروهام کجاست؟!! دو تا دختر اونوری هم زدن زیر خنده که این چی میگه گفت اااا آقا چشم چشم دو ابرو مگه نشنیدی! خلاصه قطره رو ریخت و چشمم رو سوزوند. از اونا پرسیدم که بهتر شدن و گفتن بله. یکی دو دقیقه بعد منم بهتر شدم. پسرخاله ام هم کارهای بیمه اش انجام شد و به من رسید و قطره اش رو ریخت. فکر کنم ما دو نفر آخر بودیم. اول رفتیم توی قسمتی که عمل میکردن. یه دختره بود جیغ میزد. من گفتم وای من اصلا تحمل درد ندارم این چرا داره اینطوری جیغ میزنه. ما رو آوردن بیرون که صدای جیغش رو نشنویم.

بعد پرسید کدومتون آماده هستین که بیایین عمل. منم گفتم من! یه نگاهی کرد به من و به پسرخاله ام گفت بیا. ظاهرا متوجه شد که من استرس ام بیشتر از اونه. اول عمل اون انجام شد و بعد من رفتم داخل. اون دختره هنوز نشسته بود و گفت که نوبت اونه. دکتر هم گفت که نوبتی نیست که خانم. باید کار با کیفیت انجام بشه. خلاصه منو برد زیر دستگاه. اول چشم چپ ام که مشکلی نبود. گیره رو گذاشت و بعد یه دستگاه آمد روی چشمم و قرنیه ام رو برش داد. وقتی که برش میداد حس اش میکردم ولی درد زیادی نداشت. وقتی داشت برش میداد همینطوری رنگ های مختلف به صورت نقطه نقطه میدیدم. مثل وقتیه که آدم چشمش رو محکم فشار میده. چشم راستم اما خیلی بد بود. تا آمد گیره رو بذاره گیره جا نمیرفت. چشمم شدید حساس بود و نمیتونستم باز نگهش دارم. یه بار سعی کرد و گفت ببین اینطوری محکم چشمت رو فشار نده وگرنه اصلا نمیتونم این گیره رو بذارم. گفتم باشه و سعی میکردم که بدنم رو ریلکس کنم اما نمیدونم چرا نمیشد. بعد گفت شما مثل اینکه خیلی وقته ایران نبودی. اینجا ما میگیم شل اش کن! خلاصه با تلاش فراوان بالاخره جا رفت و برش چشم راستم رو هم داد اما این یکی با سوزش همراه بود.

فکر کردم تموم شد که گفت برم زیر یه دستگاه دیگه. دیگه آمادگی اینو نداشتم! دستگاه دوم برای لیزر بود. باز چشم چپ ام مشکلی نبود و لیزر زد و کمی هم سوزش داشت. چشم راستم اما خیلی اذیت شدم. باز سر گیره درد داشتم و موقع لیزر هی میگفت که توی این چراغ مستقیم نگاه کن. اگر بدونی که چقدر مهمه چشمت رو باز نگه داری و مستقیم نگاه کنی ... خلاصه با درد و سوزش دومی هم انجام شد و آمدم بیرون. توی سالن همه نشسته بودن. در مورد قطره ها توضیح دادن. اون دختره که قبلا کنارم نشسته بود هم حالم رو پرسید و منم گفتم که خوبم کمی سوزش دارم اونم خوب بود. دختر خوبی بود باید شماره ای چیزی ازش میگرفتم اما دیگه چشمم کار نمیکرد. دکتر چشم همه رو نگاه کرد و منم نفر آخر. راستی نمیدونم چرا من همیشه نفر آخر میشم. برای پسرخاله ام گفت عالیه. برای من گفت خوبه. من شک داشتم که چشم راستم رو ناکار کرده باشم.

مامانم اسنپ گرفت و برگشتیم خونه. من توی راه عینک دودی زده بودم و چشمم رو باز هم نکردم. بعد خوابیدم. روز اول رو که همش خواب بودم و فقط قطره میریختم توی چشمم. بدنم شدیدا کوفته شده بود. پسرخاله ام هم خیلی خوابید اما به کوفتگی من نبود. روز دوم صبح رفتیم دکتر دوباره. چشمامونو معاینه کرد و گفت خوبه. من نگران چشم راستم بودم چون تمام روز انگار یه چیزی توی چشمم بود. دکتر گفت چیز مهمی نیست و جای عمل هست که درد میکنه و با قطره خوب میشه. برای پسرخاله ام هم گفت عالی شد. من هنوز تار میدیدم و گفت که برای منم خوب شده و دید ام ده از ده هست. نگرانی ام برطرف شد. برگشتیم خونه و دوباره خوابیدم. این روز رو هم تقریبا همشو خوابیدم. خیلی وقت بود این همه نخوابیده بودم. شب عینک دودی رو هم دیگه برداشتیم توی خونه. یه کمی هم به موبایلم نگاه کردم ولی پای کامپیوتر ننشستم.

امروز صبح دیگه میتونستم دور رو هم بدون عینک ببینم. تجربه خوبی بود. انگار عینک خودم روی چشمم بود اما برای دیدن نزدیک مشکل داشتم. یعنی باید یه کم چیزا رو دور از حالت قبل میگرفتم تا بتونم بخونم که مشکلی نیست. همینکه دیگه نمیخواد عینک بزنم خیلی خوبه برای استخر و ورزش واقعا دردسری بود. مثلا رفته بودیم اسنورکلینگ و من اصلا زیر آب رو نمیدیدم. باز خدا رو شکر عمل من FemtoLazik بود وگرنه اگر مثل برادرم بود که پارسال عمل کرده بود تحملش رو نداشتم. اون یک هفته توی خونه چشماشو باز نمیکرد.

امروز صبح هم رفتم دکتر پوست و مو. ویزیت اش 100 هزار تومن بود. یه جوش پایین گلوم زده بود که چند ماهی بود خوب نمیشد. گفت که جوش نیست و زیگیل هست. نمیدونم از کجا آمده بود. با گاز سوزوندش و بهم پماد داد تا روش بزنم تا بیفته. 300 هزار تومن دیگه هم گرفت و 250 هزار تومن هم پول داروهاش شد. یعنی 650 هزار تومن دیگه هم امروز برای دکتر دادم. از دکتر برگشتم خوابیدم. بیدار شدم چشمام خشک خشک بود و درد میکرد. قطره ها رو که ریختم خیلی بهتر شد.

از نظر روحی خیلی داغونم. این مدت ورزش نکردم اصلا و الان هم دیگه نمیتونم استخر برم تا حداقل یک ماه. استخر تنها چیزی بود که این چند ماه اخیر منو تازه میکرد و میتونستم کارهای روزانه ام رو انجام بدم. از مامانم آدرس یه مشاور رو گرفتم ولی فعلا وقت نداشتن و گفتن برای بعد از 15 فروردین. باید حتما برم. این مدت رژیم غذایی ام رو هم رعایت نکردم و هر چی مامانم درست کرده خوردم. سرگیجه خیلی ندارم اما بدنم هیچ انرژی ای هم نداره. به سختی برای شرکت یکی دو ساعتی کار کردم. امروز میخواستم برم دکتر دم خونه که برام آزمایش تیروئید بنویسه ببینم اوضاعم چطوری شده که دیگه مامانم اینا ول نکردن که اصلا برای چی میخواهی بری دکتر مگه مشکلی داری؟ گفتم نه برای همین که خسته ام گفتم شاید یه چیزی بده. مامانم گفت خب طبیعیه عمل کردی باید استراحت کنی. شب به بهانه قدم زدن رفتم ولی دکتر بسته بود.

با پسرخاله ام قدم زدم. اون همش راجع به این حرف زد که چقدر زندگی اینجا سخته و خیلی امیدی نداره به جایی برسه. برای مهاجرت هم گفت میخواد که بره اما نمیتونه پدر مریض اش رو کنار بذاره. برای همین شاید بره سربازی که هر وقت خواست بتونه برگرده. من بهش گفتم سربازی فقط یه قسمت ماجرا هست. برای خارج از کشور برگشتن همیشه سخته چون اول اینکه هزینه اش زیاده و دوم اینکه آدمی که میره سر کار وقت و مرخصی زیادی نداره. خیابون های قدیم رو قدم زدم و فقط میتونم بگم مغازه ها بیشتر شدن. تهران شهری هست که مثل خودشه. حتی لس آنجلس هم مثل تهران نیست. پر از آدم توی خیابون ها. شلوغی های خاص خودش و طرز رانندگی عجیبش که هیچ کسی به هیچ کسی راه نمیده ولی مردم یه جوری راهشون رو هم پیدا میکنن که به هم نزنن.