تجربه خرید از کاستکو در میامی

دیشب رفتم کاستکو خرید کردم. برای اولین بار توی این همه شهری که رفتم دیدم که خیلی از چیزا اینجا گرونتره. حتی کاستکوی جنوب سانفرانسیسکو هم به این گرونی نبود. نمیدونم که اونجا هم گرون شده و کلا گرون شده یا اینکه میامی اینقدر گرونه. مثلا سبزی که دالاس بود 3.24 اینجا 5.99 بود. منم معمولا همین میوه و سبزی و ماهی این چیزا میگیرم که اکثرشون گرونتر بودن. ظاهرا چیزهای تازه اینجا گرونتر هستن. خیلی هم شلوغ بود. دالاس معمولا شنبه و یکشنبه اینقدر شلوغ میشد. یه جا هم یه نفر توی صف زد جلوی من. بعد من رفتم جلو که نذارم اون مسئولش گفت که صف ها جدا هستن و منم نمیدونستم و سریع عذرخواهی کردم و برگشتم توی صف خودم که مسئول صف گفت برو ته صف. گفتم من سر صف بودم فکر کردم اونجا نوبتم هست من جلوتر از همه اینا بودم. گفت به من ربطی نداره برو ته صف. حالا 10 نفر هم توی صف بودند و منم بیست دقیقه ای قبلش ایستاده بودم. خیلی لجم گرفتم و گفتم من اصلا نمیخواد اینجا خرید کنم و سبد خریدم رو ول کردم و مثل بچه ها قهر کردم و رفتم. بیرون در فکر کردم که الان برگردم باید برم یه جای دیگه خرید کنم اصلا حوصله ندارم. رفتم مدیر اونجا رو پیدا کردم و براش توضیح دادم. اونم گفت که دوربین ها رو چک میکنه تا ببینه چی شده. از من خواست که سبد خریدم رو پیدا کنم و برم خریدم رو انجام بدم. سبد خریدم هنوز همونجا بود و دیگه آخر وقت بود و خلوت تر شده بود و فقط چهار نفر توی کوتاهترین صف ایستاده بودند. یک ربعی وایسادم. کسی که جلوی من بود 100 تا آیتم خریده بود و بعد کارت بانکی اش کار نمیکرد. ده دقیقه هم معطل اون شدیم که زنگ بزنه شوهرش بگه این پین کارت درست نیست و آخرش هم نتونست پولش رو بده و بهش گفتن برو کنار بایست. منم توی دلم گفتم بیا اینم شهر بزرگ که دوست داری. واقعا شاید منم به اون زندگی بی دردسر دالاس خیلی عادت کرده بودم. موقعی که من خرید میکردم معمولا خیلی خلوت بود. صف چیه. اینجا یه شب آمدم خرید برای چهار قلم جنس دو ساعت علاف شدم. آدما هم داغون. کاستکوی دالاس آدما خیلی باکلاس تر بودند.

شب و ماشین بازی

آخر شب رفتم باشگاه و یک ساعتی توی استخر بودم. توی راه برگشت فکر کردم که برم با ماشینم یه دوری هم بزنم. هوا خیلی خوب بود. سقف رو باز کردم و رفتم سمت ساحل. همینطوری که میرفتم با خودم میگفت وای چقدر این شهر خوشکله چرا من زودتر اینجا نیامده بودم. قشنگ شهره. ساختمون های خیلی بلند داره مثل تهران و اتوبان داره و البته ترافیک. لس آنجلس فلوریداست. وای درخت های نخل و سرسبزی بهارگونه ای که الان هست کنار اون همه ساختمون لاکچری و تزیین شده واقعا قشنگه. انگار که هر جایی میرم یه محله ای مثل highland park دالاسه. کنار آب هتل ها و ساختمان های بلند نو و خوشکل خیلی زیاد بود و چراغونی شب سال نو و کریسمس هم چهره شهر رو صد چندان قشنگتر کرده. با خودم فکر کردم که بهتره دیگه برنگردم دالاس. من خیلی طبیعت دوست دارم و کجا بهتر از اینجا. دالاس این وقت سال سرد و خشکه. شاید خوب باشه که زندگی اینجا رو هم چند سالی تجربه کنم قبل از اینکه برم کالیفرنیا. شش ماه میامی باشم و شش ماه هم سیاتل و پورلتند. هر وقت اینجا بهشته مثل الان سیاتل بارونیه و غمگینه و هر وقت اینجا گرم و شرجی و طوفانی میشه اونجا بهشته. 

شهر پر چهار راه و چراغ قرمزه. پشت چراغ قرمز دیدم یکی داره صدام میکنه. صدای آهنگ رو کم کردم تا بشنوم چی میگه. گفت ماشینت خیلی خوشکله. میفروشیش؟ گفتم آره 60 هزار تا. گفت اوه خیلی گرونه که. گفتم همینه. گفت مگه نو اش چنده؟ گفتم حدود 90 تا. گفت چه سالیه؟ گفتم 2016. گفت خب برای ماشینی که شش سال کار کرده گرون میگی دیگه. گفتم قیمت من همینه کمتر هم نمیدم! پرسید خیلی راحته با این دختر بلند کنی؟ گفتم نمیدونم تا حالا نکردم. گفت نه حتما که هست خیلی خوشگله مطمئنم که راحته ولی گرون میگی ... سر اون یکی چهارراه هم یه توی ترافیک یه دختره چند تا ماشین اونورتر سرش رو بیرون آورد و بلند داد زد ماشینتو دوست دارم ( I love your car ). واقعا اینقدری که این ماشین توی زندگی من خوشحالی آورده هیچ چیز دیگه ای نیاورده. بهترین چیزیه که برای خودم خریدم. هدیه خودم به خودم برای این همه رنج و سختی که کشیدم.