یک سال رویایی

تقریبا آخر 2021 هستیم. به غیر مشکل کم کاری تیروئید که یه سری مسائل زیادی رو به وجود آورد امسال یه سال رویایی بود. خیلی چیزاش همونطوری پیش رفت که دوست داشتم با اندکی تفاوت. دوست داشتم که یه کار پر درآمد داشته باشم. کار فعلی ام خوبه. البته باید درآمدم بیشتر از اینا باشه اما خوبه دیگه. این مدت هم که همه از راه دور کار میکردن. ماه می همه وسایلم رو گذاشتم انباری و با چشم گریون آپارتمان دالاس ام رو ترک کردم. از اون زمانی که من رفتم اجاره ها 500 دلار گرونتر شدن. خیلی اونجا رو دوست داشتم اما خب یه روزی باید میرفتم.

نیویورک رو تجربه کردم. اونجا رو واقعا دوست داشتم. نمای پنجره ام که به منهتن باز میشد و رنگین کمان بزرگی که اون روز توی آسمون بود هیچوقت یادم نمیره. راه رفتن کنار رودخانه انگار که توی رویا قدم میزدم. هنوزم باورم نمیشه این همه جاهایی قشنگ رو دیدم.

بعد با ماشین از نیویورک رفتم سیاتل. توی راه Mount Rushmore و Yellowstone رو هم دیدم. واقعا زیبا. میگن Yellowstone قشنگترین پارک ملی امریکاست. به قدری زیبا بود که نفس من بند آمده بود. یعنی به قدری طبیعت این پارک های ملی امریکا قشنگه که هیچ عکس نمیتونه توصیف اش کنه. عکس رو که میگیری انگار به اندازه کافی رنگ و نور نداره که چیزی رو که میبینی رو تصویر کنه. به قول خودم coast to coast رانندگی کردم. برای اولین بار شب تا صبح رانندگی کردم که خیلی دوست داشتم.

سیاتل توی تابستون بهشته. طبیعت سیاتل رو واقعا دوست دارم. اگر پاییز و زمستون غم انگیزی نداشت بدون شک بهترین جای زندگی امریکا بود. ده روزی اونجا بودم و واقعا لذت بردم. اگر عروسی دوستم توی لس آنجلس نبود کل تابستون رو اونجا میموندم.

بعد رفتم شهر فرشته ها عروسی دوستم. وای که چه جای قشنگی رو گرفته بودند. دوست داشتم عروسی خودم هم همچین جایی باشه. اینقدر منظره و نمای زیبایی داشت که من فقط دوست داشتم همون بالا بایستم و منظره رو تماشا کنم. عروسی هم خیلی خوش گذشت. عروس و داماد منو با ماشین خودشون بردن. شاید نفهمیدن اما توی ماشین گریه ام گرفت برای من که اینجا کسی رو ندارم انگار که عروسی برادر خودم بود و منم فامیلشون بودم که با ماشین خودشون رفتم. همه عروسی یه طرف این که من با ماشین عروس و داماد رفتم هم یه طرف.

یک ماه و نیمی هم توی یه آپارتمان لاکچری که شرکت اپل به یکی از دوستم داده بود زندگی کردم. وای که چقدر حال میده شب از سرکار برمیگردی میری استخر و جکوزی توی خونه. من هر بار از جکوزی بیرون میامدم زنده میشدم انگار که صدبرابر انرژی داشتم و همه چیز خوب میشد. آپارتمان هم تمیز و شیک. برای اولین بار حس کردم که زندگی آپارتمانی توی یه آپارتمان خوب هم بد نیست.

بعد برگشتم دالاس. دالاس دیگه کار خاصی نبود و زندگی روتین و معمولی بود اما بد هم نبود که یه سری خاطرات تازه شد و بعضی دوستان رو دیدم. کنسرتا هم که خاطره شد!

بعد رفتم جورجیا ماشین دوستم رو بخرم که نشد و برگشتم و دو هفته پیش با ماشین خوشگل خودم راه افتادم. دلم نمیامد این ماشینو بندازم توی جاده ها و البته یکی دو جا هم رنگش سنگ خورده ولی اشکالی نداره. خیلی لذت بردم. آرکانزاس رو دیدم و از چند تا ایالت دیگه هم رد شدم. دوباره خونه دوستم جورجیا موندم تا هفته پیش و الان یک هفته هست که اورلاندو هستم. البته از هتل خیلی بیرون نرفتم و بیشترش رو بی انرژی بودم اما هوای فلوریدا عالیه. فوق العاده است. فردا صبح هم دارم میرم میامی. هفته دیگه هم چند تا از دوستام میان میامی که با هم اونجا رو بگردیم.

فکر میکردم گرین کارت بگیرم یکسال تعطیل کنم دور امریکا بگردم اما چون کارم از راه دور بود تعطیل هم نکردم و دور امریکا هم گشتم. اگر این روزهای بی انرژی و سرگیجه هم نبودن امسال میتونست جزو بهترین سالهای عمرم باشه. همونطوری که فکر کرده بودم. البته فکر میکردم که حتما تا این مدت یکی رو هم پیدا کرده باشم و اون صندلی سمت راست هم خالی نباشه توی این همه مسافرت اما خب دیگه همه چیز اونطوری که آدم تصور میکنه پیش نمیره.

یه وقتایی که انرژی ام برمیگرده حس میکنم خوشبخت ترین آدم روی زمین هستم. هیچ چیزی نیست که میخواستم که نداشته باشم (به جز تیلور خانم!). بهترین ماشین دنیا رو سوار میشم و باهاش طول و عرض قاره امریکا رو طی میکنم. بهشت های روی زمین رو میبینم. هر وقت دلم میگیره سقف رو باز میکنم و انگار هیچ سقفی جز آسمون بالای سرم نیست. روزی هزار بار خدا رو شکر میکنم که همچین زندگی خوبی بهم داده. شاید توی خواب هم نمیدیدم که جاهای به این قشنگی رو روی کره زمین ببینم. از امسال هم که گرین کارت دارم میتونم هر کشوری که میخوام برم. هر جای دنیا که دوست داشته باشم ببینم رو میتونم برم. نه مشکل پول دارم و نه نگران ساعت کاریم هستم. من یه رویایی رو زندگی میکنم که باورکردنی نیست.