همه چیز خراب میشه وقتی رویا تموم میشه

این روزا خیلی به این فکر میکنم که اصلا چی شد که سلامت من به این روز افتاد. تا یه حد زیادی کاهلی از خودم بود. دوران تحصیل ورزش نکردم و غذا هم خیلی سالم نخوردم و خیلی روزا تا دیروقت کار کردم. بچه های دانشگاه اکثر منو آخر هفته ها دیدن و فکر میکنن که من همش در حال تفریح و خوشگذرونی ام. اما من همیشه در طول هفته شب ها تا دیروقت کتابخونه بود. حتی اونشب که تصادف کردم به خاطر همین بود و شاید اگر زودتر رفته بودم شیشه ماشین یخ نزده بود و جاده ها لغزان نبود که اونطوری بشه. اون روزا خیلی انگیزه داشتم. سال آخر دانشگاه اما کم کم همه چیز بد شد. با استادم به مشکل خوردم و فهمیدم همه زحماتی که برای پروژه دکترام میکشم به جایی نمیرسه. انگیزه امو از دست داده بود و استرس زیادی داشتم. دقیقا از همون موقع هم همه این مشکلات شروع شد فقط درصدش کم بود. اون موقع هم وقتی توی شرکتی که کارآموزی گرفته بودم مینشستم دست و پاهام یخ میزد و من با کاپشن مینشستم. فکر میکردم که بقیه چون نسبت به من چاقتر هستن گرمشون هست. هیچوقت فکر نکردم که شاید مشکل از بدن من باشه. اون سال فهمیدم رویایی که دارم اینطوری بهش نمیرسم. باید فارغ التحصیل بشم و گرین کارتم رو اول بگیرم. وای شش سال از اون موقع گذشته. مشکل تیروئید من از اون موقع شروع شده بود خبر نداشتم.

همه چیز از همونجا خراب شد. استرس پیدا کردن کار و فشار فارغ التحصیلی برای پایان نامه ای که هیچ چیزیش آماده نبود اما چون فاند نداشتم باید حتما دفاعش میکردم.

سال اول کارم بعد از چند ماه همه چیز کم کم خوب شد. سال دوم هم دو سه ماهی خوب بود تا اینکه داستان های وکیل شرکت و اینکه کار رو دیر شروع کردن و طرف وارد نبود و همه این چیزا و کم کم دوباره از اونجا حال منم خراب شد. سال سوم آخرین سال OPT ام بود و اگر ویزای کار نمیگرفتم ممکن بود از نظر اقامتی به مشکل بخورم و از اول سال وکیل گرفتم که اگر برنامه شرکت درست نشد با وکیل خودم کار رو انجام داده باشم. این سال خیلی بد گذشت. پروژه ای که برای خودم داشتم کار میکردم هم زمین خورد و تنها راهش این بود که گرین کارت داشته باشم. وسط سال جواب ویزای کار آمد و خدا رو شکر ویزا رو گرفتم و کمی از استرسم کم شد. دو سه ماهی همه چیز خوب و نرمال بود تا اینکه وکیل شرکت گفت که پرونده رو باید از اول شروع کنیم. یعنی یکسال و نیم  کاری که کرده بودن هیچی. متنی که وکیل خودم هم نوشته بود خیلی بد بود و مطمئن بودم که اگر بفرستم اینم به جایی نمیرسه.

معجزه الهی بود که من توی جشنی که یکی از دوستام گرفته بود معرفی بشم به یه شرکتی که بتونه کارش منطبق با تز دکترام بود و وقتی به وکیلم گفتم کل پرونده منو از اول نوشت و یه نگاهی کردم و گفتم بدون شک این قبول میشه ولی 7-8 ماهی توی دو تا شرکت کار کردم. این شاید خیلی فشار زیادی بهم آورد اما حس میکنم چاره ای هم نداشتم. بعد که دوباره حس کردم پرونده شرکت به جایی نمیرسه با یه عالمه استرس دیگه کارم رو عوض کردم. کار جدید هم خیلی فشار زیادی داشت اما حداقل آخر هفته رو برای خودم بودم دیگه. بازم چون شرکت جدید هم یه شرکت خیلی کوچیک بود و احتمال اینکه قبل از اینکه گرین کارت بگیرم ورشکست و تعطیل بشه زیاد بود خیلی استرس داشتم که اگر پرونده ای که با وکیل خودم فرستادم به جایی نرسه باید باز بگردم دنبال یه شرکت دیگه و همه چیز از اول.

شاید همین سه چهار ماه پیش بود که گرین کارت گرفتم و دیگه استرس هام تموم شد اما اثر مخرب این چند سال باهام مونده و خدا میدونه تا کی بمونه. دو ماه پیش از شرکت انصراف دادم اما قبول نکردن و این روزا خیلی کمتر براشون کار میکنم یعنی اصلا انرژی ای ندارم که بیشتر هم کار کنم و اونا هم حرفی ندارن دیگه. 

امروز بالاخره دکترم قبول کرد و جنریک این قرص تیروئید رو گرفتم تا بخورم. خیلی مطمئن نبودم که از امروز شروعش کنم. گذاشتم برای فردا. امیدوارم که این قرص بتونه همه مشکلاتی که توی بدنم به وجود آمده رو توی زمان کمی رفع کنه. همزمان هم میخوام ببینم چاره ای هست که بشه این بیماری رو با روزه یا مکمل از بین برد یا نه. میدونم از اینجا به بعد زندگی بدون استرسی خواهم داشت. اصلا دوست ندارم به خودم استرس بیشتری وارد کنم.

اون سال های اول دکترا خیلی پر انرژی بودم. پر از انگیزه بودم. اینکه توی سه چهار سال یه شرکت موفق درست میکنم. شاید توی رویا بودم اما خیلی وقتا رویاش هم خوبه. آدم باید رویا داشته باشه. آدم باید امید داشته باشه. اون روزی که فهمیدم واقعا بدون گرین کارت ول معطلم و هیچ کاری نمیتونم کنم این رویا مرد. وقتی رویا مرد همه چیز خراب شد. استرسم زیاد شد. خوابم بد شد. لذتی که از زندگی میبردم کم شد. الان گرین کارت گرفتم اما اسب بدنم ضعیف شده و رمقی نداره. رویایی که میدیدم برنگشته و خسته از همه چیز و همه جا شدم.

پریروز یه جا خوندم که توی طب چینی به هاشیموتو میگین بیماری over ambitious people. یعنی بیماری آدمایی که خیلی بلندپرواز هستن. شاید من زیادی میخواستم بپرم و اینطوری شدم. الان دیگه اون حس بلندپروازی رو ندارم اما حس خوبی هم ندارم دیگه و حس میکنم که وجودم بی ارزش یا کم ارزش شده. اون چشمه انرژی ای که از قلبم میجوشید انگاری که خشک شده. یه سطل آب امید توش میریزم که بلکه پرآب بشه اما اونم آب هم چند دقیقه ای نشده خشک میشه. جوابی ندارم که چرا به اینجا رسیدم به جز اینکه به سلامتم به اندازه کافی اهمیت ندادم. دوست دارم که اون رویاهایی که داشتم برگردن همونطوری که بهشون باور داشتم که مهم نیست چی میشه من بهشون میرسم. دوست دارم اون حس های خوبی که میدونم همه حسرتش رو داشتن برگردن. همه اون پروانه ها. همه اون گل های خوش بود و اون انوار رنگارنگ و رنگین کمون و ابرای دورش. دوست دارم... یعنی با این قرص ها درست میشه؟