شنبه ۳ جولای Flushing NY

تا ساعت ۱۲ و نیم خوابیدم. با خودم فکر کردم که خوب شد به دوست چینی ام نگفتم که امروز‌ ساعت ۱ میام موزه. بعد دو ساعتی پای کامپیوتر سعی کردم که کارهای پروژه رو انجام بدم.بهم پیام داد که موزه رو خیلی دوست نداشته و گرسنه است و میخواد بره مرکز شهر flushing که اونجا غذا بخوره. توی راه به من پیام داد که خیلی انتظار نداشته باشم که اونجا شبیه بقیه جاهای نیویورک باشد. گفت که بیشتر شبیه چین هست و همه چیز هم کوچیکه. گفت که خیلی صف طولانی هست و منم بهش گفتم که برای منم سفارش بده تا رسیدم غذا آماده باشه.

اونجا که رسیدم شبیه شهر چینی ها توی جاهای دیگر امریکا بود. نوشته تابلوی بیشتر مغازه ها به چینی بود. به من گفت که اینجا خیلی شبیه چین هست. البته چین تا حد زیادی پیشرفته تره. رستورانی هم که انتخاب کرده بود گفت غذاش خیلی به غذای اصلی چینی شبیه هست. lamb burger اش خیلی خوشمزه بود اما نودل اش رو خیلی دوست نداشتم. 

یک پسر چینی دیگه هم اونجا بود که خودش ده سال نیویورک زندگی کرده بود. بهش گفتم که اینجا مردم برای تفریح بعد از کار چکار می کنن. گفت که میرن رستوران یا خرید. گفتم ای بابا دالاس که برای رستوران و خرید بهتر از اینجاست. گفت که خیلی نمیدونه. حتی زبانش هم خوب نبود و مرتب نیاز به ترجمه داشت. دوستم گفت که این منطقه رو دوست نداشته. اکثر چینی هایی که اینجا هستند تحصیلکرده نیستند. یه عده ای هم توی رستوران ها و مراکز تجاری به صورت غیر قانونی کار می کنند. حتی انگلیسی هم بلد نیستند. فکر کنم اون پسر هم فقط با چینی ها هم کلام بوده و برای همینه که بعد از ۱۰ سال زبانش خیلی‌خوب نیست. ما هم همینطور و خیلی از وقتمون رو با ایرانی ها و فارسی صحبت کردن گذروندیم.

بعد رفتیم پارک Corona که همون نزدیکی بود. هوا سرد بود و باد میومد. پارک هم خیلی بزرگ بود و مثل خیلی از پارک‌های دیگه درخت کم داشت. فقط کره زمین فلزی و فواره های روبه روش خیلی قشنگ بودند و ارزش دیدن داشت. فواره ها خیلی عجیب بودند چون بیشترش هوا بود و وقتی از وسطش رد میشدی خیلی خیس نمی شدی. بعد رفتیم خونه دوستم. من خیلی خسته بودم و نیم ساعتی روی تختش دراز کشیدم. ساعت نه و نیم بود که راه افتادم سمت خونه. 

وقتی به منهتن رسیدم دیدم ترن بعدی ۴۰ دقیقه دیگه میره. تصمیم گرفتم که برم time square رو دوباره ببینم. همین طوری که رد میشدم دیدم یه نفر با شطرنج نشسته. فکر کردم که باهاش بازی کنم. پرسید که اولین بار اینجا بازی می کنی؟ گفتم بله. گفت قانونش اینه که اگر من ببرم تو ۱۰ دلار میدی و اگر تو به ببری من بهت ۱۰ دلار میدم. فکر کردم که بازیش باید خیلی خوب باشه که اینجا نشسته و داره اینطوری پول در میاره و ارزش داره که برای تفریح باهاش بازی کنم. باهاش بازی کردم و اون اولش خیلی خوب جلو رفت ولی خیلی زود فهمید که رقیب من نیست. تا آخر بازی خیلی تلاش کرد اما نتونست ببره. دلم براش سوخت چون جوان بود و از اینکه باخت خیلی ناراحت شد. گفت یکبار دیگه بازی کنیم و من گفتم که باید برم. با بی میلی دست توی جیبش کرد تا کیف پولش رو در بیاره. ملت هم دورمون جمع شده بودند و شاید نگاه می‌کردند که به من پول را میده یا نه. من اما پول را بهش بخشیدم و بهش گفتم که فقط برای تفریح باهات بازی کردم. اونجا رو که ترک کردم حس خوبی داشتم و خوشحال بودم. ساعت یک نصف شب رسیدم خونه.