بازگشت به دالاس

برای خودم مینویسم. چیز به درد بخوری توش نیست.

این هفته چهارشنبه برگشتم دالاس. تقریبا سه هفته ای بود که سانفرانسیسکو بودم. با این اتفاقات چند روز دارم فکر میکنم که شاید قرار نباشه 2021 اونطوری هم که فکر میکردم خوب باشه. پارسال سال متفاوت و عجیبی بود و خیلی اذیت شدم. سال قبلش هم همینطور. امسال هم خیلی خوب شروع نشده که تا حالا. شب قبل از اینکه بیام اینجا کمی با کسی که کار میکنم بحث ام شد. یعنی یه حرفی زد توی این مایه ها که مثلا کار مطابق میل اون پیش نرفته و من خیلی ناراحت شدم و سریع عذرخواهی کرد و گفت اصلا نمیدونه چرا همچین چیزی رو گفته. نیم ساعتی باهاش حرف زدم که اصلا چیزی که میگه با واقعیت مطابقت نداره. اینقدری که کار انجام شده و پیش رفته اصلا باورنکردنیه و بیشترش هم به خاطر اینه که من هفته ای 60-70 ساعت دارم وقت میذارم. گفت میدونم و به خاطر استرس و فشاری کاری ای که دارم شاید همچین چیزی رو گفتم و اصلا منظوری نداشتم. توی فرودگاه همش داشتم به این موضوع فکر میکردم. میتونم بذارم از این شرکت برم. شاید اپلای کنم برای یه کار دیگه. از طرفی دوست ندارم وقتی منتظر گرین کارتم هستم کارم رو عوض کنم تا دوباره شاید سئوال بشه که حالا این کار جدید چیه و آیا اونم در همین راستای پرونده گرین کارتم هست یا نه...  آنقدر غرق این فکر شدم که نزدیک بود پروازم رو از دست بدم. به هر حال فکر میکنم که دیگه روی این شرکت در درازمدت فکر نمیکنم.

هنوز کارهای medical پرونده گرین کارت ام رو انجام ندادم. میخوام برنامه ریزی کنم که شاید از امریکا برم. نمیدونم کجا شاید برم کانادا و یا ترکیه. یه جورایی خسته شدم. اگر پرونده گرین کارتم تا چند ماه دیگه قبول نشه باید هم برم. یک درصد کمی احتمال داره که پرونده ام قبول نشه. دوست ندارم و حوصله ندارم که در موردش بنویسم. باید صبر کنم ببینم چی میشه اما دارم فکر میکنم که اگر قبول نشد چی. پارسال که پرونده I-140 شرکت به مشکل خورد اصلا باورنکردنی بود. همه میگفتن با PERM احتمال اینکه گرین کارت نگیری نزدیک صفره. شاید درست میگفتن اما همون یک ذره احتمال کار خودش رو کرد. الانم برای 485 همینو میگن که احتمال قبول نشدنش خیلی کمه اما اینجا دیگه آخر خط ه . اگر همون یک درصد اتفاق بیفته دیگه کاری نمیشه کرد و باید توی شصت روز خاک امریکا رو ترک کنم. 

یه کم که به عقب نگاه میکنم توی زندگی برای من این یک درصدها هیچوقت یک درصد نبودن. همیشه 50-50 بودن. نمیدونم چرا. نه اینه که من خودم باور دارم که اینطوریه. دارم به عقب نگاه میکنم و اینو میگم. هر چیزی هم که درست شده در دقیقه 90 و بعضی وقتا هم وقت اضافی بوده. یعنی وقتی که کارش از زمان خودش گذشته. 

این روزا دوباره از نظر روحی خیلی خسته ام. پریشب آمدم گیتارم رو کوک کنم زدم سیم اش رو پاره کردم. کار خودم هم بود. نمیدونم چرا اینطوری کردم. شاید چون حواسم جای دیگه ای بود درست فکر نکردم. اینم از یه قسمت دیگه شروع 2021. فکر میکنم قبلا طاقت ام بیشتر بود. شاید پیر شده ام. شایدم هیچوقت نبوده. چون خیرخواه بودم خیلی جاها کارم با معجزه درست شده اما بعضی جاها هم نشده. از یه جایی شاید سال سوم دکترا سرعت تغییرات زندگی خیلی بیشتر از سرعت درک من شد. کتاب برایان تریسی رو که میخوندم نوشته بود یکی از مهم ترین عوامل خوشحالی اینه که آدم حس کنه اوضاع رو تحت کنترل داره. این دقیقا چیزی هست که سالهاست به طور کامل از دست دادم. شاید موقعی که میخواستم بیام امریکا اینطوری بود و تا یه مدتی هم اینطوری بود. اما بعد همه چیز عوض شد. شایدم هیچوقت نبوده و حس اشتباهی داشتم. بعضی وقتا مثبت فکر میکنم که میتونم همه چیز رو دوباره تحت کنترل بگیرم اما سرعت تغییرات واقعا زیادن و بعضی وقتا هم بدنم مریضه. 

الان چیزی که واقعا میخوام اینه که این تغییرات تموم بشن یا دست خودم باشن. واقعا از این تغییرات بیرونی که با سرعت برق و باد عوض میشن خسته شدم. مثل این شده که دلت هوای آفتابی بخواد و بارون شرشر بیاد اونقدر که خسته بشی و لباس گرم و کاپشن بپوشی بری بیرون و سرما بخوری و چند قدمی دور نشدی ابرا برن و آفتاب داغ بزنه توی سرت که نتونی یه قدم بیرون بایستی. مجبور بشی برگردی خونه. تا کولر رو روشن کنی برف بگیره و یخ بزنی. تا بخاری و روشن کنی بخاری بسوزه. حالا هم سرده و هم مریضی و هم بخاری نیست...  بری بیرون بخاری بخری برگردی ببینی کلا خونه خراب شده ... و هیچ چیز دست تو نیست...

دوست دارم چند سال دیگه برگردم و این نوشته ها رو بخونم. برای همینه که دارم مینویسم. امیدوارم اون موقع بگم چه روزایی بود و خوشحالم که تموم شدن.