کرونا در امریکا

گفتم یه کم در مورد تجربه کرونایی این مدت بنویسم. اینجا به نظرم خیلی عملکرد ضعیفی داشتن. تا مدت ها پروازها رو نبستن. اون اوایل شایعه انداخته بودن که توی فرودگاه ها با دماسنج چک میکنن که کسی که میاد تب نداشته باشه. شایدم چک میکردن اما بالاخره شیوع زیاد شد. شرکت ما همون اوایل که گفتن از خونه کار کنین سریع بست. من خودم هفته آخر هم نرفتم و از خونه کار کردم. کار از خونه اولش سخت بود. تا ماه ها هم خوابم رو به هم ریخت چونکه من عادت داشتم که رسیدم خونه دیگه لپ تاپم رو خاموش کنم و روشن نکنم اما وقتی از خونه کار میکردم لپ تاپم تا 2-3 نیمه شب منو بیدار نگه میداشت. خودم روزای خیلی سختی رو داشتم سر بدخوابی که ممکنه مربوط به کمبود ویتامین دی هم میشده چون دو سه هفته پیش که ویتامین دی رو شروع کردم خوابم هم بهتر شد.

یه مکمل هم دکترم پیشنهاد کرد که واقعا معجزه بود. من اینو به همه پیشنهاد میکنم الان. اسمش هست مکمل St. John Worth. آخر شب میخورم و روز بعدش که بیدار میشم یه حس خیلی خوبی دارم. راستش رو بگم مدت ها بود که اون حس سرخوشی رو تجربه نکرده بودم و وقتی این مکمل رو شروع کردم دوباره اون حس برگشت. نمیدونم که آیا بقیه آدما هم همین حس رو تجربه میکنن یا نه. به هر حال این روزا به هر کسی که میگه خوابم خوب نیست میرسم ویتامین دی (در حد خیلی کم) و این مکمل رو توصیه میکنم.

من خودم دو ماه از خونه بیرون نرفتم به جز هر ده روز یکبار به مدت یک ساعت برم خرید و بیام. همش خونه بودم و آخر شب یک ساعتی بیرون قدم میزدم اما کم کم روحیه ام خراب شد. شایدم همین باعث شده بود که خوابم خراب بشه و یا شاید کمبود ویتامین دی هم پیدا کنم. ورزش باشگاه هم که کلا تعطیل شده بود. اکثر کسانی هم که میدیدم تا دو ماه همین بودن اما آمارها همینطوری رفت بالا. توی تگزاس مردم خیلی بیماری رو جدی نگرفته بودن (هنوزم همینه) حتی تظاهرات ضد ماسک هم برگزار کردن که باعث تعجبه. متاسفانه عوام مردم امریکا کوتاه بین هستن. یعنی موضوع سلامت (Healthcare) هنوز اینجا حل نشده. جامعه امریکا یک جامعه به شدت فردگرا هست. اگرچه در بیشتر زمینه ها فردگرایی مشکل خاصی ایجاد نمیکنه اما در زمینه سلامت و اینکه کسی بگه نه من هر کاری که دوست دارم انجام میدم و دیگران باید خودشون مواظب سلامتی خودشون باشن مخصوصا در شرایط همه گیری درست نیست. این هنوز اینجا یه معضل هست و قابل درک برای خیلی ها نیست. بعضی وقت ها آزادی های فردی با محدودیت های دولتی قابل جمع نیست. با یکی در مورد قوانین رانندگی بحث میکردم که پس چطور در مورد رانندگی شما آزادی فردی رو کنار میذارین و اجازه میدین که دولت تعیین کنه از کدوم سمت جاده رانندگی کنین و یا اینکه ایستادن پشت چراغ قرمز دلبخواهی نباشه. نظرش این بود که نه رانندگی آزادی فردی نیست و دولت اجازه میده که راننده ها وارد جاده بشن. اگرنه من خودم بدون ماشین باشم باید بتونم هر جایی میخوام برم! عجبا. برای همین میگفت که دولت نباید منو مجبور کنه که ماسک بزنم و این آزادی منو سلب میکنه. به نظرم اینجا این تضاد به سادگی قابل حل نیست. مردم اینجا شدیدا مخالف مداخله دولت یا حکومت در زندگی فردی اشون هستن و این چیز خوبیه چون شکل گیری دیکتاتوری رو مشکل میکنه اما در مورد مسائلی مثل سلامت به مشکل برخورد میکنن.

تگزاس از ماه سوم تقریبا شروع به بازگشایی کرد و منم کم کم به زندگی نیمه نرمال برگشتم. مثلا بعضی وقتا باشگاه میرفتم یا رستوران بیرون غذا میخوردم. مراکز خرید و تفریحی هم همه باز شدن.  حتی چند بار رفتم پارک آبی و با توجه به خلوتی اش و هوای عالی معرکه بود! تضاهرات مربوط به جورج فلوید تا چند ماهی ادامه پیدا کرد و گروه های کوچیک بیرون میامدن و شعار میدادن و شاید باعث پخش بیشتر بیماری هم شدن اما پلیس خیلی جلوشون رو نرفت.

تابستون آخرای جولای و اولای آگوست رفتم سیاتل. توی پرواز همه ماسک داشتن و هواپیمایی که ما باهاش رفتیم صندلی ها رو یکی در میون گذاشته بود یعنی کسی کنار دست اون یکی نبود. منم یه کم پول بیشتر دادم تا جلو باشم و ریسک گرفتن بیماری کمتر باشه. سیاتل خیلی بسته بود. حتی رستوران ها اجازه نمیدادن که داخل بشینی و غذا بخوری و تازه چند روز بود که با ظرفیت 25 درصد باز شده بودن. مردم همه جا ماسک داشتن حتی کنار ساحل هم ماسک داشتن. همه بزینس ها هم تعطیل بودن. یک شب رفتیم مرکز شهر و عین شهر ارواح بود. ایالت های دموکرات مثل واشنگتن و کالیفرنیا خیلی محدودیت های زیاد (و بیخودی) رو لحاظ کردن. 

بعد رفتیم لس آنجلس. لس آنجلس بعضی جاها مثل دالاس باز بود. در کل میشد زندگی کرد! کنار ساحل هم تقریبا مثل قبل از کرونا بود. صبح یه جا یوگا تمرین میکردن پر آدم شده بود. لس آنجلس قسمت های فقیر نشین ملت حتی ماسک هم نداشتن. رستوران ها هم کنار خیابون جا درست کرده بودن که بشینی و غذا بخوری که بد نبود. مرکز شهر هم هیچ چیزی باز نبود و کلا در قرق بیخانمان ها بود. لس آنجلس رو که اینقدر دوست داشتم از چشمم افتاد. خیلی بی روح و خیلی بی معنی شده بود. 

بعد آمدم سانفراسیسکو و از سیاتل هم بدتر بود. یک هفته ای که تابستون اونجا بودن افسردگی شدید گرفتم. محله ها رو میرفتم تا یه جایی پیدا کردم و اجاره کنم و جا به جا بشم اما دیدم واقعا نمیتونم. خوابم هم در بدترین وضعیت خودش بود و به زحمت شبی 4 ساعت میخوابیدم. هر جایی رو نگاه میکردم حس میکردم که خیلی زندگی بدی خواهم داشت که بیام اینجا. برای 2-3 برابر اجاره باید یه جای خیلی کوچیکتر میگرفتم که حتی فضای قشنگ خونه ای که توی دالاس دارم رو هم نداشت. رستوران ها هم اکثرا بسته بودن و بعضی جاها خیابون ها رو کامل بسته بودن و میذاشتن که بیرون غذا بخوری. اینجا خیلی خیلی کرونا رو جدی گرفته بودن و حتی دوچرخه سوارها هم ماسک داشتن. هیچ چیز تفریحی هم توی شهر نبود که باز باشه. 

برگشتم دالاس یه نفس راحتی کشیدم. دالاس همه چیز باز بود. دوباره زندگی خوب گذشته رو ادامه دادم. باشگاه هم سعی کردم بیشتر برم تا ورزشم خوب بشه. مردم هم توی گروه های کوچیک هنوز با هم رفت و آمد میکردن یا بیرون میرفتن. منم چند باری ناپرهیزی کردم و با یکی دو تا گروه کوچیک بیرون رفتم. تا اینکه تگزاس هم دوباره آمار رفت بالا و یه مدت تعطیل کردن و باز سریع با ظرفیت محدود باز کردن.

دوباره آخر سال آمدم سانفرانسیکو و همه جا بسته است. تنها جایی که میشه رفت مسیرهای پیاده روی و کوهپیمایی و کنار ساحل هست. رستوران ها حتی اجازه نمیدن که بیرون بشینی و غذا بخوری و باید ببری خونه. برای همه هم تعیین کردن که از ساعت 10 به بعد کسی بیرون نباشه اما من که بیرون بودن دیدم ملت هنوز بیرونن اما خیلی کمتر. هوا که تاریک میشه ملت هم کم کم ناپدید میشن. توی روز هم آدمای زیادی رو نمیبینی. سر کار هم آدمای خیلی کمی میان. ما چون کارمون مربوط به پزشکی هست ساختمون شرکت رو تعطیل نکردن و میتونیم بریم از توی شرکت کار کنم اما بقیه شرکت ها تعطیلن. دوستای من که شرکت های دیگه کار میکنن همه از خونه کار میکنن. خیلی ها هم رفتن پیش خانواده اشون توی شهرهای دیگه و دارن از اونجا کار میکنن.

پیش بینی من اینه که شش ماه آینده که واکسن فراگیرتر بشه تگزاس کامل باز بشه و کالیفرنیا هم مثل تگزاس الان بشه و تا آخر سال هم همه چیز به روند عادی برگرده اگر بتونن مرزها رو کنترل کنن. دولت فعلی در زمینه این بیماری به نظرم خیلی ضعیف عمل کرد. با وجود اینکه تگزاس زود باز کرد اما ماسک تا مدت ها اجباری نبود. هنوزم به جز داخل فروشگاه ها ماسک اجباری نیست. توی هواپیما حتی بیسکوییت و آبمیموه میدن و همه ماسکشون رو در میارن که بخورن و من نمیفهمم واقعا چه معنی ای میده! یعنی خودشون هم نمیدونن که چطوری محدودیت بذارن تا فراگیری کم بشه. مردم هم خیلی از محدودیت خوششون نمیاد و بعضی وقتا حتی برای ماسک زدن توی فروشگاه اعتراض میکنن. خیلی ها هم ماسکشون رو زیر دماغشون میزنن که اصلا نمیدونم چه فایده ای داره. در کل آدمای تحصیلکرده اینجا خیلی رعایت میکنن اما یه قشر کمتر تحصیل کرده ای هستن که  اصلا اهمیتی نمیدن و حتی میگن در بدترین حالت اینه که میگیریم و دو هفته مریض میشیم و خوب میشیم و اونا هستن که بیشتر عامل شیوع بیماری هستن. اینه که میبینی با وجود اینکه تگزاس همه چیز بازه و حتی میشه پارک آبی رفت آمار تقریبا مثل کالیفرنیاست (البته اونجا هم ساحل ها باز هستن و یکی از مراکز اصلی انتشار ویروسه). تگزاس با چند تا امریکایی که در ارتباط هستم هنوز خونه هم میرن و با هم بیرون میرن. من خودم باشگاه میرم و رستوران هم میرم و جاهای تفریحی و خرید هم به اندازه میرم و خدا رو شکر تا حالا مریض نشدم.

امیدوارم که زودتر تموم بشه و فکرکنم اگر یکسال دیگه خودمون رو حفظ کنیم که واکسن اش فراگیر بشه خیلی خوب میشه.