تصمیم نهایی - میرم سانفرانسیکو

هفته پیش دوشنبه بالاخره Notice ام دادم و گفتم که دیگه نمیام. ازم خواستن که تا آخر ماه بمونم و بعد برم و منم قبول کردم. اینجا دو هفته قبل از پایان کار باید بهشون بگی که میخوای بری. این روزا دالاس خیلی گرم شده و نمیتونم برم بیرون کار کنم و اکثر روزها اصلا از خونه بیرون هم نرفتم. از دیروز دوباره شروع کردم که برم بیرون و حداقل ورزش رو ادامه بدم. از نظر روحی خیلی روم فشار بود و الان کم کم باهاش کنار آمدم.

کار جدیدم جنوب سانفرانسیسکو هست و این مدت خیلی نگاه کردم که ببینم کجا رو میتونم اجاره کنم. برای وسط آگوست هم بلیت گرفتم که برم و محله ها رو ببینم تا بدونم کجا رو بهتر دوست دارم. سانفرانسیسکو بعد از نیویورک گرون ترین شهر امریکاست. اجاره خونه ها از سه برابر دالاس هم بیشتره.

https://www.nerdwallet.com/cost-of-living-calculator/compare/dallas-tx-vs-san-francisco-ca

سانفرانسیسکو از شهر هایی هست که توی امریکا تاریخ داره و فرهنگ مخصوص خودش رو داره. اینم دو تا آهنگ برای سانفرانسیسکو

 https://www.youtube.com/watch?v=o0bCF4m3N70

https://www.youtube.com/watch?v=pNZlGpI-GTg

فکر کردم شاید بد نباشه که خوبی ها و بدی های رفتن رو برای خودم لیست کنم تا بهتر تصمیم بگیرم.

بدی ها:

برای اینکه شرایط زندگی ام همون شرایطی باشه که الان توی دالاس دارم باید حقوقم بیشتر از 205 هزار دلار توی سال باشه ولی حقوق شرکت جدیدم به 150 هم نمیرسه. یعنی اینکه از نظر مالی شاید تصمیم درستی نبوده که برم اما 1.5 درصد شرکت رو میگیرم و اگر شرکت توی دو سال بتونه موفق بشه این جبران میشه. همچنین ممکنه بتونم یه کم سطح زندگی رو پایین بیارم تا هزینه هام کمتر بشه تا سال دیگه حقوقم رو بیشتر کنن و یا اینکه اگر شرکت موفق نشد یه کار دیگه پیدا کنم. با 80 هزار دلاری که این مدت پس انداز کردم میتونم دالاس میتونم یه آپارتمان هم بگیرم و اینطوری هزینه اجاره ام از نصف هم یه چیزی کمتر میشه.

دالاس رو دیگه خوب میشناسم و میدونم کجا برم برای تفریح و کجا برم برای غذا و کلا زندگی خوبی دارم اینجا.

از نظر مسافرت رفتن دالاس خیلی جای بهتری هست. دقیقا وسط امریکاست و هر شهری بخوام پرواز کنم ارزونتر و نزدیکتر هست. یکی از کارهایی که نتونستم انجام بدم (به جز پارسال که سه چهار باری رفتم) همین مسافرت و دیدن شهرهای امریکاست.

سانفرانسیسکو رو خیلی دوست نداشتم. اگر موقعیت کاری ای که الان پیش آمده توی لس آنجلس بود اصلا هیچ فکری نمیکنم. تا حالا دو سه بار سانفرانسیسکو و لس آنجلس مسافرت کردم. هر بار رفتم لس آنجلس حس کردم که خونه ام باید اونجا باشه. لس آنجلس شبیه ترین شهر به تهران هست جایی که بزرگ شدم و بهش عادت دارم. همه جاهاش رو رفتم و با همه خوب و بدش حس بهتری بهش دارم. دالاس رو هم خیلی دوست دارم. با وجود اینکه خیلی متفاوت هست از سانفرانسیسکو اما حس بهتری بهش دارم الان. شاید چون همه چیز اینقدر ارزونه و دیگه میدونم کجا برم و چکار کنم که بهم خوش بگذره. شایدم یه مدت سانفرانسیسکو باشم نظرم عوض بشه.

احتمال داره شرایط اقامتی ام سخت تر بشه. اینجا اگر بمونم از نظر اقامتی مشکلی پیش نمیاد. درسته که EB3 ممکنه بیشتر طول بکشه اما تا دو سه ماه دیگه میتونستم قبولی اش رو بگیرم و با توجه به اینکه الان کارت EAD هم دارم میتونستم هر کاری که میخوام بکنم. حتی با Advanced Parole هم میشد ایران رفت و آمد کرد و بچه ها این کار رو کردن. یعنی از اکتبر میتونستم آزاد باشم که هر کاری میخوام کنم حتی قبل از اینکه کارت اصلی ام بیاد. این شرکتی که میرم اما ممکنه تا یکسال و نیم دیگه هم به اینجا نرسه. اگر شرکت هم زمین بخوره و پرونده خودم هم قبول نشه دوباره سر خونه اولم هستم. 

خوبی ها:

با رفتن به سانفرانسیسکو یه مرحله دیگه مهم زندگیم (milestone) رو هم که رفتن به دره سیلیکون هست رو به دست میارم. احتمال داره بتونم کانکشن های خوبی رو پیدا کنم که برای شرکتی که میخوام بعدا داشته باشم به دردم بخوره. تا همین الان هم کلی در مورد استارت آپ ها و اینجا مجبور شدم تحقیق کنم و یه عالمه چیز یاد گرفتم.

موقعیت کاری ای که سانفرانسیسکو دارم تقریبا بهترین چیزی هست که میتونم داشته باشم. موضوع پروژه ای که کار میکنن سرطان سینه هست که خیلی نزدیک به یکی از قسمت های تز دکترای خودم بود. حتی قبل از اینکه بخوام مهاجرت کنم همیشه آرزوم بود که یه کاری کنم که تاثیر خیلی مهمی توی دنیا داشته باشه و اگر این شرکت موفق بشه به این آرزوم میرسم. یعنی خیلی این کار رو دوست دارم و اصلا برام مهم نیست که بیشتر براش وقت بذارم.  همچنین من جزو ده نفر استخدام اول شرکت هستم و اگر موفق بشه حقوق و مزایایی که به دست میارم از هر شرکت بزرگی هم که بخوام برم بهتر میشه.  با کار توی یه شرکت مشاوره ای توی دالاس هیچ آرزویی ام برآورده نمیشه.

بعد از مدت ها یه تغییری توی زندگیم ایجاد میشه. الان سالهاست دالاس هستم و تقریبا زندگی خوب و یکنواخته و مسافرت های گهگاهی هم تنوع اش هست که خوبه و راضی هستم اما تغییر عمده ای از وقتی که از ایران آمدم توی زندگیم ایجاد نشده. رفتن به سانفرانسیسکو بدون شک یه تغییر بزرگ هست. بعد هم خودم فکر میکنم که طولانی مدت دوست دارم که توی لس آنجلس زندگی تشکیل بدم و بمونم. رفتن به کالیفرنیا یه قدم به این هدف  هم نزدیکتر ام میکنه. 

کلا کالیفرنیا رو بیشتر از تگزاس دوست داشتم. هم هوای بهتری داره و هم طبیعت قشنگتری داره. منم خیلی طبیعت دوست هستم و خیلی دوست دارم که آخر هفته یه روز برم جنگل یه روز برم ساحل و یه روز هم از کوه ها بالا برم.

به دوستای قدیمی ام بیشتر نزدیک میشم. الان بیشتر دوستام کالیفرنیا هستن تا تگزاس. از کسانی که هم دانشگاهی بودیم و کار گرفتن و رفتن بیشتری ها الان کالیفرنیا هستن. البته بیشترشون جنوب یعنی سمت لس آنجلس و سن دیگو هستن و دوستای کمتری سمت سانفرانسیسکو دارم ولی بازم بخوام آخر هفته برم پیش دوستام توی جنوب یا سیاتل خیلی راحتتره.

شاید بتونم شریک خوبی برای زندگیم پیدا کنم. این مدتی که دالاس بودم چند نفری بودن که دوست داشتم و بهشون پیشنهاد دادم و قبول نکردن و نشد که کسی رو برای زندگیم پیدا کنم. حس میکنم کالیفرنیا شاید جای بهتری باشه برای من باشه. 

این مدت خیلی روم فشار بود که بدونم میخوام چکار کنم و بالاخره تصمیمم رو نهایی کردم که برم. اصلا تصمیم آسونی نبود و همه چیزش به "اگر" و "اما" ها بستگی داشت. از ایران میخواستم بیام امریکا خیلی راحتتر بود یعنی هیچ چاره دیگه ای نداشتم. یا باید میرفتم سربازی و الان شرایط ام میشد مثل برادرم که افسردگی گرفته و حتی دیگه حوصله نداره یه امتحان تافل دوباره بده و شاید در بهترین حالت یه کاری داشتم که زحمت به ماهی 300-400 دلار میرسید و هزینه های زندگیم سر به سر میشد. الان اما یه جورایی دارم ریسک میکنم. شرایط اقامتی ام رو تاخیر میندازم. یه شرکتی میرم که شاید نتونه از زمین بلند بشه. یه جایی میرم که پس اندازم و کیفیت زندگیم کمتر و پایینتر دالاس میشه. برای این تصمیم وزن شرایط مهاجرتی رو خیلی کم کردم و وزن آینده کاری و رضایت از کار در آینده رو زیاد کردم و حس میکنم که تصمیم درستی هست. حس ام میگه که یه مدتی شرایط ام سخت تر میشه اما بعد از شش تا نه ماه شرایط زندگی ام از این رو به اون رو میشه طوری که خودم هم نمیتونم باورش کنم. یه بار دیگه میخوام به حس ام اعتماد کنم. از روزی که حس ام رو از تصمیم گیری ها کنار گذاشتم لحظات سختتری رو تجربه کردم. حتی وقتی به حس ام اعتماد کردم و شرایط ام اونطوری نشد که میخواستم باز رضایت بیشتری داشتم. الان حس ام میگه "برو پسر. چقدر دالاس موندی و هیچی. چه کاری بهتر از کاری که پیدا کردی میخوای؟ مسافرت هم بخوای بری توی یه شرکت کوچیک باشی راحتتر قبول میکنن. زندگی هم بخوای کنی کجا بهتر از کالیفرنیا؟ شرکت هم بخوای داشته باشی دره سیلیکون که بهترین جای دنیاست. اصلا چرا فکر میکنی؟ هشت سال گرین کارت نداشتی چی شد؟ پول هم الان میخوای چکار؟ تو که کلی پس انداز داری و بعد هم چند سال دیگه هزار دلار دو هزار دلار که پولی حساب نمیشه. برو از طبیعت لذت ببر. یه شهر جدید یه تجربه جدید یه زندگی جدید...چرا که نه؟؟؟ یه شهری که آرزوی خیلی هاست فقط بتونن یه هفته مسافرت کنن و میتونی توش زندگی کنی. جایی که خیلی ها مثل خودت هستن و به آرزوهات نزدیکتر ات میکنه..." 

تا حالا دو سه باری رفتم سانفرانسیسکو و شهر قشنگیه. شاید به اندازه لس آنجلس دوستش نداشتم اما بدم نمیاد یکی دو سالی هم اینجا زندگی کنم. اینم چند تا عکس از مسافرت های قبلی. عکس بیشتر داشتم اما نمیدونم که گذاشتم یا نه.

دیدن چیزای عجیب و جدید توی سانفرانسیسکو تعجبی نداره. خیلی از تکنولوژی ها از اینجا شروع میشن.

این نمای هتلی هست که وقتی برای مصاحبه رفتم اونجا بودم.

اینم نمای یکی از پنجره های شرکتی هست که قراره اونجا کار کنم. البته ممکنه شرکت جا به جا بشه و بره سمت جنوب Bay Area. خوبیش به اینه که جنوب سانفرانسیسکو مشکل جای پارک رو نداره.

اینجا هم رستوران نزدیک شرکت هست که خیلی ها برای ناهار میان اینجا.

به این غذا هم میگن Poke bowl که اولین بار توی سانفرانسیکو خوردم و خیلی دوست داشتم. دلم برای غذاهای دالاس خیلی تنگ میشه. دالاس همه چیز هست و خیلی هم ارزونه. غذاها خوشمزه تر و بشقاب ها خیلی بزرگتر هستن و معمولا میشه نصف ناهار رو برای شام خورد. غذاهای سانفرانسیسکو سالم تر هست و کوچیکتر و خیلی هم مزه نمیده!

اون روزایی که بچه بودم و Driver  رو بازی میکردم فکر نمیکردم یه روزی خودم توی سانفرانسیسکو رانندگی کنم.

اینم یه نوشته نزدیک هتل پیدا کردم: "یه روزی اگر برم بهشت به اطراف نگاه میکنم و میگم بدم نیست اما سانفرانسیسکو نمیشه"

اواسط آگوست میرم چند روزی میرم شهر فرشته ها و یک هفته هم میرم سانفرانسیکو بگردم و محله ها رو پیدا کنم و ببینم کجا دوست دارم زندگی کنم. از آخر این ماه هم دیگه یک شغل بیشتر ندارم و سرم خلوت تر میشه که کارهایی که دوست دارم رو انجام بدم و یه کم زندگی کنم.