احساس غریب ناامنی

دالاس چند روزیه که خیلی جاها باز شدن. البته ظرفیت اکثر جاها 25 درصد هست. این چند روز چندین بار هم رفتم رستوران غذا خوردم. بیشتر شب ها هم میرم ماشین بازی میکنم که تنها تفریح خوب این روزاست. جمعه شب رفتم سمت Deep Ellum که کمی اونجا راه برم. معمولا محله های دور خونه ام راه میرم اما دیگه تکراری شدن برای همین گفتم حالا که رستوران ها و ... باز شدن برم اونجا شاید یه جایی هم نشستم که غذا یا بستنی بخورم. خیلی جاها هم باز نکردن چون هزینه کارمندها و اجاره و ... نمیتونن با 25 درصد بدن.

اونجا که رسیدم جو به نظر عجیب میامد. صدای هلیکوپتر ها رو میشنیدم که دارن دور منطقه پرواز میکنن. دورا دور هم صدای آژیر پلیس و آمبولانس و یا ماشین آتش نشانی میامد. به اونجا که رسیدم نیم ساعتی بیشتر راه نرفته بودم که دیدم یه عالمه ماشین پلیس ریختن توی منطقه. برای اولین بار بعد از سالها احساس ناامنی کردم. یاد اون روزا افتادم که توی ایران اوضاع اعتراضات بعد از انتخابات بود و چطوری جوان های هم سن و سال من رو وحشی های خدا نشناس توی خیابون ها با گلوله پرپر میکردن. منم میتونستم یکی از اونا باشم و خون من رنگین تر از خون پاک اونا نبود. چند دقیقه ای نگذشت که یه عده ای جوان که بیشترشون سیاهپوست بودن وارد خیابون شدن و پلیس ها هم پشت سرشون بودن اما کاری باهاشون نداشتن. اونا هم پلاکارت دستشون بود و با بلندگو شعار میدادن. یه عده ای هم از کنار خیابون نگاه میکردن. چند سال پیش چند تا پلیس رو توی مرکز شهر دالاس با گلوله کشته بودن و حس میکردم که هر آن ممکنه همین اطراف دیوانه هایی بخوان به پلیس ها تیر اندازی کنن و خیابون ها به عرصه جنگ تبدیل بشه. اینجا امریکاست و حمل اسلحه آزاد هست و اگر قرار باشه درگیری ای بشه این نیست که فقط مردم بیگناه که دست خالی هستن کشته بشن. مردم هم اسلحه به دست هستن و ممکنه بخوان با اسلحه از خودشون دفاع کنن.

پلیس ها اما به نظرم اصلا کاری نداشتن و بیشتر همراهی میکردن که جمعیت با امنیت رد بشن. نه کسی رو متفرق میکردن و نه تذکری به کسی میدادن و فقط پشت جمعیت با ماشین میرفتن و چند نفری هم که بیرون ایستاده بودن کاری به مردم نداشتن و بیشتر دور و بر و مغازه ها رو میپاییدن. خیلی طول نکشید که خیابون هم خلوت شد و همه رفتن.

 من هم رفتم که از خیابون بغلی برگردم خونه اما حس کنجکاوی نگذاشت (شاید هم حس دستشویی بود!) گفتم برمیگردم ببینم چی شده و شاید یه رستورانی هم دستشویی برم و هم یه شام سبک بخورم. برگشتم به جز چند تا ماشین پلیس که سر چهار راه ها ایستاده بودن جمعیتی نبود. بقیه جمعیت بیشتر توی رستوران ها. اون دور هم یه عده ای داشتن آتش بازی میکردن. همینطوری که میرفتم دیدم که شیشه بعضی مغازه ها رو آوردن پایین. من درگیری ها رو ندیدم و نمیدونم که آیا وقتی که شیشه ها رو میکشستن پلیس هم اونجا بوده یا بعدا آمده. اونطرف تر یه مغازه داری داشت بلند بلند فحش میداد که چرا شیشه های مغازه اش رو شکستن و یه عده ای هم دورش جمع شده بودن و میخواستن آرومش کنن. 

 دیشب با یکی از بچه ها حرف میزدم و داشت با شرایط ایران مقایسه میکرد که به نظر من قیاس بی ربطی هست. اعتراض مردم اینجا این نیست که امیدی به تغییر ندارن یا اینکه این حکومت رو نمیخوان. اعتراض به خشونت بیش از حد پلیس هست که اعتراض به جایی هست. دلیلی نداره که دستگیری یه متهم منجر به کشته شدنش بشه. این چند مدت بچه های ایران یه کم اخبار ایران رو برام فرستادن و بیشتر شبیه یک جوک بود. مثلا میخوان بگن که حکومت امریکا فرقی با حکومت ایران نداره و اینجا هم مردم معترض هستن و توی خیابون ها سرکوب میشن؟ نمیخوام راجع بهش بنویسم چون دیگه نمیفهمم حد وقاحت بعضی کجاست که چند صد نفر (شایدم هزاران) رو توی خیابون و نیزار به رگبار میبندن و میکشن و میان توی رسانه ها لبخند میزنن که آب از آب تکون نخورده. کجا امریکا اینطوریه؟ اینجا یه پلیس یه نفر رو به ناحق کشته و همه شهرها صحنه اعتراض شده. اونجا فقط توی یه فقره جنایت توی شبی که عملیات نظامی موشکی فرامرزی میکنن پروازهای مسافری رو کنسل نمیکنن و 176 نفر رو روی آسمون میزنن و نمیذارن صدای اعتراض کسی در بیاد و حتی اجازه نمیدن خانواده قربانیان بیگناه هم مراسمی بگیرن و از تخریب قبرهای اونا هم نمیگذرن. افسوس که این تنها مورد این سالها هم نیست. امریکا  بخواد به اونجا برسه مردم اسلحه به دست به صغیر و کبیر رحم نمیکنن. 

چیزی که من دیدم اینه که هنوز سیاهپوست ها حقوق واقعی اشون رو بدست نیاوردن اگرچه خیلی جاها قانون ها به نفعشون هست. مثلا خیلی جاها برای استخدام اولویت دارن و یا برای گرفتن فاندینگ اولویت دارن و یه جورایی قانون و دولت کمک میکنه که جایگاه واقعیشون رو بدست بیارن. اما همچنان سیاهپوست ها درجات بالایی ندارن و خیلیش هم به خاطر اینه که تلاشش رو ندارن. یه دانش آموز سیاهپوست بیشتر فکر میکنه که باید یه Rapper بشه تا یه تاجر خیلی موفق و خیلی ها هم تحصیل کرده نیستن. مجرمین سیاهپوست هم کم نیستن. اما بخوام درجه نژادپرستی امریکایی ها رو با ایران مقایسه کنم باید بگم که اینجا اگر 10 از 100 باشه ایران بالای 90 از 100 هست. افغانی ها سیاهپوست نیست. برده هم نیستن. حتی بخواهی حساب کنی نژادشون هم ایرانی هست و زبانشون هم پارسی تر از فارسی ای هست که ما صحبت میکنیم اما توی ایران حتی به صورت حکومتی برخوردهای بدی باهاشون میشه. من خودم از نزدیک توی ایران شاهد برخوردهای بد باهاشون بودم و همون موقع از ایرانی بودن خودم احساس شرم و ناراحتی میکردم. گیرم که افغانی کار بنایی میکنه و تو سر مهندس هستی. ارزش هر دو از نظر انسانی یکی هست اما میبینی رفتاری با افغانی میشه در شان انسان نیست. چقدر اخبار ناراحت کننده در این مورد هم دیدم و خوندم. توی ایران مردم حق تجمع برای حقوق اولیه اشون هم ندارن چه برسه به اینکه بخوان برای حقوق نژادی مثلا یه افغانی اعتراض کنن. اینه که سطح تحمل نژادها توی امریکا اصلا و ابدا با چیزی که توی ایران هست قابل قیاس نیست. 

این چند روز شهرهای امریکا curfew یا همون حکومت نظامی خودمون رو برای بعضی منطقه ها که بیشتر تجاری هستن گذاشتن از 7 شب تا 6 صبح گذاشتن. روزها هم بعضی جاها تجمع و اعتراض هست. پلیس امریکا واقعا خشن هست و من خودم به شخصه دو بار برخورد خشن پلیس رو با سیاهپوست ها توی مرکز شهر دالاس دیدم اما به نظرم محدود به سیاهپوست ها نمیشه و پلیس اینجا کلا آموزش میبینه که خشن باشه. بخوام مقایسه کنم به نظر من مجرمین اینجا هم بسیار خطرناکتر و خشن تر از مجرمین ایران هستن و شاید برای همین پلیس اینجا اینقدر خشن آموزش میبینه و البته توی بسیاری از موارد هم تلفات میده. من فیلم به قتل رسیدن اون سیاهپوست رو نگاه نکردم ولی خوندن اخبارش هم شدیدا ناراحت کننده بود. اعتراضات هم بیشتر به خاطر همینه. بعضی تحلیل ها میگن اعتراضات به خاطر موج های بیکاری و شرایط بعد از کرونا هم ممکنه باشه اما به نظرم دور از ذهن هست چون اگر اینطوری بود شعارها هم باید به همون سمت میبود و البته اونا اعتراضات جداگانه خودشون رو هم داشتن.