چند روز مرخصی و بازم افکار پراکنده

از این هفته به مدت دو هفته مرخصی گرفتم.همه مرخصی هایی که جمع کرده بودم که با هم بگیرم و برم ایران رو الان دارم میگیرم.  این یعنی که دیگه کارم با این شرکت تموم شده. چون وقتی اینا رو میگیرم تا سال دیگه مرخصی نخواهم داشت. قوانین شرکت رو هم نمیدونستم که آیا پول مرخصی ها رو بهم میدن یا نه. با توجه به اینکه شرکت هم شرکت کوچیکیه و هر کسی برای خودش قانون میذاره حس کردم که احتمالا پولش رو بهم ندن و تصمیم گرفتم که مرخصی ها رو بگیرم که حروم نشن. بیشتر از 500 دلار از جیبم برای کارهای شرکت خرج کردم که اونم بهم نمیدن گفتن چون زمان زیادی گذشته نمیتونیم برگردونیم. دیروز با یکی از همکارا رفتم بیرون و 50 دلار خرج ناهار کردم. با توجه به اینکه اونجا مدیر هست و من بهش گفتم که احتمال زیاد دارم میرم به نظرم احمقانه آمد که قبول کرد من پول ناهار رو بدم. 

دیروز که باهاش صحبت میکردم گفت که میخواد ترتیب مراحل شرکت رو بپره و دو پله با هم بره بالا. چیزی که میخوام بنویسم شاید احمقانه به نظر برسه اما حقیقت داره. من میتونستم طی این سه سال توی این شرکت تبدیل به VP بشم. وقتی هم که وارد شرکت شدم با این هدف رفتم. حس کردم که موقعیت خیلی خوبی میتونه باشه اما بعد از برخورد سال اول و اینکه گرین کارت رو برام درست انجام ندادن حس کردم ارزش نداره که وقت و سرمایه ام رو برای همچین شرکتی بذارم. ارزش اینم نداره که بخوام تغییر ایجاد کنم. به علاوه پروژه ای که کار میکردم پتانسیل خیلی بالایی داشت (هنوزم داره) و اگر اون اتفاق با دکتری که باهاش کار میکردم نیافتاده بود شاید الان خودش یه شرکت چند میلیون دلاری شده بود. به هر حال چون فشار کاری کم بود میتونستم کنارش برای پروژه خودم وقت بذارم و برای همین اصلا حتی سعی کردم ازشون بخوام حقوقم رو زیاد کنن تا کارم بیشتر بشه و به پروژه های خودم برسم. احتمالا فکر میکنن که من نمیدونستم که خودم رو چطوری بفروشم و برای همین حقوق کمی میگرفتم اما حقیقتش این نبود. الانم که میخوام برم اینه که دیگه ارزشی نمیبینم. هدفم این بود که با شرکت های مختلف آشنا بشم و کارهاشونو ببینم و شدم. الان هم چیزی نمونده که توی این شرکت بخوام یاد بگیرم. من خیلی از شانس های زندگیم رو به خاطر این قمارها از دست دادم. شاید اگر اینجا VP شده بودم در طولانی مدت بهتر بود. شایدم نبود. بین اینکه 1 درصد شرکت خودم چند میلیون دلاری بشه و اینکه 50 درصد اینجا VP بشم و چند صد دلار سالیانه بگیرم شرکت خودم رو انتخاب کردم. یعنی 1 درصدی. شاید من ضرر کرده باشم که اینجا VP نشدم اما اونا چندین برابر بیشتر از من ضرر کردن و اینجاست که پرسش ام اینه که اگر دو طرف ضرر کردن چرا پس این کار رو کردم؟ نمیتونم بگم که اشتباه کردم یا نه. از بعضی زوایا ممکنه اشتباه باشه و ممکنه هم نباشه.

از همین زاویه نگاه میکنم این مدت موقعیت خوبی بود که وارد شرکت های بزرگی مثل گوگل هم بشم. اگر اونجا بودم الان درآمدم بیشتر از 350 هزار تا میبود. یعنی تقریبا 3 برابر چیزی که الان میگیرم. حتی ممکن بود برای اهداف آینده ام بهتر هم می بود. با اسم همچین شرکتی توی رزومه خیلی راحتتر میشه موفق شد. البته چند تا مشکل بود. یکی اینکه این شرکت ها اکثرا برای ایرانی ها Export license میخوان که چند ماه استخدام رو به تعویق میندازه و من بعد از فارغ التحصیلی هیچ پولی برام نمونده بود و نمیشد بخوام بیشتر صبر کنم. برای ورود هم یه آمادگی چندین ماهه میخواد. جمع بزنم میشه یکسال که ترجیح دادم روی پروژه خودم کار کنم. کار کردن توی این شرکت ها مخصوصا توی مراحل پایین خیلی محدود هست و دید خوبی به نسبت شرکت های امریکا نمیده. در حالی که من تصمیم داشتم شرکت خودم رو داشته باشم و باید با تجارت توی امریکا آشنا میشدم. تجربه ای که از کار کردن توی شرکت فعلی کسب کردم برای اهداف آینده ام به نظرم مفیدتر میاد. البته هنوز هم دیر نیست بخوام برم اون شرکت ها الان شاید راحتتر هم باشه چون چندین سال سابقه کار اینجا رو هم دارم اما هنوزم نمیدونم که مسیر درستی برای آینده من میتونه باشه. شاید ترجیح میدم یک سال دیگه روی ساختن شرکت خودم و این استارت آپ سانفرانسیسکو قمار کنم.

آیا این قمار یه روزی جواب میده؟ نمیدونم ولی امیدوارم. هر سال حس میکنم که  نزدیک و نزدیک تر میشم. مثل قمار بازی که اینقدر بازی کرده و شکست خورده و توی هر بازی یه تجربه ای کسب کرده. شاید هم تا حالا خیلی باخته باشه اما میدونه که یه روزی میبره و اون روز همه چیزایی که باخته جبران میشه. الان که تقریبا میانه زندگیم هستم بعضی وقتا این تصمیم ها رو مورد پرسش قرار میدم اما بازم میگم من فقط زمان باختم (بعضی وقتا هم اعصاب) ولی بالاخره یاد گرفتم که چطوری در هر شرایطی از زندگیم لذت ببرم. یعنی دیگه مهم نیست که چقدر پول دارم و یا اینکه آیا یه روزی برنده این قمار میشم یا نه چون در هر صورت خوشحالم و زندگی ام با کیفیت خوبی پیش میره. بله شاید چند ده هزار دلار رو با کار کردن توی این شرکت از دست دادم اما اگر یه روزی این قمار بگیره چند صد میلیون دلار به دست میارم. دلیلی نمیبینم که بقیه بتونن این کار رو کنن و من نتونم. 

یکی از تغییرات خیلی عجیبی که توی زندگی آدم بعد از فارغ التحصیلی دانشگاه توی امریکا پیش میاد اینه که از فاز "بقا" (Survival) به فاز پیشرفت (Progress) وارد میشه. یعنی دیگه تصمیماتش این نیست که چطوری نجات پیدا کنم و زنده بمونم و اینه که چطوری میتونم چیزای بیشتری داشته باشه یا چیزایی که میخوام رو به دست بیارم. مثلا توی فاز بقا هدف اینه که یه ماشینی داشته باشم که باهاش بتونم برم خرید که یه چیزی بخرم و بخورم و زنده بمونم. اگر بتونم بدونم ماشین هم برم خرید و زنده بمونم باز خوبه. اگر بتونم خرج اجاره امو بدم و یه سقفی بالا سرم باشه که توی خیابون نخوابم خوبه. اما از این فاز که رد میشی زندگی عجیب و متفاوت میشه. دیگه مهم نیست یه ماشینی داشته باشه. اینه که چه ماشینی دوست دارم داشته باشم! این نیست که یه سقفی بالای سرم باشه توی خیابون نمونم. اینه که چه خونه ای داشته باشم که وقتی واردش میشم بهترین حس ها رو داشته باشم. 85 هزار دلار در سال با 90 هزار تا با 115 هزار تا خیلی فرق نمیکنه وقتی که به اندازه ای کافی هست که هر چی دوست داری بخوری و هر چی دوست داری بپوشی و ... چون با 20 هزار دلار دانشجویی هم میشد زنده موند. حتی 100 هزار دلار با 200 هزار تا خیلی فرق نمیکنه! ممکنه مسخره به نظر برسه اما همینه که میگم. مرحله بعدی برای من 1 میلیون دلاره که با حقوق بگیری خیلی به زحمت بدست میاد و شاید هم نیاد. دوست دارم ماشین بعدی من یه فراری قرمز باشه. واقعا فراری قرمز لازم دارم که زنده بمونم؟ نه! ولی دوست دارم داشته باشم. خونه ای که دوست دارم الان بالای 1 میلیون دلاره قیمتش. من همه عمرم زحمت کشیدم و دلیلی نداره که کمتر از کسانی که زحمت کمتری کشیده اند داشته باشم. برای اینه که روی شرکت خودم قمار میکنم. البته اسمش رو میذارم قمار اما واقعیتش اینه که خیلی هم قمار نیست. یعنی همش به شانس بستگی نداره و هر بار بهش نزدیک و نزدیکتر میشم و البته که سخته و بایدم سخت باشه وگرنه اگر همه میتونستن باز همه در یک سطح بودن.

این چیزا خیلی با چیزایی که توی ایران بهم یاد میادن فرق میکنه. مثلا اینکه آدم باید قانع باشه! آدم نباید مادی گرا باشه. آخرش همه رو توی یه قبر هم اندازه میذارن. هیچ کسی چیزی از این دنیا با خودش نبرده. به نظرم اینا حرف های کسانی هست که دوست دارن بقیه عقب مونده باشن. توی ایران واقعا هم نمیشد. واقعا نه امیدی بود و آدمای خیلی کمی از این فاز بقا بیرون میامدن و حس میکنم اونا هستن که مشوق این طور طرز فکر هستن. نمیگم که آدم نباید به عبادتش برسه اما اگر عبادت به جز خدمت خلق نیست چطوری کسی که برای بقای خودش میجنگه میتونه به خلق خدمت کنه؟ به علاوه کسانی که به درجه های بالای موفقیت میرسن دیگه وقتشون دست خودشونه میتونن هر وقت خواستن کار کنن و هر وقت خواستن استراحت یا عبادت کنن. از همه مهمتر اینه که استرس کمی دارن. دلیل اصلی استرس به نظر میرسه همین توی فاز "بقا" موندن هست. مثلا اگر کنار یه شیر بزرگ باشم حس استرس خیلی بالایی دارم چون هر لحظه ممکنه منو بخوره. در حالی که توی مرحله پیشرفت اینه که چطوری میتونم چیزای بیشتری داشته باشم و استرسی نیست که هر لحظه ممکنه کارم رو از دست بدم و خونه ام رو از دست بدم و... چه چیزی توی زندگی مهمتر از آرامش هست و این آرامش یکی از مهمترین چیزایی هست که بدون پول کافی به دست نمیاد وقتی هم پول باشه میشه کارهای بیشتری کرد. من الان 8 تا بچه رو دارم پشتیبانی میکنم. خب اگر دستم به دهن خودم نمیرسید چطوری میتونستم این کار رو کنم؟ و این به نظرم هیچی نیست. اگر چند میلیون دلار داشته باشم میتونم تغییرات بزرگتری ایجاد کنم.

همینطوری که دارم بزرگتر میشم اصول و قوانین زندگیم هم دارن بیشتر میشن. امیدوارم که به این سرعت رشد نکنن اما تصمیم گرفتم که همشون رو بنویسم که توی تصمیم گیری ها به خودم یادآوریش کنم. بعضی وقتا آدم باید چیزایی که میدونه رو هم مرور کنه چون توی ذهنش نیست.