علیرضا فیروزجا فقط میتونم بهت بگم آفرین

چند وقت پیش که همینطوری داشتم توی سایت lichess.org بازی میکردم دیدم که یه شناسه ایرانی که با الشن شروع میشد پخش زنده (live) گذاشته. کنجکاو شدم و باز کردم. الشن مرادی بود و داشت بازی ها علیرضا فیروزجا و مگنوس رو بررسی میکرد. یه لحظه فکر کردم که این الشن باید همونی باشه که وقتی مدرسه میرفتم اسمش توی اخبار بود. یه جستجویی کردم و دیدم بله خودشه و آمده امریکا. عجب دنیای کوچیکی. بعد هم فهمیدم که علیرضا هم همون شناسه firozja توی سایت هست که چند وقت پیش توی جدول صدر نشینانش (leader board) اش دیده بودم. یه نوجوان 16 ساله که استاد بزرگه شطرنجه. بازی های علیرضا هم با مگنوس خیلی جالب بودن. 

یکی از آرزوهای بچگی ام این بود که استاد بزرگ شطرنج بشم. از شش سالگی با عمو ام بازی کردن رو شروع کردم اما یه مدتی ول شد و بعد یه کم با دایی ام بازی میکردم اما اون شیراز بود و هر سال باید تا تابستون صبر میکردم که دوباره بریم شیراز و بتونم باهاش بازی کنم. داستان زیاد دارم. یه بار دایی ام داشت اتاقش رو تمیز میکرد و منم رفتم کمک اش. توی وسایلش یه چند تا ماهنامه شطرنج و یه کتاب بابی فیشر بود. گفت اگر دوست داری بردار و منم برداشتم و با خودم آوردم تهران و کل کتاب رو خوندم و خیلی شطرنج ام پیشرفت کرد. تابستون که برگشتیم شیراز اولین بازی ای که با دایی ام کردم فهمیدم که چقدر پیشرفت کردم. هندی شاه جواب گامبی وزیرش و هیچ کاری نمیتونست کنه. بازی اول رو باخت. بعد گامبی شاه. بنده خدا تا حالا کسی باهاش گامبی شاه بازی نکرده بود و شکست سنگینی رو محتمل شد. دایی کوچیکترم هم علاقه مند بود حسابی هیجان زده شده بود که من به عنوان یه بچه کوچیک دارم همه بازی ها رو مقابل کسی که ادعای شطرنج داره و توی فامیل معروفه برنده میشم. بعد از هر بازی دور خونه میدوید و اسم دایی ام رو داد میزد "... کیش مات شد سه بار کیش مات شد" و همینطوری میشمرد. اون شب تا ساعت 2 صبح بازی کردیم و دایی ام هشت نه بار پشت سر هم کیش و مات شد و حسابی عصبی شده بود. دایی کوچیکم توی گوش ام یواشکی گفت که بهش بباز که بتونی بری بخوابی. دست اول رو باختم ولی دایی ام که امیدی پیدا کرده بود که نتیجه کلی رو برگردونه ول کن نبود. اون شب تا 13 هم رفتم. بعد یه سه چهار دست دیگه هم همینطوری باختم و بالاخره مامانم آمد و گفت جمع اش کنین بچه باید بخوابه. خودم هم باورم نمیشد که با خوندن یه کتاب اینقدر پیشرفت کرده باشم. دایی ام کتاب رو هم ازم گرفت و گفت لازم نکرده دیگه دستت باشه. سال بعد که برگشتم ده تا کتاب قطور توی اتاقش بود و همه رو خونده بود و دیگه زورم بهش نمیرسید. سال بعد منم کلی تمرین کردم و دیگه با هم مساوی میشدیم بیشتر وقتا. 

راهنمایی که بودیم با یکی از بچه های مدرسه جور شده بودیم و زنگ تفریح بازی میکردیم. اون موقع اسم هایی مثل الشن مرادی توی اخبار زیاد بود و من آرزوم بود یه روزی بتونم به خوبی اون باشم. معلم ورزش امون علاقه دومش شطرنج بود و قول داد که ما رو ببره مسابقات دانش آموزی منطقه و استان. اون سال من و دوستم قهرمان منطقه 9 و بعد قهرمان استان تهران شدیم. تنها کسی که مقابل من برنده شد عیوضی نامی بود که بازی آخر خیلی خسته بودم و سه تا اشتباه مهلک کردم و اونم بازی اش خوب بود و تقریبا همه رو برده بود. دوران راهنمایی اوج دوران تحصیل ام هم بود. معدلم نزدیک 20 بود همیشه. انگار اوج دوران شکوفایی بود. سال بعد معلم ورزش ام از اون مدرسه رفت و دیگه کسی نبود که بخواد ما رو برای مسابقات ببره و تشویق کنه. منم کم کم از شطرنج فاصله گرفتم و به بازی های  کامپیوتری روی آوردم. همیشه این حس رو داشتم که اوج دوران تحصیل ام به خاطر شطرنج بود چون ذهنم رو حسابی تیز کرده بود.

امریکا که آمدم تصمیم گرفتم که دوباره به اون دوران اوج برگردم و باز بازی رو شروع کردم. الانم گهگداری بازی میکنم. یه کمک بزرگی که بهم میکرد بیرون آمدن از افسردگی بود. وقتی که خیلی دلم گرفته بود و بازی میکردم دیگه کلا همه غم و رنج ها فراموش میشد. اگر یه روزی شنیدین استاد بزرگ شطرنج شدم بدونین حتما اوقات تلخی رو داشتم(امیدوارم که اینطور نشه)! ساعت ها غرق بازی میشدم و وقتی بیرون میامدم دیگه یادم نمیاد کی بودم و کجا بودم. بهترین وقت هم وقتی بود یه که استاد بزرگ رو سوسک میکردم. یه سری National Master و FIDE Master با امتیازهای 2500. این بنده های خدا همه عمرشون رو دارن بازی میکنن و من فقط تفریحم اینه. اینم گوشه ای از افتخارات و خوشبختی های منه:

ریت منو قضاوت نکنین رابطه مستقیم داره با سرعت اینترنت! البته خودم میدونم که در حد این مستر ها نیستم و فقط فشنگ (bullet) بازی میکنم و خب پیش میاد که اینا هم توی بازی ها اشتباه میکنن و من شانسی برنده میشم اما باز همینم که برنده میشم لذت بخشه. شاید دیگه به این آرزوی بچگی ام نمیرسم و برام چیزای خیلی مهمتری توی زندگی هست که براشون وقت بذارم اما همیشه شادی این برام باقی میمونه. این روزا اوج دوران کاری ام هست و شاید یه جورایی اوج دوران شطرنج ام هم باشه. نمیدونم که اینم یه تقارن مرتبط هست یا ربطی به هم ندارن. مسائلی که برام پیش میاد رو خیلی سریع تر بقیه میتونم تحلیل و تجزیه کنم و کلا همکارام تا بیان بفهمن مسئله چیه من سه چهار تا راه حل با تحلیل اینکه کدوم راه حل بهتره دارم.

هفته پیش که بازی های علیرضا و مگنوس رو نگاه کردم بعد از سال ها از یه رویداد ورزشی لذت بردم. شاید آخرین بار جام جهانی فوتبال بود. خیلی وقتا درک اینکه چرا مردم اینقدر از تماشای ورزش لذت میبرن برام سخت بود اما الان کاملا درک اش میکنم. وقتی که یه ورزشی رو انجام دادی و دوست داشتی و میبینی دیگرانی هستن که چقدر بهتر از تو بازی میکنن و شاید یه چیزایی هم یاد میگیری لذت بخشه. 

علیرضا خیلی لذت بردم وقتی بازی هاتو با قهرمان شطرنج دنیا دیدم. چقدر خوب کاری کردی که از زیر اون پرچم بی لیاقت بیرون آمدی و آرزوهاتو دنبال کردی. سن تو بودم این آرزوی من بود که به خوبی تو بتونم بازی کنم اما شاید نه استعداد تو رو داشتم و نه شرایط ام جوری بودکه میتونستم ادامه بدم. اگر دوست داشتی بیایی امریکا یه وکیل خوب بگیر و با ویزای EB1 بگیری و راحت بیایی. خیلی دوست داشتم اینجا بودی و میتونستم از نزدیک ببینمت. علیرضا ای مرد بزرگ فقط میتونم بهت بگم آفرین.