جشنواره سال نو کامبوج و شهربازی (16 آپریل)

امروز صبح رفتم برای جشن سال نوی کامبوج توی یه معبد بودایی جنوب دالاس که تا حالا نرفته بود. هوا خیلی عالی بود. بر خلاف شیکاگو که واقعا سرد بود هوا این روزا بهشتی شده. بیرون پارکینگ 3 دلار گذاشته بودن اما تو هم میشد پارک کنی. داخل بوی کباب همه جا رو گرفته بود.

 یه دوری توی محوطه زدم و بعد رفتم سمت سن که داشتن نمایش رقص اجرا میکردن. نمایش هاشونو خیلی دوست داشتم. بعدش یه آقایی شروع کرد به خوندن که خیلی خسته کننده بود. رفتم سمت معبد و جاهای جالبی داشت و کلی عکس گرفتم. تنها دختر خیلی خوشکل اونجا هم ازم خواست که با دخترش ازش عکس بگیرم. منم گرفتم و بعد هم شوهر و پسرش آمدن و خانوادگی ازشون عکس گرفتم. تزیین محیط اش خیلی جالب بود. انگار وارد یه کشور دیگه شده باشم دوست داشتم. 

بعد رفتم داخل یه جایی که این بودایی ها (monk) ها نشسته بودند. اول فکر کردم که دارن غذا میدن آخه کلی غذا سر میز بود. اما بعد دیدم که نه کسی غذا برنمیداره. بغل دستی ام یه فرد میانسالی بود زد به دستم و گفت کلاهمو از سرم بردارم. منم برداشتم و شروع کرد به صحبت کردن که برای احترام به مونک ها باید کلاهمو توی این سالن بردارم. منم شروع کردم باهاش صحبت کردن. گفت: "که امروز سال نو هست و مردم برای مرده هاشون میان اینجا که دعا کنن. چون ما گناهکاریم از ما قبول نمیشه ولی از مونک ها درجه بالاتری دارن (higher level) قبول میشه برای همین مردم براشون غذا میارن که بخورن و اونا دعا کنن. در واقع چون مرده ها دیگه غذا نمیتونن بخورن یه جورایی وقتی به مونک ها غذا میدن مثل اینکه غذا میرسه به مرده هاشون."

 اینو که گفت دو تا شاخ روی سرم سبز شد. چقدر این حرفها آشنا به نظر میاد. یادم افتاد به این جمله که "اولین روحانی اولین شارلاتانی بوده که اولین احمق رو ملاقات کرده. (The first clergyman was the first rascal who met the first fool)" یعنی واقعا انگار نه انگار قرن بیست و یکم شده! چندین هزار سال مردم رو سر کار گذاشتن که غذا برسه به مرده هاشون؟! کسی که مثلا قرار بوده ریاضت بکشه و خلوت داشته باشه تا به خدا نزدیک بشه برای خودش دکان باز کرده. البته باز اینا شاید خیلی زرنگ نبودن فقط غذا میگرفتن زرنگ تر بودن پول به اسم های مختلف میگرفتن که دیگه هر کاری خواستن باهاش کنن. پیرمرد پیرزن ها رو هم میدیدم که غذا میارن میذارن جلوی اینا و ملتمسانه میخواستن که برای مرده هاشون دعا کنن! 

ساعت یک و نیم بود که دیگه چیز خاصی برای دیدن نبود.

اونجا برای همین تصمیم گرفتم برم شهربازی چون خیلی فاصله ای با اونجا نداشت. از صبح یه کم سرگیجه داشتم اما گفتم برم اونجا یه کم باد بخوره بهم شاید بهتر شدم. ناهار سالاد گرفتم و بعدش یه چند تا وسیله رو سوار شدم ولی کمکی نکرد نه روحیه ام عوض شد و نه سر گیجه ام. یه بستنی هم گرفتم خوردم ولی خسته بودم و رفتم که بشینم استارباکس کار کنم و مدارک تکسم رو آماده کنم. یه نیم ساعتی استارباکس بودم اما اینقدر خسته بودم که نمیتونستم هیچ کاری کنم برای همین برگشتم خونه. ساعت 8 بود. گرفتم خوابیدم تا دو سه ساعت بعد بیدار بشم اما بیدار نشدم.