سه روز زندگی در The Sims قسمت دوم

یه خونه کوچیکی توی یه جای دنج شهر گرفتم. فاصله اش با مرکز شهر زیاد بود اما خب دیگه خونه ارزونی بود و نمیخواستم همه سرمایه اولیه امو بدم برای خونه. وسیله هم در حد ضروریات زندگی توش بود و خلاصه از خونه ام راضی بودم.

اولین چیزی که میخواستم کار بود. روزنامه چی هر روز روزنامه رو میاورد دم در و توش دنبال کار میگشتم. هر روز چند تا کار پیدا میکردم ولی دوست نداشتم برم. فکر میکردم که کاری که میکنم باید با هدف آینده ام جور باشه. دلم نمیخواست کارهای سطح پایین شروع کنم. میخواستم دنبال یه کاری باشم که آینده داشته باشه. من حتی کار توی ارتش رو رد کردم با وجود اینکه درآمدش زیاد بود چون فکر میکردم که پیشرفتی توش نیست و همینطوری دنبال کار خوب میگشتم.

تا اینکه یک روز چشمم افتاد به یه آگهی که دنبال research scientist میگشتن. اوه همون چیزی که میخواستم. یه شغل با کلاس و باحال. خدا رو چه دیدی شاید توی این تحقیقات یه چیزی هم کشف کردم و پولدار شدم. سریع زنگ زدم و کار رو گرفتم و از فردا خیلی با کلاس هر رو یه ماشین میامد دنبالم که برم سر کار. روزای اول خیلی ذوق و شوق داشتم. شبا هم که برمی گشتم کتاب آشپزی میخوندم تا غذاهای جدید یاد بگیرم. بعضی وقتا هم تفریحی میرفتم بیرون شهر برای ماهیگیری.

یه مدتی زندگی همینطوری گذشت دیدم همش درگیر روزمرگی شدم. همش صبح میشه برو غذا بخور سریع برو سر کار برگرد حموم دستشویی. چه زندگی ای بود این آخه. هیچ چیزی هم از این تحقیقات در نمیامد. توی کارم پیشرفت کرده بودم و حقوقم زیاد شده بود تا حدی اما بیشتر از اون پولی در نمیامد و با این وضعیت امکان نداشتم به هدفم برسم. دیگه اعصابم خورد شده بود. تصمیم گرفتم بگردم دنبال یه کار دیگه. گشتم و گشتم تا اینکه چشمم خورد به یه آگهی برای Business Manager. "اوه همونی که من میخواستم. اصلا باید از اولش میرفتم دنبال بزینس. گوربابای این تحقیقات که ازشون هیچ پولی در نمیاد." درآمد این کار کمتر بود و مشکلی که بود انگار همه چی از صفر بود اما دیگه از کار قبلی ام نا امید شده بودم و فکر نمیکردم چیزی از توش در بیاد. برای همین کارم رو عوض کردم.

توی کار جدیدم هم به سرعت پیشرفت میکردم ولی باز پولی در نمیامد. فکر کردم شاید بهتر باشه که روابط اجتماعیمو گسترش بدم. برای همین تصمیم گرفتم یه پارتی بذارم خونه و همکارامو دعوت کنم بیان. گفتم شاید اونا یه ایده ای بدن یه کاری کنن. تلفن رو برداشتم و اشتباهی یه شماره دیگه رو گرفتم و از فرداش یه مستخدم میامد خونه رو تمیز میکرد و روزی 100 دلار اینا میگرفت. فکر کردم که "ای بابا عجب اشتباهی توی این اوضاع بی پولی و در بدری حالا هر روز باید پول مستخدم هم بدم!" تلفن رو برداشتم اما هر چی گشتم شماره اشو پیدا نکردم که این سرویس رو کنسل کنم. دیگه گفتم ولش کن. یه خانم خوشکل هر روز میامد ظرفا رو میشست آشغالا رو میبرد بیرون و خلاصه کارهای خونه رو ردیف کرده بود. یه مدت کوتاهی که گذشت فهمیدم که این اشتباه در واقع یکی از بهترین اتفاقات زندگیم بوده. درسته که من یه هزینه زیادی میکردم براش اما کلی وقتم آزاد شده بود و میتونستم به کارهای دیگه ام برسم که مهمتر بودن.

یه مدت که گذشت دیدم که سن ام داره زیادتر میشه. حقوقم زیاد شده بود اما دیگه جون نداشتم که صبح تا شب کار کنم. بعضی وقتا میرفتم توی سطح شهر و کنفرانس میدادم و یه پولی هم از طریق همین کنفرانس ها گیرم میامد اما هیچ امیدی نبود که این برسه به 50 هزار دلار. فکر کردم "خدا پول در آوردن چقدر سخته! عجیب اینه که انگار رزق و روزی که میدی توی بازی هم ثابت میمونه!" با خودم نشستم یه مدت زیادی فکر کردم و آخرش تصمیم گرفتم راه های دیگه رو امتحان کنم.

یه تابلو نقاشی خریدم و شروع کردم نقاشی کشیدن گفتم شاید یه روزی پیکاسو بشم و از راه فروش نقاشی ها به یه پولی برسم اما بازم نشد. اولا خوشحال بودم که یه منبع درآمد دیگه ای هم پیدا کردم ولی یه مدت که گذشت دیدم با این چندرغازی که برای نقاشی ها میدن حالا حالا ها فایده ای نداره و به جایی نمیرسم. نقاشی هامو بیشتر از اولا میخریدن ولی باز به جایی نمیرسید. به جای کتاب آشپزی دیگه کتاب شطرنج میخوندم که هوشم بره بالا شاید از این طریق یه ایده ای چیزی به ذهنم برسه بتونم موفق بشه اما دریغ از یک جرقه حتی کوچیک. دیگه بیشتر میرفتم دریا و ماهی میگرفتم. گفتم شاید یه روزی یه مرواریدی چیزی از دل این ماهی ها در بیاد اما هیچی. زندگی انگار بن بست بود.

دیدم ای بابا سن ام زیاد شده و نه ازدواج کردم و نه پولی در آوردم و نه زندگی درست و حسابی ای دارم. روز به روز هم توانم کمتر میشه و یه مدت دیگه حتی نمیتونم سر کار برم. با خودم خلوت کردم و تصمیم گرفتم که زندگیمو عوض کنم. گفتم بهترین کار اینه که روابط ام رو با دیگران خوب کنم. یه مدت میرفتم مرکز شهر برای خودم و با دخترای اونجا حرف میزدم اما همشون یه مشکلی داشتن. نمیدونم یکیشون زشت بود, یکیشون وقتی حرف میزدیم تفاهم نداشتیم و دو تا جمله میگفتم میذاشت میرفت و خلاصه هر کسی یه مشکلی داشت. یه نگاهی کردم توی لیست کسانی که میشناسم دیدم یه خانم چشم و ابرو مشکی ای هست که حالا بدش هم نیست و میشه بهش فکر کرد. همکارم بود. رابطه ام هم که باهاش خوب شده بود سر همین بود که هر روز سر کار میدیدمش. تصمیم گرفتم یه پارتی بگیرم و دعوتش کنم بیاد که بیرون از محیط کار هم باهاش آشنا بشم.

خلاصه یه پارتی گرفتم و همه همکارامو دعوت کردم. اولش فکر کردم که شاهکار کردم و ایول عجب پارتی ای بشه امشب. از سر کار سریع برگشتم خونه و شروع کردم غذا درست کردن که مطالعات آشپزی ام رو هم به رخ اشون بکشم و خلاصه یه شام خیلی خوب براشون درست کنم. اما همونطوری که همیشه میشه و زندگی مطابق میل آدم پیش نمیره شد. همکارا آمدن و اول اینکه خونه جا نبود. یه خونه فسقلی که جا نداشت اون همه آدم رو جا بده. من هی میخواستم غذا درست کنم هی یکی در میزد و آخرش نفهمیدم چی درست کردم. نمیدونم من چند تا از همکارامو بیشتر نگفته بودم اما مثل اینکه دوستاشونم آورده بودن و شایدم همسایه ها دیده بودم پارتیه ریخته بودن توی خونه من بدبخت. خلاصه یه عده آمدن و یه سلام احوال پرسی کردن و گذاشتن رفتن.

بعد ملت گشنه و تشنه بودن. یعنی نمیدونم اینا هیچی نخورده بودن چند روز. اصلا صبر نداشتن. چند تاشون رفتن سر یخچال و یه چیزی برداشتن خوردن اما تا غذا آماده بشه یه سری ول کردن رفتن اصلا. دختر مثلا مورد علاقه ام هم آمد. گفتم تا نذاشته بره سر صحبت رو باهاش باز کنم, غذا رو درست کردم و گذاشتم سر میز و شروع کردم صحبت کردن با دختره. خوب بود با هم تفاهم داشتیم. هیچی دیگه غذا کم آمد و بعضی ها هم سر همین گذاشتن رفتن. کاملا تابلو بود که ملت از پارتی راضی نیستن. خانم ها رو میدیدم که میرفتن توی اتاق خوابم و دنبال ضبط میگشتن که موسیقی بذارن و حرکات موزون داشته بودن اما من توی خونه رادیو هم نداشتم! دختره هم آمد توی اتاق خوابم. یه کم با هم حرف زدیم و بعد گفت که باید بره و رفت. دیگه شب شده بود و به جز اون یه دو نفر مونده بودن که اونا هم خداحافظی کردن و رفتن.

حسابی افسردگی شدم. پارتی موفقیت آمیز نبود. هیچ کسی راضی نبود. به هیچ کس خوش نگذشته بود و حتی به خودم و این خیلی روحیه ام تاثیر گذاشت. برای همین دیگه سعی میکردم خونه نباشم و بیشتر برم بیرون. یه مدت دیگه با همکارام هم درست ارتباط نداشتم. یعنی خجالت میکشیدم به خاطر اون مهمونی بد. این شد که یکی از همکارام که جزو بهترین دوستام هم بود از دست دادم و خودش تاثیر مضاعفی شد و چند ماهی حسابی افسرده شدم سر این قضیه. من باید روابطم ام رو با همکارام حفظ میکردم اما نکردم. یه مدت دیگه توی شهر گشتم اما دختر به درد بخوری ندیدم. نمیدونم به خاطر شخصیت عجیب غریبم بود یا هر چی نمیتونستم درست با کسی ارتباط برقرار کنم و اینکه کسانی که پیدا میکردم از همکارم بهتر نبودن. این شد که تصمیم گرفتم دیگه برم با اون همکارم ازدواج کنم.