این روزا

قبل از اینکه بقیه سفر شیکاگو رو بنویسم میخوام یه کم در مورد این روزا بنویسم. قرار بود که شرکت ما چهار ماه پیش کار گرین کارتم رو شروع کنه. الان چندین ماهه و  هنوز قدم اول رو برنداشتن. این موضوع خیلی منو ناراحت کرد. آخه چرا مردم در مورد قول هایی که میدن اینقدر بی تفاوت هستن.  یعنی نمیشه روی هیچ کسی توی این عالم حساب کرد که سر حرفش باشه؟ همه کارها رو خودم باید تنهایی انجام بدم؟ خب انجام میدم اما مگه من چقدر وقت دارم که همه کاری کنم؟  بعد هم شروع کنن دو سالی حداقل طول میکشه گرین کارت بگیرم. یه جورایی دلم برای خانواده ام خیلی تنگ شده. یه دو روزی میشد که اصلاح نکرده بودم. امروز توی آیینه نگاه کردم و دیدم نصف موهای صورتم سفید شدن. میگم ای خدا پیر شدیم نشد یه سری برگردم ایران. این آگست میشه 6 سال که امریکام و نتونستم برگردم. دیگه داره میشه 35 سالم و فکر میکنم که نصف بیشتر عمرم رو طی کردم. اگرچه از مسیری که آمدم خیلی راضی ام اما فکر میکنم که چیزی هم به انتها نمونده و شاید نتونم همه کارهایی که میخوام رو تا قبل از مردنم تموم کنم. بابابزرگم 63 سالگی فوت کرد. خدا بیامرزدش خیلی دوستش داشتم. هیچوقت یادم نمیره که دبستان بودم برام دوچرخه خرید. یعنی اون دوچرخه بهترین کادوی زندگیم بود. فکر میکنم که منم احتمالا همین 60 سال اینا زندگی میکنم و فقط 25 سال مونده و انگار که تا حالا هیچ کاری نکردم.

الان یک هفته ای میشه که موبایلم خراب شده و کلی وقتم رو تلف کرده. دیگه فردا میخوام برم یه گوشی نو بخریم. یه چیزای اینطوری که پیش میان کارهای غیرواجب میشه آپدیت بلاگ به تاخیر میفته. فردا برم یه آیفن نو آخرین مدل بگیرم خودمو راحت کنم. خدایی این گوشی دیگه خیلی خیلی اذیتم کرد. چندین بار باتری گرفتم دو روز خوبه و یه دفعه کامل خاموش میشه. تا یه باتری جدید میندازم دوباره عین روز اول خوب میشه و باز دو روز بعد از اول. یه سری هم باتری امو گذاشتم توی فریزر و شارژ شد اما دیگه کار نکرد. خلاصه داستانی شد این گوشی. توی شرکت گوشیمو باز کردم که باتریشو عوض کنم و کارت SD اشو در آوردم که ببینم مشکل از اون هست یا نه و یادم رفت بذارم سر جاش. فرداش که رفتم شرکت دیدم کارت حافظه اش نیست. خیلی خیلی ناراحت شدم. این دو ماهه همه عکس هامو با گوشیم گرفته بودم چونکه لنز اون دوربین قبلی ام غبار گرفته بود و دیگه بیرون نمیبردمش.خیلی ناراحت شدم که عکس و فیلم های این مدت رو از دست دادم. باید یه دوربین همراه ضد غبار بگیرم. یه جستجویی کردم اما چیزی که سبک باشه بتونم راحت بذارم توی جیبم و کیفیتش هم خوب باشه پیدا نکردم.

در ضمن نمیشه هم گیتار تمرین کرد و هم تایپ کرد. ناخن های دست راستم رو بلند گذاشتم که بتونم باهاش گیتار بزنم اما تایپ کردنم رو با سختی مواجه کرده. فکر کنم فردا برم کوتاهش کنم. گیتار هم همه میگفتن آسونه. خیلی سخته. یعنی انگشت ها هی کش میان باز درست نمیشه بزنی. من چند جلسه ای رفتم جلو اما هنوز نمیتونم یه آهنگ بزنم. آکورد عوض کردن هم خیلی سخته. برای فردا بلیت کنسرت یانی دارم که براش خیلی هیجان زده ام. یه گوشی بگیرم کارهامو سر و سامون بدم بیشتر مینویسم.