روز دوم کار

روز اول که این مسئول ما نیومد. روز دوم هم من که رسیده بودم هنوز نیامده بود. منم توی این مدت یه کم با همکارا آشنا شدم. وای که چقدر هندی داریم و وای که چقدر اسماشون عجیب غریبن. کلی اسم جدید که باید یاد میگرفتم برای همین نوت موبایلم رو باز کردم و توش اسما رو دونه دونه نوشتم.  مسئول منم بعد از دو ساعت آمد. یه کم حرف زدیم و گفت برای ناهار بریم بیرون. گفت یکی دیگه هست که تو احتمالا قراره با اون کار کنی و در مورد مشتری های شرکت و ... توضیح داد. بعد هم گفت خیلی رسمی آمدی. چه خبره؟ گفتم dress code اینجا رو نمیدونستم. گفت اینجا business casual هست. کت و شلوار پوشیده بودم که کتم رو درآوردم که یه یک کم از اون حالت رسمی در بیام. 

قرار شد اون یکی رئیسه رو توی رستوران ببینیم. برای ناهار رفتیم یه پیتزا فروشی که تا حالا نرفته بودم. با خودم گفتم وای از دست این هندی های خسیس. حداقل روز اولی میرفتیم یه رستوران خوب. پیتزا چیه؟! ولی خب دیگه مخالفتی نکردم. اون یکی رئیسه که قرار بود مسئول مستقیم من باشه هم یه هندی دیگه بود که قیافه اش شبیه پدر خانواده توی family guy هست. من تا دیدمش خنده ام گرفت گفتم family guy هندی هم داشتیم؟!

نوعش جالب بود که باید خودت انتخاب میکردی چطوری پیتزا رو درست کنه. یعنی از نون اش تا همه مواد روش رو خودت باید میگفتی چی بریزه. یه چیزی توی مایه های ساندویچ subway با این تفاوت که این پیتزا هست و اون ساندویچ.

بعد در مورد کار صحبت کردیم و قرار شد که از فردا با مسئول جدید برم توی شرکت یکی از مشتری های شرکت خودمون کار کنم. اینطوری میرم یه محیط کار دیگه. امیدوارم که جای بهتری باشه. موقع برگشتن به ماشین دیدم که آیینه سمت شاگرد بسته است. آمدم بازش کنم دیدم باز نمیشه. دیگه نشستم توی ماشین گفت آیینه اش اتوماتیکه. خودش باز و بسته میشه. گفتم ای وای ببخشید نمیدونستم. فکر کردم آخه بابا ما که BMW نداریم که قر و اطوارهاشو بدونیم. همه چیز ماشین رو اتوماتیک کردن. گفت که خودش خیلی ماشین باز هست و بازم ماشین داره. رادیو هم داشت این آهنگ جدید تیلور خانم I Don’t Wanna Live Forever  رو که این روزا زیاد میذاره پخش میکرد و اونم گفت من این آهنگو خیلی دوست دارم و صداشو بلند کرد.

بعد از اونجا هم گفت کاری نیست امروز برو خونه فردا هم برو محل کار جدید.