یه کم دیگه در مورد اتکا به خود

چند تا از دوستان در مورد اتکا به خود پرسیده بودند. حس کردم که حق مطلب ادا نشد. یادمه سال اول راهنمایی  که بودم اصرار میکردم خانواده برم کار کنم تا خودم خرج خودمو در بیارم. حتی این حرف رو توی تاکسی به مامانم گفتم و راننده تاکسی هم شنید و اونم گفت اگر خانواده ات کمک خرج نمیخوان بهتره الان درس بخونم. همون روزمامانم توی خونه مامانم باهام حرف زد و گفت: ببین الان بری سر کار مثلا چکار میخوای کنی؟ آخرش پولی که در میاری خرج خورد و خوراکت هم نمیشه. مثلا این گوشتی که میخریم کیلویی اینقدره و این برنج کیلویی اینقدر, فکر میکنی چطوری بتونی خرج اینو در بیاری؟ تو الان باید درس بخونی که مهندس بشی و اونوقت میتونی خرج خودتو در بیاری. 

راست میگفت. من هیچ کاری بلد نبودم. هر کاری هم میکردم خرج خودم هم نمیشد. برای همین تصمیم گرفتم که خیلی خوب درس بخونم که بتونم یه شغل خوب در آینده داشته باشم. شاید مامانم فکر میکرد مهندس شدن آخرشه اما من اهداف بزرگتری توی سرم داشتم. فکر میکردم مثلا 20 سالم شد میشم مدیرعامل یه شرکت چند میلیون دلاری! شاید یکی از بزرگترین ضربه هایی که فکرشو نمیکردم بخورم این بود که مجبور بشم برم دانشگاه آزاد و خرجش بیفته روی دوش بابام. اما چاره ای نبود. با همون استدلال قبلی که درس ات تموم بشه میری سر کار و یکسال نشده خرج دانشگاهت در میاد و اگر خواستی میتونی پس بدی با سر افکندگی رفتم دانشگاه آزاد.

معدلم دبیرستان 19 بود و دانشگاه آزاد برام از مدرسه هم آسونتر بود. برای همین وقت شد که کلی کتاب بخونم و بتونم راهم رو پیدا کنم و همینطور توی رشته خودم کلی پیشرفت کنم. یاد گرفتم چطوری از روی کتاب ها و نوشته ها و اینترنتی که توی دانشگاه آزاد باید ساعتی براش پول میدادی خودم چیزایی که میخوام رو یاد بگیرم. یاد گرفتم چطوری میتونم بدون اینکه از کسی کمک بگیرم راهم رو پیدا کنم. یاد گرفتم که چطوری میشه منتظر کسی نباشم و از کسی انتظاری نداشته باشم و دستم رو بذارم روی زانوم و بلند شم و هر کاری که میخوام رو کنم. نمیگم همیشه موفق بودم. اون شرکت چند میلیون دلاری توی 20 سالگی نشد! توی 25 سالگی هم نشد! توی 30 سالگی هم نشد! ولی منم هنوز تسلیم نشدم!

برای کنکور کاردانی به کارشناسی بدون اینکه کلاس برم از روی کتاب ها همه مطالب رو یاد گرفتم و رتبه آزادم 4 و رتبه علمی کاربردی 1 شدم. برای کنکور ارشد فقط خودم مطالعه کردم و حتی یادمه 250 هزار تومن پول کتاب ها رو هم از پولی که کنار درس کار کرده بودم دادم و اونقدر تلاش کردم تا رتبه 7 شدم. برای اپلای هم که در جریان هستین. حتی نمیخواستم یک ریال هم از خانواده بگیرم و هیچ انتظار و چشمداشتی نداشتم و علی رغم اصرار خانواده قبول نکردم و یکسال دیگه فشار شدید کار و درس و شرایط اجتماعی رو تحمل کردم تا بتونم با زحمت خودم به نتیجه برسم. من خیلی تلاش کردم. خیلی سعی کردم. داغون شدم. له شدم. یه روزایی از خستگی میخواستم گریه کنم. واقعا از حد تحملم رد شده بود اما استقامت کردم. واقعا اگر منتظر کمک کسی بودم فکر میکردین کسی از آسمون میامد؟ 

بله درسته زمانی بود که خرجم رو خانواده دادند و میتونم بگم تمام موفقیتم مدیون اونا هستم ولی این نبود که من انتظار داشته بوده باشم که پدرم کمک کنه که من برم دانشگاه درس بخونم. من حتی به پدرم گفتم که بابا من اصلا انتظار ندارم که بخواهی توی این شرایط خرج دانشگاه آزاد منو بدی. فوقش میرم سربازی و سال دیگه میخونم سراسری قبول بشم. ولی اون مطمئنم کرد که این کار درستی نیست و البته هم راهنمایی درستی کرد و تصمیم درستی بود که اون زمان سربازی نرم. ولی مطمئنم اگر مجبور بودم برم بازم راهم رو پیدا میکردم.

اون اتکا به نفس که میگم اینه. اینه که آدم از کسی به جز خدا چیزی نخواد. حتی اگر از خدا چیزی میخواد باید تا توان داره تلاش کنه و امید داشته باشه که آخر سر اگر خودش نتونست دیگه خدا یه کاری کنه. دقیقا مثل اون زمانی که من همه تلاشم کرده بودم و دیگه هیچ نفسی برام نمونده بود و خیلی معجزه وار خدا کمک کرد که فاند بگیرم. یکی میگفت هر تلاشی که آدم میکنه مثل یه قطره آبی هست که روی زمین میچکه و یکی توی جهان قطره ها رو دونه دونه میشمره و وقتی از یه تعدادی رد میشه کل دنیا دیگه کمک میکنه که اون اتفاق بیفته. اون اتکا به نفس که گفتم یه چیز درونیه نه یه چیز بیرونی. یه چیزی که باید توی شخصیت آدم به وجود بیاد. یه غروریه که آدم نخواد از هیچ کسی کمکی بگیره و اونقدر این توانایی رو در خودش به وجود بیاره که بدون چشمداشت به کمک دیگران راه خودشو پیدا کنه. بله انسان به کمک دیگران ممکنه نیاز پیدا کنه اما نباید چشمداشتی داشته باشه. نباید فکر کنه اگر این نباشه دیگه نمیشه. حتی خوندن کتاب دیگران مثل یه جور کمک گرفتن از دیگران هست اما این خیلی فرق میکنه با اینکه آدم منتظر باشه یکی بیاد کمکش کنه. 

نمیخوام در مورد بعضی ها صحبت کنم اما چقدر از این چیزا با ایمیل گرفتم که کاشکی بابای من پولدار بود منو میفرستاد خارج. کاشکی بابای من پولاشو میداد من برم مالزی درس بخونم. کاشکی من تهران بودم که کلاس زبان خوب میتونستم برم تا بتونم تافل بگیرم. چی میشد اگر من امریکا به دنیا آمده بودم دیگه از این بدبختی ها نداشتم. اینایی که مینویسم داستان نیست. چیزایی هست که واقعا بعضی ها برام ایمیل میکنن و من نمیدونم چی بگم. آخه جوونی که چشمش به پول داشته یا نداشته باباشه یا فکر اینه که چرا شرایطش یه جور بهتری نیست کجا میتونه فردا توی زندگیش موفق بشه؟ قبول دارم که شرایط ایران خیلی سخت و برای بعضی ها واقعا ناجوانمردانه سخته اما کسی که چیزی رو واقعا بخواد و براش تلاش کنه راهش رو هم پیدا میکنه.

حالا یه فوت کوزه گری هم بهتون آخرش یاد بدم. کتاب و نوشته های دیگران واقعا راهگشای همه مسائل هست. برای کنکور کتاب خوندم. برای زندگیم کتاب خوندم. همین الانم که اینقدر سرم شلوغه یا توی یوتیوب فیلم آموزشی نگاه میکنم و یا کتاب و مطالب از اینترنت میخونم و از تجربیات و نظرات دیگران استفاده میکنم. کتابا کمک آدم هستن و هیچ چشمداشتی ندارن. همین بلاگ که میخونین خودش یه قدم بزرگه. خب دیگه زیادی نوشتم. فردا باید برم سر کار. شب یا صبح شما بخیر.