دویدن 5K

یکی از تفریحاتی که اینجا طرفدارهای زیادی داره دویدن هست. توی سال و سطح شهر مسابقات دو به اسم 5k (یعنی 5 کیلومتری) و ماراتون زیاد هست. من تا حالا 5K نرفته بودم. قرار بود که یه عده از از همکارای شرکت توی یه مسابقات دو که برای کارهای خیرخواهانه گذاشته شده بود شرکت کنند. منم یه 35 دلار دادم و ثبت نام کردم.

این چند روز قبل از مسابقه هوا ابری شده بود و آسمان اینقدر قشنگ بود که انگار داشتی توی نقاشی زندگی میکردی.

یه روز قبل از مسابقه هم آسمان اینقدر قشنگ بود که به عمرم اینطوری ندیده بودم. همینطوری که رانندگی میکردم عکس هم گرفتم. همکارم رو هم که مدت هاست دارم صبح ها میرسونم سر کار گوشی رو از دستم گرفت و اونم چند تا عکس گرفت. کلا احساسم امروز خیلی پروانه ای بود.

با همین احساس پروانه ای که رفتم شرکت یه آن توی آسانسور که بودیم مدیر پروژه امون متوجه شد که کفش ها لنگه وا لنگه پوشیدم. یه نگاهی به پایین انداختم دیدم وای عجب اشتباهی! کفش ها هم خیییییلی با هم فرق داشتن. یکی از همکارا هم که توی آسانسور بود گفت you made my day! و منم فقط خندیدم. خونه هم نیم ساعتی با شرکت فاصله داشت و نمیشد رفت درستش کرد. دیگه سوژه همکارا شده بودم. یکی میگفت هیچ کاری نمیتونستی کنی که من مطمئن بشم که دکترا داری! همه هم متعجب که چطور همچین چیزی ممکن شده! ظهر ساعت ناهار رفتم فروشگاه و یه کفش "دو" خریدم که برای مسابقه فردا آماده باشم.

کل هفته بارون میامد و همه جا خیس بود اما ساعتی که ما برای مسابقه رفتیم بارون نمیامد ولی زمین ها خیس بود. دونده های حرفه ای برای مسابقه آمده بودند و ما که رسیدیم داشتن گرم میکردن. من صبح دیر بیدار شده بودم و صبحانه نخوردم بودم. قبل از شروع سه تا موز خوردم. اولش که شروع کردیم تا 1 کیلومتر اول رو پا به پای بقیه دویدم اما یه دفعه دیگه نفس کم آوردم. دیگه مجبور شدم راه برم و همه اینایی که پشت من بودند از من سبقت گرفتن و رفتن. همکارام هم دونه دونه از من جلو میزدن و دور میشدن. دیگه رسیدم به یکی دیگه از همکارا و تا آخرا رو با هم آروم رفتیم.

حیف که دوربین رو نبرده بودم. یعنی فکر کردم که میخوام 5 کیلومتر رو بدوم اما نمیدونستم که خیلی زود نفسم بند میاد. وسط راه دو تا دختر که دور اولشون رو تموم کرده بودن رو دیدم که برای تفریح دور دوم رو هم شروع کردن. یعنی از خودم خجالت کشیدم! یک کیلومتر آخر رو هم دویدم مثل اینکه موز ها تازه اثر کرده بودند و انرژی گرفتم. از خط پایان که رد شدم سرعتم تازه زیاد شده بود. همکارا میگفتن مثل برنده ها از خط پایان رد شدی :) به همه کسانی هم که رد شدن یه مدال Finisher دادن که خیلی خوشحال شدم. 

یک کیلومتر آخر بسیار لذت بخش بود. برای اولین بار لذت دویدن رو حس کردم. برای اولین بار حس رهایی و شادابی رو وقتی توی باد میدوی رو حس کردم. چه حس خوبیه که میتونی با سرعت از همه چیز و همه کس رد شی. چقدر دلپذیره وقتی باد توی صورتت میخوره و میدونی داری با بیشترین سرعتی که میتونی به هدف نزدیک میشی. فکر کنم بعد از این دو رو بذارم توی برنامه ام و هر چند وقت یکبار برم بدوم.

تا جوایز رو دادن و نشستیم توی ماشین رگبار شروع شد. اینقدر بارون شدید شد که فقط با سلام و صلوات رسیدم خونه. یه نیم ساعتی هم توی ماشین هم نشستم تا بارون کمتر بشه بتونم برم خونه.