خرگوش و لاکپشت (شعر)

به صحرا برجهید خرگوش زیبا      میانه دیدش او لاکپشت دانا

سلامی کرد و او عرض ادب کرد     ز احوال دلش حالش خبر کرد

بپرسید از ره دریا "که دانی؟"       بگفتا همرهی کن گر بخواهی

دوید خرگوش و همراهش روان شد     ازینجا تا بدان جا برجهان شد

نپایید دیری و  از وی شدی دور       بکردی سرزنش نایی چرا زود

"خودم" دانم چگونه ره بیابم     چرا باید که همراهت بیایم

بگفتا فاصله خواهم ازینجا       که بی ذوقی و خسته نه مرد این راه

نکردی وی صبر و سوی ناکجا شد      به چه افتاد و در عزلت نهان شد

اگرچه لاکپشت آهسته تر بود     قدم ها کامل و ثابت قدم بود

کسی کو پا به پا ناید به امروز       چگونه ره یابد او فردا بدین کوه

گرفتار آید آخر در یکی دام      کسی را  کو عجول است اندرین راه

مدت ها بود که شعر نگفته بودم. خیلی دوست داشتم که فرصت بیشتری داشتم برای نوشتن و برای زندگی اونطوری که میخوام.

روزها تند تند میگذرن ولی این روزا خیلی زندگی دوست داشتنی ای دارم