این روزای خوش مثل گذشته

خیلی طول کشید ولی بالاخره از چاهی که توش افتاده بودم آمدم بیرون. بازم نسیم خوش روزهای شادم رو تجربه میکنم. از چند ماه پیش که برگشتم دالاس همه چیز کم کم عوض شد. انگار که باید یه مدت سرگردونی میکشیدم تا قدر این روزا رو بهتر بدونم.

چند ماهی اصلا نمیدونستم من کی هستم و چی میخوام و انگاری که دلم هیچی نمیخواست. انگاری که از دایره زندگی بیرون افتاده بودم و دوست هم نداشتم برگردم ولی دوباره افتادم نقطه وسط دایره. خیلی معجزه وار حس های گذشته یک به یک برگشتن. کم کم یادم آمد که کی بودم و اینجا چکار میکنم.

دوباره حس شهود ام برگشت. دوباره مغزم خاموش شد و احساسم منو اون راهی که میخواستم برد. بازم از ماه ها قبل میدونستم که قراره چی بشه.

برای کارهای مختلف اپلای میکردم شاید کاری بگیرم اما انگار از روز اول میدونستم که قرار هست که کجا برم کار کنم و چکاری کنم. روزی که آفر کار جدیدم رو گرفتم رو خوب یادمه. حتی یادمه که توی ذهنم بود حقوقش کمه و یه آفر بهتر هم داشتم اما اون روز بهم زنگ زد و بدون اینکه من چونه ای بزنم حقوق پیشنهادیشون از حقوق آفرهای هم که داشتم بالاتر شد. نمیدونم از کجا و چرا همچنین تصمیمی گرفتن اما برام مشخص بود که باز زندگیم به روال قبلی برگشته. مثل همون روزا دیگه دلم از قبل میگفت که چی میشه و میشد.

دوباره برنامه ریزی کردم و همه چیز مثل تیکه های پازل هی سر جای خودشون قرار گرفتن. پروژه های شرکت خودمو شروع کردم و کنارش هم کارهای این شرکت جدید رو جلو بردم. اگرچه خیلی آهسته است اما همینکه روی روال داره میره جلو خوشحالم.

هنوز جایی رو اجاره نکردم و ازین اتاق به اون اتاق میرم ولی بقیه زندگی سر جای خودش رفته. جایی که باید باشه. جایی که باید برم