کلاس بازیگری بی درنگ (فی البداهه) و بارون

امروز صبح ساعت 6 و نیم رفتم سر کار. ظهر برای ناهار رفتیم یه رستوران مکزیکی که غذاش بد نبود اما محیط اش مثل زندان بود. باید بگم که بدترین طراحی داخلی رو توی تمام رستوران هایی که این چند ساله رفتم رو داشت.

عصر بعد از ظهر رفتم برای اولین بار رفتم یه کلاس بازیگری. هوا بارونی بود و منم تا حالا اونجا نرفته بودم. این شد که بیست دقیقه ای طول کشید تا جاشو پیدا کردم. وقتی وارد شدم خیلی هیجان انگیز بود. کلاس خیلی کوچیک بود و یه 30 نفری کیپ تا کیپ نشسته بودند. من که آمدم هیچ جای نشستنی نبود. یکی که نشسته بود و فکر کنم از کسانی بود که اونجا کار میکرد از جاش بلند شد و رفت بیرون و به من اشاره کرد که بشینم.

استاد اونجا تمرین میداد که هر کسی بلند میشد و اجرا میکرد. اولین تمرین دو نفره بود و اینطوری بود که یه جمله رو با احساس های ختلف تکرار میکردن. یکی میگفت:

You are cute

و اون یکی جواب میداد.

Am I cute

و همینو چهل پنجاه بار با حالت های مختلف میگفتن. اول فکر کردم خوب نگاه کنم یاد بگیرم که ببینم اینا چکار میکنن و منم برم توی تمرین ها شرکت کنم اما بعدا متوجه شدم که اینا همه فی البداهه هست و تا میایی ببینی چطوریه تمرین بعدی شروع میشه.

بعد یه تمرین دو نفر دیگه شروع شد. نفر اول یه ترانه میخوند و نفر دوم هفت ثانیه وقت داشت تا یه ترانه جدید بخونه. بعد دوباره نوبت نفر اول میشد و این ادامه پیدا میکرد یکیشون نتونه ترانه جدیدی بخونه. خوشکلترین دختر اونجا وقتی نوبتش شد اولش گفت یه ترانه هم یادم نمیاد اما تا شروع کرد 5 نفر رو شکست داد. تمرین بعدی این بود که یه چیزی میگفتن که باید دو نفره بازی میکردن. مثلا میگفت که فکر کنین الان مسمومیت غذایی دارین و بعد دو نفر توی صحنه بازی میکردن و دو نفر هم رای میدادن که کی بهتر بازی کرده.

تمرین بعدی هم دست جمعی بود. یه فضای سخت رو تعریف میکردن و چند نفری باید توی اون فضا بازی میکردن. مثلا گفت که فرض کنین که دوستتون که همه اتون باهاش رابطه داشتین میاد و میگه ایدز دارم. بعد هر کسی توی صحنه بازی میکرد. یا الان توی یه جزیره گیر افتادین میخواهین خودتونو نجات بدین. اینجا دیگه رای گیری اینا نداشت و همینطوری صحنه رو عوض میکردن. 

برای من این دو ساعت یکی از خوشایندترین ساعات زندگیم بود. تا حالا همچین چیزی ندیده بودم. چقدر هم همه خوب بازی میکردن. استاده از همه بهتر بود ولی. خودش یکی دوبار وارد صحنه شد خیلی خوب بازی میکرد. خیلی دوست داشتم که منم توی یکی از تمرین هاش شرکت کنم اما واقعا تصورش هم برام سخت بود. فکر کنم یه چالش خیلی بزرگی برای من باشه که بتونم توی این تمرین ها شرکت کنم. برای همین کار تصمیم گرفتم که هر وقت میتونم این کلاس رو برم. 

بعد از کلاس هم رفتیم چای حبابی (bubble tea) بخوریم. چای حبابی یه نوشیدنی با طعم های مختلف هست.

این روزا دالاس خیلی بارونیه. شب که برمیگشتم باران سیل آسا میامد و مجبور شدم با سرعت 20 تا برم.