کتاب بازی زندگی و چطوری آن را بازی کنیم فلورانس اسکاون شین

من زندگی خیلی متفاوت و عجیبی به نسبت خیلی های دیگه داشتم. هنوزم همینطوریه. من با یه عالمه کتاب بزرگ شدم. علاقه ام کتاب خوندن بوده و هست. ولی انگار یه چیزایی رو آدم باید دوباره یاد بگیره. این هفته کتاب  بازی زندگی و چطوری آن را بازی کنیم فلورانس اسکاون شین رو خوندم. 

https://www.youtube.com/watch?v=wJa5Ch0O4BI

 یادمه که بچه بودم و رفته بودیم شیراز مهمونی خونه خاله ام. ترجمه فارسی این کتاب توی یه کتاب به اسم چهار اثر از فلورانس اسکاون شین بود و اونجا خونده بودم. یادمه همه داشتن بازی میکردن و من یواشکی این کتاب رو از کتابخونه اشون برداشته توی همون چند ساعت مهمونی خوندم. بعضی وقتا یه چیزایی آدم از بچگی میخونه و وارد ذهن اش میشه و بعدا که بزرگ میشه فراموش میکنه. کتاب خیلی قدیمیه. الان که یه مدت امریکا زندگی کردم و با بعضی از فرهنگ های اینجا آشنا شدم کتاب قابل فهم تر هست مخصوصا اون قسمت هایی که از مسیحیت میاره برای من که بچه بودم و توی اون سن اصلا قابل درک نبود.

اینبار که کتاب رو خوندم یه دید دیگه ای داشتم. اون زمان شاید هر چیزی که توی کتاب بود برام واضح بود که باید اینطوری باشه. اینبار که میخوندم اینطوری بود که بله از این زاویه دید هم میشه به موضوعات نگاه کرد. احتمالا این زاویه دید خیلی در حس آدم به زندگی هم تاثیر مثبتی داره. ظاهرا برای من اینطوری شده که تا حدود 32 سالگی با این زاویه دید شهودی (intuition based) و جادویی به زندگی نگاه کردم و زندگی رویایی ای رو تجربه کردم (نه همیشه ولی بیشتر وقتا). بعد از اینکه حس کردم نمیتونم با آدمای دور و برم درست ارتباط برقرار کنم سعی کردم که زاویه دید اونا رو هم یاد بگیرم اینقدری که تجربه زاویه دید شهودی رو فراموش کردم. مثال بزنم شاید بهتر باشه.

یکی از گفته های کتاب اینه که آدمایی که وارد زندگی ات میشن خوب یا بد نیستن هر کسی معلمی هست که یه چیزی رو بهت یاد بده و بره. توی زندگیم تقریبا همیشه این زاویه دید رو داشتم و حتی اون موقعی که قلبم رو میشکست اینو قبول میکردم که اینم یه تجربه هست و باید یاد بگیرم. یه جایی حس کردم که بقیه آدما اصلا اینطوری به موضوعات نگاه نمیکنن. برای یکی از دوستای من خیلی واضح بود که با منطق میتونست بگه که مثلا این آدم فلان رفتار رو داشته و تو این رفتار رو داشتی پس قاعدتا هم باید اینطوری میشده. یعنی به جای نگاه شهودی نگاه منطقی داشت. برام جالب بود که اینطوری هم میشه به موضوعات نگاه کرد اما حس میکنم این چند سالی که سعی کردم که این نگاه منطقی (یا آماری) رو یاد بگیرم پایه های فکری ام رو هم فراموش کردم و زندگی هم دیگه برام مثل قبل شیرین و راحت نیست.

مهم نیست که این نگاه که آدما همه فرستاده خدا هستن که یه چیزی بهم یاد بدن درست باشه یا غلط, منطقی باشه یا غیرمنطقی. مهم اینه که این نگاه باعث میشد که خیلی راحت از کنار خیلی مسائل بگذرم. خوبیش این بود که هیچوقت هیچ جا اذیت نمیشدم و هر جا هم مشکلی پیش میامد یه دستی از غیب میامد و منو نجات میداد. شاید نوشته بودم که چطور همون دو هفته اول با استادی که قرار بود دستیارش باشم به داستان خوردم و چطوری خدا کمک کرد که نجات پیدا کنم. اگر این اتفاق مشابه الان رخ میداد شاید روزها یا هفته ها وقت منو میگرفت که ببینم چکار باید میکردم و چی میشد و شایدم آخر سر کمکی در کار نبود.

یه موضوع دیگه که یادم رفته بود این بود که ترس نقطه مقابل ایمان هست. اینا رو همه میدونستم ولی انگار که یادم رفته بود. من قشنگ یه آدم نترس بی پروا بودم که بدون اینکه بفهمم دست به هر کاری که میخواستم میزدم و طوری هم نمیشد. خیلی عجیب بود. بعضی وقتا حس میکنم که مثل فیلم Baby's Day Out زندگی کردم. بدون اینکه بفهمم دنیا (شهر) چیه و چطوری کار میکنه مسیرم رو پیدا میکردم. بعد همه بهم گفتن بزرگ شو. بزرگ شدم. خیلی بزرگ شدم از همه بزرگتر شدم. اینقدر بزرگ شدم که همه چیز رو فهمیدم. وقتی فهمیدم که چی به کجاست و خطرات چی هستن دیگه هیچوقت نتونستم از وسط دنیا مثل گذشته رد بشم. حس عجیبیه.حس اون گرگه توی "میگ میگ" که هر وقت میفهمه دیگه صخره ای زیر پاش نیست میفته. حس اینکه من همیشه روی هوا میدویدم بدون اینکه مشکلی باشه اما الان مدام میفتم چون میدونم زیر پاهام صخره ای نیست. ایمان به پرواز بود که منو روی هوا نگه میداشت و ترس افتادن هست که منو میندازن.

الان بعضی وقتا با این کتابا یاد گذشته میفتم و بچه میشم و بعضی وقتا هم درد زخم هام منو بزرگ میکنه. کتاب ها خیلی خوبن. از قدیم گفتن کتاب غذای روح هست. واقعیت اینه که همه غذاها هم خوشمزه نیستن. همه غذاها مقوی نیست. بعضی غذاها ضرر دارن مخصوصا اگر زیادی مصرف بشن. 

جاده

کنار استخر نشستم و روی تاب لم دادم. چه خونه قشنگی ایه اینجا. زمستونه ولی هوا خیلی خوبه. انگار نه انگار که هفته پیش داشتم توی سیاتل یخ میزدم. شاید اگر زودتر آمده بودم لس آنجلس یه خونه اینطوری خریده بودم. چه فایده اینم که داره طلاق میگیره. پنج سال پیش ازدواج کرده بود با یه دختر خوشکل ایرانی که همه خانواده اش هم اینجا هستن و تحصیل کرده ان. بعد از چند سال دیده دیگه نمیتونه باهاش زندگی کنه و تموم. حالا باید خونه و همه چیز رو بفروشن و خرج وکیل و طلاق کنن. همسن منه ولی میگه که دوباره به نقطه صفر رسیده. دختره حاضر نیست که رضایت بده و میخواد تا جایی که میشه ماجرا رو طول بده و هر دفعه هم یه دردسری براش درست میکنه و کلی باید خرج وکیل کنن.

بعضی وقتا حس میکنم آدما زندگی ای که من میخواستم رو زندگی کردن ولی به جایی رسیدن که حاضر نیستم به هیچ قیمتی به اونجا برسم و تجربه اش کنم. میگفت که شانس آورده که بچه نداره وگرنه تا آخر عمر باید با همچین آدمی در ارتباط می بود. الان فقط باید دو سال و نیم ماهی 3500 دلار اینطورا بهش بده و همه دارایی هاشونو بفروشن و نصف کنن و شاید بعد از همه خرج ها هیچی براش نمونه. واقعا سخته کسی که عاشقش بودی و باهاش ازدواج کردی حالا بزرگترین دشمن ات باشه و بخواد تا جایی که میتونه تو رو اذیت کنه. نه من حاضر نیستم همچین زندگی ای رو تجربه کنم.

فکر کردم ماشینو بذارم اینجا پیشش هم دردسر میشه که دوباره برگردم.  ممکنه وسط زمستون هم باشه و دیگه نتونم کاری کنم. از لس آنجلس تا دالاس رو رانندگی کردم. جاده خشک و بی آب و علفی بود. حتی تا ساعت ها شهرهای کوچیک و بزرگ هم بین راه دیده نمیشد.

به ته جاده نگاه میکردم. جاده صاف صاف بود عین نقاشی های پرستکتیو. تنها سواری توی جاده ماشین من بود که از لاین سمت چپ از همه کامیون های لاین سمت راست سبقت میگرفتم. ماشین رو روی کروز کنترل گذاشته بودم و محو جاده بودم. چه حس عجیبی. ماشین خودش میره و من تماشاچی هستم. انگار که هیپنوتیز شده بودم. جاده منو مسحور خودش کرده بود.

از آهنگ های تکراری خسته شدم. برگشتم ببینم یه لیست بهتری پیدا میکنم یا نه. دیدم یه جا نوشته Forgotten Favorites (دوست داشتنی های فراموش شده). همینو انتخاب کردم. با خودم گفتم باید خوب باشه که آهنگ هایی که دوست داشتم و یادم رفته رو دوباره بشنوم. وای اصلا یادم نیست آخرین بار اینو کی شنیدم. این یکی رو. یادش بخیر میرفتم سر کار اینو توی ماشین میشنیدم... این آهنگه آشناست. یادم رفته ولی. کی بود؟ All I know is morning when I woke... باورم نمیشه. این آهنگه. اون دو تا بچه...

من باید خیلی باهوش باشم که همه حس های خوبم رو توی این آهنگ ها ذخیره کردم تا یه روزی بتونم دوباره احساسم رو برگردونم... نه بابا اتفاقا خیلی هم ساده بودی که فکر میکردی هیچ چیزی برای تو ناممکن نیست. اینم خدا میخواسته و به خاطر قلب پاک اون روزها...

- آخه من باید چکار میکردم؟

- تو خودت میدونی. چند بار میپرسی؟ چند بار باید بهت بگم و میگفتم؟

-  گفتی؟ آره گفتی... ولی چطوری؟

- یادته اون روز که گفتم از اینجا باید بپری؟

- آره ولی میترسیدم. الانم میترسم. نمیتونم بپرم. میفتم. افتادم قبلا. ببین همه جام زخمی و شکسته

- باید میپریدی. الان هم خودت میدونی باید چکار کنی

- نه نمیدونم. تو رو خدا بهم بگو

- واقعا نمیدونی؟

- (سرم رو میندازم پایین) چرا میدونم. صد بار گفتی ولی نمیتونم. در توان من نیست. میترسم

- راهش همونه فقط. راه دیگه ای نداره. نترس و بپر

- نابود میشم. همین چیزی هم که ازم مونده از بین میره

- خود دانی...

-------

کجا رفتی؟ چرا ساکت شدی؟ حالا چکار کنم؟ واقعا باید بپرم؟ آخه چطوری؟ من که اصلا بال ندارم. زیرش آبه یعنی؟ بیفتم کی منو میگیره؟ من که کسی رو ندارم دیگه. اصلا اون بالا اکسیژن هست؟ نمیشد برم زیر خاک راحت بشم؟ 

خب ببین هم میخوای پرواز کنی و هم میترسی که بپری. نمیشه که. 

بذار یه کم فکر کنم. اگر بپرم... 

بابا بس کن فکر کنم فکر کنم. این چیزا که مهندسی نیست که بشینی تحلیل کنی. یه بار میپری فوقش میفتی. 

میفتم؟ آره میفتم. من همش دارم میفتم. برای همینم میترسم.

باید به ترس ات غلبه کنی و نذاری شکست ات بده

مشکل من محاسبه اشتباه ریسک اتفاقاتی هست که کنترلش دست من نیست

امروز بعد از چند روز یه کم حالم بهتر شده. چند روز گذشته بازم سرگیجه داشتم و شبا هم خیلی خوب نخوابیدم که احتمالا علت سرگیجه هام همونه. چون دیشب که یه کم بهتر خوابیدم خوب شد. ایران که بودم یک هفته حالم خوب خوب خوب بود. نوشته بودم. دیروز برگشتم دیدم که چه چیزی توی اون یک هفته بود که من خوب بودم. داروها رو بذاریم کنار دو تا چیز اصلی بود. یکی تغذیه و یکی ذهنیت.

وقتی آدم خونه ثابت نداره و مدام جا به جا میشه تغذیه اش خراب میشه. این بدترینش هست. خونه ثابت میشه یه عالمه چیزایی که جزو برنامه غذایی هست تهیه کرد و توی یخچال و کمد نگه داشت ولی نمیشه همه اینا رو با ماشین آدم با خودش بکشه ببره.

اونجا برای خودم برنامه ریزی کرده بودم که برگشتم یه کار پردرآمد میگیرم که نگران مسائل مالی نباشم و یه شرکت خوب کار کنم. همین ذهنیت که یه درآمد بالایی داشته باشم که خیلی از مخارج برام مهم نباشه خودش خیلی کمک کرد که ذهنم خالی باشه. 99 درصد مشکلاتی که برای من مشکلات هست تقریبا با چند هزار دلار اضافه حل میشه.

از ایران که برگشتم باز رییس شرکتمون رای ام رو زد که اگر بری همه زحماتت اینجا به هدر میره و ما داریم پول میگیریم و بعدش کار ات آسون میشه و درآمدت رو زیاد میکنیم و همه این چیزا. منم فکر کردم چند ماه دیگه بمونم ببینم چی میشه. این به نظرم خیلی اشتباه بود. اگر همون موقع دنبال اون کار پردرآمد بودم اصلا به اینجا نمیرسید. مشکل من دیگه انگیزه نیست. این نیست که نمیدونم چی میخوام. این نیست که بی حوصله ام و افسرده ام. همه اینا هست ولی مشکل اصلی اینه که خودم رو برای طولانی مدت توی شرایط ناپایدار نگه داشتم. جایی که حتی حقوقم رو نداده بودن و بیخود منتظر معجزه بودم که یه پولی بگیرن.

بعد هم تصمیم برای کار استارت آپ که رفتم سانفرانسیسکو. من شرایط ام خیلی ناپایدار بود. از اینطرف درآمدی نداشتم. از اونور کسی که میخواستم باهاش کار کنم آدم این کار نبود حداقل باید یه درصدی ریسک میدادم به اینکه این کار نشه. شایدم زودتر باید میفهمیدم و میکشیدم کنار ولی همش میخواستم که یه جوری حتما انجامش بدم. یه نفری خیلی کارا سختتره.

به جای رفتن سانفرانسیسکو باید دالاس میموندم و دنبال یه کار پردرآمد میگشتم و بهشون میگفتم دو سه ماه دیگه شروع میکنم و این دو سه ماه هم روی پروژه خودم کار میکردم که به این نقطه فعلی برسه. اینطوری هم ناپایدار نبودم و این همه انرژی ذهنی نمیذاشتم که حالا کجا برم و چکار کنم و هم اینکه توی همین شرایط بودم.

دزدی ماشین هم برای من دردسر مضاعف شد. اگر دالاس بودم شاید این اتفاق نمیافتاد. اگرم میفتاد خب راحتتر میتونستم برم دنبال پلیس و کارهاش نه اینکه الان دو ماهه که هیچ خبری نشده.

بعضی وقتا فکر میکنم که ریسک ها رو درست در تصمیماتی که میگیرم لحاظ نمیکنم. مثلا ریسک اینکه من چند ماه بدون درآمد بمونم وقتی شرکت نتونه پول بگیره رو نزدیک به صفر در نظر گرفته بودم و خیلی چیزای دیگه. حس میکنم که خوشبینی بیش از حد من توی زمینه هایی که کنترلش دست من نیست باعث میشه که اینطوری کار دست خودم بدم. احتمالا ریشه اش اینه که من آدم خوش بینی هستم و فکر میکنم که چیزا باید درست پیش برن. از طرفی آدم توانایی هستم و معمولا کارهایی که بخوام انجام بدم رو انجام میدم. این احتمالا باعث شده مغز من همه ریسک ها رو بر اساس خوشبینی من و توانایی من در نظر بگیره در حالی که اکثر موارد اینطوری نیست. مثلا توی پروسه اپلای من خیلی خوشبین بودم مخصوصا اینکه سال اول ادمیشن بدون فاند هم داشتم ولی بازم به اشتباه ریسک اینکه فاند نگیرم رو صفر در نظر گرفته بودم. اگرچه معجزه شد و بالاخره یه جورایی با فاند آمدم ولی همیشه هم معجزه نمیشه مخصوصا وقتی کنترلش دست خود آدم نباشه.

این دو سه روز همش داشتم فکر میکردم که چکار کنم. از یه بابت میخواستم که لس آنجلس بمونم تا همینجا کار پیدا کنم و همینجا هم زندگی کنم. از یه بابت هم میترسم اگر بمونم و بیمه بخواد اذیت کنه و پول ماشینم رو نده خیلی ضرر میکنم. فکر کردم که با پرواز برم و بیام اما اینجا جایی رو ندارم و مدیریت اش خیلی سخت میشه. حداقل دالاس یه دوستانی هستن که کمک کنن.

فکر کنم که اشتباه کردم. همون روزی که ماشینم رو دزیده بودن باید برمیگشتم و پی کارهاش رو میگرفتم و فکر نمیکردم که اینطور بشه که دو ماه بگذره و بیمه هنوز منتظر گزارش پلیس باشه. بازم همین که ریسک همچین اتفاقی رو نزدیک به صفر در نظر گرفتم در مورد چیزی که تصمیمش دست من نیست.

الان فکر میکنم باید ریسک اینکه بیمه بخواد اذیت کنه و پول رو نده باید لحاظ کنم و بر این اساس باید برگردم دالاس و اینقدر بمونم تا چک ام رو بگیرم. ماشین من خیلی گرون بود و نمیشه از پولش بگذرم. اگر دالاس نباشم و کار بخواد به شکایت و دادگاه اینا بکشه و بخوام کالیفرنیا بمونم که فقط برای خودم دردسر مضاعف ایجاد کردم. چون نمیدونم چی میشه فکر کنم که بهترین کار اینه که برگردم و چون نزدیک تعطیلات هست و ممکنه هم که طول بکشه بهتره این ماشینی که کالیفرنیا خریدم رو هم با خودم ببرم چون اینجا بذارمش دوباره معلوم نیست چه بلایی سرش بیاد و به علاوه اینجا بیمه و همه چیز هم گرونتره.

باز برنامه ریزی اش هم اگر مسئله پول نبود که آسونتر بود. خودم با هواپیما میرفتم تقریبا 150 دلار بلیت و ماشین رو هم شیپ میکردم که حدود 700-800 دلار اینا میشه. تقریبا 1000 دلار که از لس آنجلس برگردم دالاس. اما الان که درآمد ندارم و مخارجم هم نمیدونم چند ماه آینده چی میشه فکر کنم بهترین کار اینه که رانندگی کنم و هزینه بنزین و روغن و... احتمالا کمتر از 300 دلار میشه. دو روز راهه و خیلی خسته میشم و از نظر وقتی اصلا نمیارزه ولی ظاهرا چاره ای نیست. بدون ماشین نمیشه دالاس موند و اونجا اجاره کردن هم دردسرهای خودشو داره.

این مدت به نظرم ماراتن تصمیم گیری بود. هر روز هر هفته هر ماه یه تصمیم مهم اینکه چکار کنم و کجا برم و چی بخرم و... فکر کنم آدما توی زندگیشون هر چند سال یکبار مجبور میشن همچین جوری تصمیم گیری کنن. مثلا یه کار میگیرن یه ایالت دیگه و یه بار تصمیم میگیرن که برن یا نرن و وقتی میرن چند سال دوباره اونجا هستن. همینطور معمولا اینقدر پول دارن که مثلا از یه جایی میخوان برن یه جای دیگه صد بار فکر نمیکنن که حالا با ماشین برم یا هواپیما بگیرم یا چطوری ماشینم رو شیپ کنم یا برم کی میگردم و صد تا چیز دیگه. امیدوارم که این ماراتن تصمیم گیری که این چند وقته تجربه اش کردم بعدا یه جایی به یه دردی بخوره.

دیروز خیلی فکر کردم. توی زندگیم خیلی جاهای کمی هست که اگر برگردم عوض اش میکنم. یکیش همینه که اگر برگردم این استارت آپی که کار میکردم و بعد از اینکه گرین کارتم آمد یا بعد از برگشتن از ایران عوض میکردم. به نظرم هنوزم دارم هزینه این تصمیم اشتباه رو میدم. اگر همون موقع یه کار ثابت که خیالم ازش راحت باشه رو میداشتم هیچوقت به این مشکلات امروز برخورد نمیکردم. الان داشتم توی یه آپارتمان یا خونه همونجایی که دوست داشتم زندگی میکردم و دو تا ماشین داشتم و شاید حتی یه رابطه خوب هم داشتم نزدیک به ازدواج بود. الان ولی به جز پول پس اندازی که توی حسابم هست و هر ماه داره کمتر میشه نقطه صفرم.

یک ماه استراحت و سرگردانی

یه مدتی رفتم پورتلند و بیست روزی هم سیاتل بودم. دیروز رسیدم لس آنجلس. این یک ماه خیلی دلگیر بودم. هم حوادث دور و اطراف و هم مشکلات زندگی. نمیدونم چرا اینقدر کم انرژی شدم. بیشتر این مدت سعی کردم که خودم رو سرحال نگه دارم. اگرچه حالم بد نبود ولی خوب هم نبودم. یه نگاهی کردم دیدم اون سه ماهی که سانفرانسیسکو بودم روزای خوب زیادی داشتم. احتمالا به خاطر اینکه شرایط ام مشخص بود و میدونستم دارم چکار میکنم. این مدت که هی جا به جا میشدم و میشم خیلی خسته شدم.

هفته دیگه باید برگردم دالاس. پلیس هنوز گزارش دزدی ماشین رو بهم نداده و برای اینکه زودتر انجام بشه باید برم دالاس حضوری بگیرم. بیمه هم نوشته بود یه issue ای توی بیمه ام هست که برگشتم دالاس زنگ بزنم صحبت کنم باهاشون. خدا کنه که نخوان بازی دربیارن و پول ماشین رو ندن. امسال دیگه خیلی از نظر مالی ضرر کردم اگر پول ماشین رو هم ندن که دیگه هیچی. 

الان تقریبا 11 سال هست که امریکا هستم. هیچوقت فکر نمیکردم بعد از این همه سال توی این شرایط باشم. حس میکنم که کمی بدشانس بودم. شایدم بلد نبودم که خودم شانس خودم رو درست کنم. انگار از آپریل امسال هم درآمدی نداشتم . این چند ماه هم تنها چیزی که درست کردم یه محصول نصف و نیمه هست که به دردی نمیخوره.

روزای زندگی خیلی سخت میگذره. انگار که زمان هر روز تند و تندتر میشه و منم سر جای خودم ایستادم. از یه بابت دوست ندارم دوباره برگردم سر کار چون فرصت های بزرگ آینده رو از دست میدم. از یه بابت هم میگم کدوم فرصت وقتی این چند ماه هیچی نشده. از یه بابت هم درآمدی ندارم و میدونم اینطوری نمیتونم خیلی طولانی دوام بیارم. هر چی هم از مارکت کار دور باشی دوباره برگشتن و کار گرفتن سختتر میشه.

جای تاسفه

الان بیشتر از یک ماه میشه که اسرائیل داره مردم بیگناه فلسطین رو میکشه. جای تاسفه که میبینم بعضی از دوستان فکر میکنن ج.ا. طرف فلسطین هست پس اسرائیل هم خوب کاری میکنه. توی امریکا هم برای جنگ اوکراین همه جا پرچم میزدن و همه سایت ها و ... اعلام حمایت میکردن و روسیه رو محکوم میکردن و رسانه ها 24 ساعت در مورد جنگ اوکراین میگفتن اما در مورد فلسطین (مقایسه ای) هیچ خبری نیست. جنایت جنایته. اگر کسی واقعا انسانی به قضیه نگاه کنه باید جنایت و جنایتکار رو محکوم کنه نه این که منافع خودش رو در نظر بگیره. من هیچ دل خوشی از ج.ا. ندارم اما حمایت از مردم فلسطین یه کار انسانی هست. به نظر میاد حادثه 7 اکتبر هم یه نمایش سینما رکسی اسرائیلی بوده که بتونه زمین های بیشتری رو بگیره و کنترل منابع گازی نوار غزه رو به دست بگیره.

کل ماجرا اینه که یه عده ای تبهکار حامی صهیونیست پرینتر دلار امریکا رو گرفتن دستشون و به بهانه های مختلف برای جنگ افروزی پول پرینت میکنن و از جیب همه مردم پول برمیدارن. ارتش امریکا گزارشی رو یک روز قبل از یازده سپتامبر منتشر میکنه که اسرائیل این قدرت رو داره که مردم امریکا رو بکشه و امریکا رو وارد جنگ با کشورهای عربی کنه. رامسفلد هم روز قبلش میگه 2.3 تریلیون دلار پول معلوم نیست چی شده. (بودجه کل امریکا سال 2022 تقریبا 6.13 تریلیون بوده) که از قضا بسیاری از اسناد هم توی اون ساختمان ها و طبقات منفجر شده بوده. ساختمان سوم که بی بی سی گزارش میکرد منهدم شده اما پشت گزارشگر همچنان پابرجا بود محل نگهداری یه سری اسناد بوده که اصلا هواپیما نخورده بود اما منفجر شد! بعدشم هیچ کسی تحقیق نکرد که اصلا یازده سپتامبر دقیقا چی شد. یه عده طرفدار واقعی صهیونیست ها هم این واقعه و همینطور 7 اکتبر رو جشن گرفتن.

بانک های مرکزی همه دنیا افتاده دست یه عده تبهکار و جانی که به جز پول پرینت کردن کاری بلد نیستن برای خودشون ثروت بینهایت آوردن و برای کنترل موقعیت خودشون به تجهیزات نظامی پیشرفته و زور روی آوردن. از زور هم استفاده میکنن که منابع گازی و نفتی دنیا رو بگیرن تا انرژی رو کنترل کنن و هیچ خدایی رو هم بنده نیستن. تا زمانی که نظام مالی دنیا اینطوریه هم هیچ چیزی عوض نمیشه. آدمای فاسد به پرینتر پول دسترسی پیدا میکنن و اینقدر چاپ میکنن تا همه فقیر بشن و پولای چاپ شده رو هم صرف جنگ توی کشورهای دیگه میکنن. همشونم دستشون با هم توی یه کاسه است و توی همه کشورها آدمایی رو پیدا کردن که بتونن منافعشون رو تامین کنه.