سفر به هیوستون (2)

بعد از اون رفتیم یه جایی که بچه ها داشتن برای مراسم عید هفته آینده آماده میشدن. دختر همسایه هم اونجا بود. انتظار نداشت منو ببینه. منم یه کم سر به سرش گذاشتم. شب هم با دوستم منو برد خونه سه تا دیگه از دوستاش و شب با هم فیفا بازی کردیم. مدت ها بود فیفا بازی نکرده بودم و اینا هم اینقدر بازی کرده بودند کلی حرفه ای شده بودند. دیگه همش باختم.خونه بچه ها یه جای خیلی قشنگی بود. ازش چند تا عکس گرفتم.

صبح با شریکم قرار داشتم. با هم رفتیم رستوران برای brunch (یعنی صبحانه و ناهار با هم). یادم رفت عکس بگیرم اما یکی دو ساعتی با هم بودیم و من هم داستان های شرکت رو بهش گفتم و کلی خندیدیم.

عصر دوستم آمد دنبالم که با هم بریم دانشگاه هیوستون چون با بچه ها قرار داد. با چند تا دیگه از بچه های هیوستون هم آشنا شدم. فقط الان اسم هاشونو فراموش کردم. کافه دانشگاه (کافه nook) خیلی قشنگ بود و مورد خوب هم توش پیدا میشد!

همینطوری که دوستم داشت رانندگی میکرد حس خوبی نسبت به شهر داشتم. دفعه پیش که آمده بودم توی تابستون بود و هوا به قدری گرم بود که حتی نیم ساعت هم نمیشد بیرون ایستاد و شاید برای همین اصلا از هیوستون خوشم نیامده بود. اینبار اما هوا عالی و بهاری بود و فکر کردم بد هم نیست اگر منتقلم کنند هیوستون یه مدت هم ببینم اینجا زندگی چطوری میشه. بزرگراه های هیوستون از دالاس خیلی بیشتر و بزرگتر بود.

آسمون خراش های بیشتری هم توی سطح شهر به چشم میامد. دالاس به جز قسمت مرکز شهر و بعضی جاهای معدود آسمون خراش نداره.

البته ترافیکش هم سنگینتر بود. رانندگی ها هم بدتر بود.

بعدش هم رفتیم کارواش که ماشین برای مهمونی امشب آماده باشه.

ماشین دوستم خیلی خوب بود. فکر کردم شاید وقتشه که منم ماشینم رو عوض کنم اما دوست ندارم تا وضع اقامتم مشخص شده خرج بیخودی کنم. بعد هم دوست دارم کوروت بگیرم که گرونتره.

تا حالا این کارواش ماشینی ها هم نرفته بودم که جالب بود که با 6 دلار در عرض یک دقیقه کل ماشین رو شست و برق انداخت.

بعدش رفتیم خرید. من هیچی نداشتم نه لباس تو خونه ای و نه لباس مهمونی. وسایل اصلاح رو از تارگت گرفتیم و لباس رو از Ross. فروشگاه ها به نسبت دالاس خیلی شلوغ تر بودند. البته شاید به خاطر اینکه جایی که بودیم پر تراکم بود. اما من  در عرض بیست دقیقه همه خریدهامو کردم. اصلا خودم باورم نشد. یادمه برای خرید صبح تا شب میرفتم و آخرش هیچی نمیخریدم. اما امروز در عرض بیست دقیقه هر چی میخواستم رو پیدا کردم و خریدم. فقط برای کادو چیزی که میخواستم پیدا نکردم. دیگه یه تابلو نقاشی گرفتم.کسی که تولدش بود رو هم حسابی سورپرایز کردن و بنده خدا شکه شده بود. دختر همسایه هم یه لباس مشکی خوشکل پوشیده بود که یه کم بعد از ما رسید. همش سرش توی گوشی اش بود. من یه گوشه گیرش آوردم و باهاش چند دقیقه ای حرف زدم. یکی از پسرهای اونجا هم که حس کرد مکالمه ما طولانی شده بود آمد و گفت "بذار دختر همسایه رو بهت معرفی کنم" حس کردم که یه حس حسرتی توی صداش داره. گفتم ما همدیگرو میشناسیم و همسایه ایم!و توی دلم فکر کردم اما چه فایده که هفته هفته هم همدیگه رو نمیبینیم.  یکی از دخترا که دستپختش بین بچه ها شهره بود زحمت شام رو کشیده بود و سه رقم غذا درست کرده بود که خیلی هم خوشمزه بود.

بچه های اینجا خیلی به هم نزدیک بودند همه برای همدیگه مثل خواهر و برادر بودند. من تا حالا همچین جمع صمیمی ای رو نه توی ایران و نه اینجا ندیده بودم. دو تا از بچه ها بیرون که صحبت میکردیم بهم گفتم که تنها دلیلی که نمیخوان از هیوستون برن همین جمع بچه هاست. برای من جالب بود ولی من چون غریبه بودم یه کم احساس راحتی نمیکردم اما در کل بهم خیلی خوش گذشت. شب رو هم پیش همون بچه ها گذروندم.