همه چیز تقصیر منه (The blame is on me)

چند وقت پیش که داشتم ویدئو های پاتریک رو نگاه میکردم یه چیزی ازش یاد گرفتم که دیگه هیچوقت یادم نمیره و اون اینه که "همه چیز تقصیر منه" به قول تیلور خانم "And I realize the blame is on me." نگاه قبلی من به مشکلات  این بود که تقصیر من نیست این به خاطر شرایطه یا تقصیر یکی دیگه است. من مجبور بودم اینطوری شد. در کل هیچوقت سعی نمیکردم که خودم رو مقصر بدونم. اگرچه این دیدگاه میتونه از زاویه "خود" درست باشه اما در کل دیدگاهی از موضع ضعف هست. یعنی من به خاطر شرایط آسیب دیدم و حالا برای اینکه ضعف خودم رو توجیه کنم میگم تقصیر هر چیزی بوده به جز خودم. 

امروز این دیدگاه رو به طور کامل عوض کردم. دیگه هر چیزی که میشه میدونم تقصیر خودمه.خوب که نگاه میکنم میبینم که در بسیاری از موارد تصمیماتی که گرفتم منجر به شرایطم شده. مثلا تا یه مدت زیادی من از دست استادم شاکی بودم. در حالی که الان میدونم تقصیر من بوده. من میتونستم سال دوم برم دانشگاه سن دیگو موقعیت خوبی برام جور شده بود اما فکر کردم کی حوصله داره دوباره از اول کوال بخونه و اونجا هم متوسط شش سال دکترا طول میکشه. اگر رفته بودم دیگه استادم هیچ تاثیری توی زندگیم نداشت. البته همه چیزا منفی نبوده. مثلا من توی شرایط ایران تصمیم گرفتم که برای پیگیری اهدافم از اونجا خارج بشم و اجازه ندادم که شرایط جلومو بگیره. درسته که شرایط منو کند کرد و کلی زمانم رو هدر داد اما در کل الان راضی ام. این نشون میده که تصمیمات من میتونه شرایط امو تعیین کنه. 

وقتی آدم به این درک رسید که از هر چی راضی نیست تقصیر خودش هست میتونه بپرسه که "چکاری میتونم کنم که اینو عوض کنم" و بعدش میتونه برنامه ریزی کنه که بهبودش بده.