سفر به آتلانتا قسمت سوم

(این مدت که ننوشتم کلا سرم خیلی شلوغ شد و در همین حین هم مودم خونه ام سوخت و دیگه اینترنت نداشتم و هم سرما خوردم و مریض بودم و حال نداشتم و هم ایکس باکسم سوخت و خلاصه داستانیه) این بخش سفر آتلانتا رو تموم کنم کلی مطلب هست که میخوام بنویسم.)

بچه ها وسط پارک داشتن توی آب ها بازی میکردند. از بلندگو اعلام کردند که میخواهند آهنگ بذارن همراه با فواره ها و بچه ها کم کم رفتند کنار.یه چیزی که دقت کردم اینه که چقدر سیاهپوست توی آتلانتاست. میتونم بگم که جمعیتشون شاید دو برابر دالاس باشه. دوستم هم تایید کرد.

آهنگ هاش بد نبود اما رقص نور و فواره هاش خیلی تنظیم نبودند. یادم افتاد چند سال پیش که رفته بودم وگاس و رقص نور و صدای روبروی بلاژیو که چقدر قشنگ بود و با خودم گفتم قدر ندونستم حالا اینجا خیلی ضعیف تره.

تا در ساختمون کوکاکولا رفتیم اما دیگه بسته بود. البته دوستم میگفت بلیتش خیلی گرونه و رفته بود و میگفت اصلا نمی ارزه. اونقدری دیدن نداره.

آکواریوم هم دیگه بسته بود. به نظرم دوستم گفت بزرگترین آکواریوم توی امریکاست و خیلی هم تعریف کرد اما فکر نکنم اگر باز هم بود حسش بود که برم.

بعد رفتیم ساختمون CNN که طبقه پایینش برای بازدید کننده ها باز بود. روبروی در چند تا هندی داشتند عکس میگرفتند. ما هم میخواستیم عکس بگیریم که نیم ساعت معطلشون شدیم. یکی یکی جا عوض میکردند و آخرش هم دوستم یه عکس ازشون گرفتن. 

داخل ساختمونش هم خیلی قشنگ بود. فکر نمیکردم که محل کار CNN این شکلی باشه. برای من خیلی جالب بود که پایین ساختمون پر از مغازه بود و از اون فضا برای فروش غذا و ... به مشتری ها استفاده میکردند.

ظاهرا CNN و کوکاکولا تاثیر زیادی روی اقتصاد آتلانتا داشتند و برای همینم مردم اینجا خیلی این دو تا شرکت رو دوست دارند. بعد از اون یه کمی توی خیابون های مرکز شهر قدم زدیم. مرکز شهرش خیلی زنده تر از دالاس بود. ساعت نزدیک نیمه شب بود اما هنوز آدمای زیادی توی پیاده رو ها داشتند راه میرفتند. البته دوستم گفت که اینجا به امنی دالاس نیست و بهتره که این ساعت شب خیلی قدم نزنیم.