زیر آسمان خدا 2
اینجا زیر آسمان خدا نیست. زیر آسمان خدای رنگین کمانه خدای کیان خدای نیکا خدای مهسا استزیر آسمان خدا 2
اینجا زیر آسمان خدا نیست. زیر آسمان خدای رنگین کمانه خدای کیان خدای نیکا خدای مهسا استدرباره من
همه چیز در مورد من توی همین وبلاگ آمده. اول از همه یادتون نره صفحه درباره وبلاگ رو بخونید.
ادامه...
برای شغل آینده چی بخونیم و چی یاد بگیریم؟ کامپیوتر
یه زمان میگفتن کسی که زبان بلد نباشه سواد نداره. یه زمان میگفتن کسی که با کامپیوتر بلد نباشه کار کنه سواد نداره. امروز که خدا رو شکر دیگه هم یه گوشی همراه هوشمند دارن که خود کامپیوتره. امروز دیگه حرف اینه که کسی که برنامه نویسی بلد نباشه سواد نداره. چند وقت پیش داشتم اخبار رو نگاه میکردم اوباما رئیس جمهور فعلی امریکا داشت در مورد سایت code.org حرف میزد. سایتی که به بچه ها برنامه نویسی یاد میده. موسس های اصلی این سایت علی و هادی پرتوی از سرمایه گذارهای تکنولوژی امریکا هستن.
https://www.whitehouse.gov/blog/2016/01/30/computer-science-all
بیشتر از 600000 کار مربوط به کامپیوتر پر نشده تا سال 2018 در امریکا خواهد بود که مشخصا نیازمند نیروی تحصیل کرده هست که پرش کنن. آموزش کامپیوتر از سنین پایین از مدارس اینقدر توی امریکا جدی گرفته شده و تبلیغ میشه که حدی نداره. دانشگاه ما هر تابستون و توی تعطیلات بین دو ترم برای بچه های مدرسه ای کلاس های آموزش کامپیوتر میذاره. ترم پیش رو به عنوان اینترنشیپ رفتم توی یه شرکت مربوط به سلامت. اونجا با یه شرکت کامپیوتری کار میکردن که نیروهاش از پاکستان به طور از راه دور کار میکردن.
در حال حاضر تکنولوژی توی همه زمینه ها وارد شده. حتی کشاورزی هم بدون تکنولوژی نمیشه. مثلا اینجا شرکت ها دارن کار میکنن که با drone ها (ریز چرخبال!) زمین های کشاورزی رو مانیتور کنن و آفت زدایی کنن. خب حالا شما کشاورز خوبی باش, آخرش نمیتونی با این تکنولوژی رقابت کنی.
جراحی های الان بدون دستگاه های کامپیوتری غیر ممکنه. حالا شما بهترین جراح بشو ولی باید بلد باشه با همه این دستگاه ها درست کار کنی که موفق باشی.
تقریبا همه چیز داره میره به سمت هوشمند شدن و کامپیوتری شدن و به طبع شغل های رشته های دیگه کم میشه و شغل های کامپیوتر بیشتر میشه و مزیت کار از راه دور تقریبا فقط مختص کامپیوتره. ایشالله تحریم ها که درست و حسابی برداشته شد فرصت خوبی میشه برای نیروی کار داخل که بتونه حتی یه سری کارها رو از بیرون کشور بگیره مثل نیروی کار پاکستانی اون شرکت.
کسی که اینو میخونی:
اگر نوجوان هستی هر چی میخواهی بخونی, اگر میخوای فردا بیکار نمونی, اگر میخوای فردا از همه رقبات یه سر و گردن بالاتر باشی, برو کامپیوتر و برنامه نویسی اشو هم یاد بگیر. حداقل بدون توش چه خبره.
اگر پدر و مادری هستین فرزندی دارین این لطف و سرمایه گذاری رو در حق بچه اتون کنین. حداقل یه اینترنت خوب در اختیارش بگذارین و هدایتش کنین که بره از سایت های آموزشی برنامه نویسی یاد بگیره. لازم نیست زور کنین کسی که علاقه داشته باشه خودش میره یاد میگیره.
اگر مسئول مملکتی هستین یه کاری کنین مدارس بتونن تدریس کامپیوتر رو جدی شروع کنن.
لازم نیست میلیون میلیون خرج یادگیری کنین. هزار تا سایت آموزش مجانی مثل udacity هست که میتونید استفاده کنید. امیدوارم چند سال دیگه امثال علی و هادی پرتوی توی ایران اینقدر زیاد بشن که ایران رو تبدیل به یه قطب تکنولوژی کنن.
سلام Woody جان. من 30 سال دارم و توی زندگیم تا جایی که یادم میاد فقط درس خوندم اما نه مثل شما و خیلی از عزیزانی که به این وبلاگ سر میزنند، بلکه من درسم فقط تا دبیرستان خوب بود و معدل 19 بودم اما سال اول دانشگاه فهمیدم که دیگه به درد درس خوندن نمیخورم، ولی دارای یک "توهم" بودم و اون این بود که درس را به هر زوری که شده باید خواند تا موفق شد، و این موضوع باعث شد که کنار نکشم و به سختی سعی خودم را بکنم. این شد که شش سال طول کشید تا یک لیسانس مهندسی مکانیک از یک دانشگاه سطح پایین ایرانی اونم با معدل 14 گرفتم. قبلش هم دو سال پشت کنکور همینطوری وقت تلف کرده بودم، پس در 26 سالگی لیسانس گرفتم! بعدش هم رفتم خدمت واقعا مقدس را به جا آوردم. الان هم خانه پدر نشستم و کارم سبزی خریدن و ماست خریدن هست!
اما:
نمیدانم خدا از کدام کار من راضی بود که امسال برنده لاتاری گرین کارت امریکا شدم. از بچگی رویای امریکا داشتم و به زبان انگلیسی هم مسلط هستم، برنده شدنم را بزرگترین نعمت خدا میدانم و میخوام تمام سعی خودم رو بکنم تا گرین کارت را بگیرم و نیمه دوم عمری که نصفش بیهوده گذشت را در امریکا بگذرانم.
غرض از مزاحمت، نظرخواهی از شما برادر عزیز و فرهیخته که همیشه دوست داشتم جای کسانی مثل شما باشم اما نشد، درباره پیدا کردن کار در امریکا است. به نظرتان می توانم با لیسانس مهندسی مکانیک ولی سطح پایین و سواد کم، کار آبرومندانه ای پیدا کنم که زندگی ام در آنجا با مشکل مواجه نشود؟ اعتماد به نفسی برای کار مرتبط با رشته ام ندارم و احتمال زیادی میدهم که با ورود به آمریکا به کارهای عمومی سطح پایین رضایت دهم، اما ایدآل برایم این است که کاری پیدا کنم که هرچند خیلی تخصصی نیست و دانش و مهارت مکانیک نیاز ندارد، اما به واسطه رشته تحصیلی ام بهتر انجامش دهم و در آن موفق تر باشم، تا بدین ترتیب احساس تلف شدن عمرم در 30 سال گذشته کمتر آزارم دهد. به نظرتان چه تصمیمی بگیرم و در یک سالی که تا ورود به امریکا فاصله دارم، در ایران چه قدمهایی بردارم؟
سلام
تبریک بابت گرین کارت.
عزیز جان من خیلی اطلاعات ندارم. اینجا به کسی که کار بلد نباشه یا فارغ التحصیل اینجا نباشه خیلی سخت کار بدن. مجبور میشی با کارهای سطح پایینتر شروع کنی تا بری کالجی چیزی یه مدرکی بگیری. اصلا فکر نکن میایی امریکا دیگه یه زندگی خوب پیدا میکنی. البته آینده ای که اینجا میتونی داشته باشی (پتانسیل) خیلی خیلی بهتر از ایران میشه اما باید برای بدست آوردنش خیلی تلاش کنی.
به نظرم بشین زبان بخون تا آمدی یه تافلی چیزی بتونی بدی. یه مدت کار سطح پایین کنی و پول جمع کنی و بعد بری یه مستر بخونی و یه کار توی رشته ات بگیری. چند سالی طول میکشه اما ارزش تلاش رو داره.
موفق باشید
من درباره تافل سرچ کردم, سر از اینجا دراوردم
خداروشکر میکنم هنوز ادمای خوبی مثل شما هستن که تجربیاتشونو در اختیار دیگران قرار میدن, بهترینهارو از خدا براتون میخوام
پ.ن： من دانشجوی ارشد اقتصاد هستم. به پایان نامه که رسیدم فهمیدم برنامه نویسب چقدر مهمه, دیر فهمیدم, ولی خدا بزرگه, شروع میکنم و یاد میگیرم
واقعاً از خواندن نوشته هاتون لذت بردم
موفق باشید.
تشکر
سلام
مرسی بخاطر حرف قشنگتون. اگه خدا رو نداشتیم که دیگه هیچی.
تاسف رو بخاطر این گفتم که خانوادم به هیچ وجه قبول نمیکنن برم خارج از کشور . اینجا تلاشمو میکنم میدونم خدا دستمو ول نمیکنه ولی خب شرایط خیلی سخته ، آدم بعضی وقتا خیلی اذیت نمیشه.
سلام. ایشالله که موفق باشین
خیلی مطلب به جایی بود.
خیلی برای رشته ی برنامه نویسی کار هست. با یه مقایسه ی ساده در indeed میشه این تفاوت را دید.
امیدوارم که برنامه نویسی کلا منتقل بشه به دبیرستان!
سلام
ممنون که مینویسین. من گهگاهی سرمیزنم اینجا، و واقعا غرق دنیاتون میشم، یه حس عجیب میده به آدم. شاید امید همراه با تاسف.
من تقریبا هم سن و سال شمام. ازوقتی یادم میاد فقط درحال درس خوندن بودم بدون بازدهی.خوشبحالتون که رفتین
چرا تاسف؟ همینقدر که آدم به یاد خدا باشه و تلاشش رو بکنه خودش بهترین حس هست. حالا دیگه بعدش هر چه پیش آید خوش آید.
خیلی ایده ی خوب کلی حال کردم و اتفاقا منم همین موضوع رو تو فیسبوک پستش کردم، ضمنا برنامه scrach هم هست که همین کار رو افلاین می کنه و تازه می شه فایل اجرایی هم باهاش ساخت.
ممنون از توضیحاتتون.
سلام حاجی وودی!
بیشتر درباره ی راه هایی تحصیلی ورود ب آمریکا توضیح دادی! البته خب راهی هست ک خودت رفتی!طبیعیه!
میشه یکم هم درباره افرادی مث من ک نمیخوان دیگه درس بخونن پستایی بزاری!
مثلا من ارشد مکانیک دارم از یه دانشگاه خوب ایران!
کار پیدا میشه اصلا؟!
آشنا امریکا ندارم اصلا
سلام
نمیدونم عزیز جان. اگر با گرین کارت بیایی و کار بلد باشی مشکلی نیست, اگر نه فکر نمیکنم به این راحتی بشه کار گیر آورد.
دارم وبلاگ قدیمی تون رو می خونم. ازتون خیلی خیلی ممنونم که وبلاگ درست کردین . در این دنیا دوستای خوب کم پیدا می شن و من در دنیا به جز شما دوست خوب دیگه ای ندارم. دوستی که ارزش های انسانی رو به آدم یاد بده : ریاکار نبودن، تلاش کرن برای هدف و تسلیم نشدن، خدا رو دوست داشتن و خیلی چیزهای دیگه... . آدم تنهایی نیستم ولی هیچ کس را مثل شما ندیدم. براتون آرزوی موفقیت و خوشبختی می کنم و اینکه هر چه بیشتر به سمت بی نهایت میل کنید.
خواهش
راستش با کلیات حرفای شما موافقم اما به عنوان کسی که ید طولایی تو این اتافاقات و داستانا داره میخام خدمتتون عرض کنم که نیاز به علی و هادی نیست شما فکرشو بکنین همراه اول میاد جشنواره ایده برتر میذاره یه جورایی استارتاپ مانند رفتار میکنه توجشنواره بعد 4-5 مرحله غربال کردن ایده ها که هر کودوم ممیلیاردی می ارزن اگه اونور اب ارائه بشن - همراه اول میاد به نفر اول هر کودوم سکه میده شما چه انتظاری داری حالا ازمسولینش - یارو میره تو مارسی استارتاپ ویکند شرکت میکنه جولوی کلی سرمایه گذار و ادم روشن داستانشو میگه اما اینجا تو ایران چارتا ادم مزخرف که فرق بین ... چیو چیو نمیدونن میان به عنوان سرمایه گذار تو جلسه میشینن بعد عینه گاو پا میشن میرن اون ادمایی هم که تو ایران تو زمینه تکنولوژی فعالن انقدر با ادمای پست و کثیف نشست و برخواست کردن خودشونم عینه اونا شدن یعنی دیگه ادم روشنی نیستن مثه قبل و اونایی هم که خارج از ایرانن متاسفانه این جوو نمیبینن البته حقم دارن -- ببخشید زیاد نوشتم این چیزایی که میگمو همه رو به عینه تجربه کردم - نمیخام زیاد بگم ولی من خودم الان رو پروژه ایی کار میکنم که یه ورش به یه تکنولوژی خاصی وصله ولی تا الا هرجا پیش مسولان رفتم یکی از یکی نفهم تر از اب دراومدن -یادمه رفتم پیش یکی از گردن کلفتا که خرش خیلی جاها میرفت خودشم سمته بالایی داش گفتم اقا پروژه ما گردشگریه باعث افزایش ورود گردشگر به کشور میشه برگشت گفت خوب گردشگر بیاد که چی بشه ؟؟
حالا شما انتظار داری همی مسول بیاد به فکر نسل و اینده و زندگی اونا باشه ؟
ببینین برای این کارها شما باید بتونید یه کار ساده رو از یه جای کوچیک شروع کنید و ادامه بدین. اینکه یه دفعه یه پروژه ارائه بدین که به درد کل کشور بخوره اگر سرمایه اشو نداشته باشین نمیشه. سرمایه گذار هم توی ایران به این شکل حرفه ای که توی امریکا هست اصلا نیست. به خاطر اینم هست که آدماش کننده کار نیستن. عوض این حرفا ببینین میشه یه کاری رو از کوچیک شروع کرد و بزرگش کرد یا نه. من راستش خودم نتونستم چون شرایط بازار ایران خیلی غیرعادلانه بود. همه چی روی دلالی و مافیا و ... بود و منم گرگش نبودم. برای همین آدم اینطرف. اینور هم بیایین میبینین کسی حاضر نیست به این سادگی پول دست کسی بده برای پروژه. شرکت هایی هم که پا میگیرن اکثرا با زحمت شروع کننده هاشون هستن.
امیدوارم جوابتونو داده باشم.
نظرتون درباره برنامه نویسی سخت افزار چیه؟پروسسور های arm و fpga ها؟
به نظر من همه چیز خوب و مهمه. موفق باشید
ایران در سال 96 میزبان المپیاد جهانی دانش آموزی کامپیوتر هستش و جزو 5 کشور برتر در حوزه المپیاد جهانی هستش ...
قدری خودمان را بیشتر دوست و باور داشته باشیم.