محرم راز

گذر کردم ز میخانه شبی را

                    بدیدم عاشقی لرزان تنی را

بپرسیدم ز احوال نذارش

                    چرا گشته چنین آشفته حالش

چه رفته بر تو ای شیخ کرامات

                    چنین وارسته ای فارغ ز حالات

دمی رقصان شوی گاهی نشینی

                    گهی خندان گهی گریان چونینی

به تلخی خنده ای بر لب نهادی

                    فسرده آهی از دل بر گشادی

رسیده عمر من بر نیمه خویش

                    ندیدم محرمی جز سینه خویش

که حسرت میخورم از کرده خود

                    چو دادم جان به دلداری نه از خود

خیالی خوش که باشد او مثالم 

                    بشد عمری بسر با این خیالم

چو کردم خلوتی با یار یک شب

                    بگفتم راز دل اسرار یک شب

نگفته یک سخن از خود براندم

                    به زیر لب پریشانی بخواندم

بگفتا مر چرا زین گونه گویی

                    چه دیدی تو ز من جز شکل و رویی

سخن ناراست گفتم چون بگفتم

                    نباشد کس مرا اندر نهفتم 

مرا باشد نگاری در نهانی

                    نخواهم روی تو گویم بدانی

نبودم یار تو هرگز نباشم

                    برو زین در دگر تنها گذارم

سخن کوتاه گویم ای صحابی 

                    چه بگذشته به من هرگز ندانی

به هر که دل بدادم اندرین راه

                    ندانسته بها بشکسته آن را

صداقت گم شده در بین مردم

                    نباشد خالصی دیگر درین خم

برو وین قصه را آخر رها کن

                    سماعی آور و رقصی بپا کن

چو ظلمت را گرفته شام احزان

                    برون آ از گوشه ای ای ماه تابان